Τραπεζική κρίση, ή τραπεζική ληστεία;

Ότι είναι καλό για τις τράπεζες, δεν είναι απαραίτητα καλό για όλους τους υπόλοιπους. Η πρόσφατη κίνηση των έξι κεντρικών τραπεζών αποδεικνύει την απόγνωση τους. Η παροχή άφθονης ρευστότητας όμως στο τραπεζικό σύστημα, δεν βοηθά καθόλου στην αποτροπή της διόγκωσης των ανεξέλεγκτων χρεών.

Η Ευρώπη συνεχίζει να κινδυνεύει. Όπως λέει ο αναλυτής αγορών της Morgan Stanley Rashique Rahman: «τα προβλήματα της ευρωζώνης αυξάνονται συνεχώς…
είτε υπάρχει ρευστότητα, είτε όχι, ο κίνδυνος των εθνικών χρεών δεν απομακρύνεται. Η πιστωτική πίεση θα συνεχιστεί αμείωτη. Επιπλέον, η μεταφορά των χρεών της περιφέρειας προς τον πυρήνα της ΕΕ, μέσω του ταμείου σταθερότητας, και μέσω αγορών από πλευράς της ΕΚΤ, χρειάζεται στενή παρακολούθηση. Υπάρχει κίνδυνος για μόλυνση του πυρήνα εξαιτίας της μεταδοτικότητας…».

Ο Nouriel Roubini δήλωσε στο Bloomberg ότι η διάσωση δεν αποτελεί πανάκεια. Για να εφαρμοστεί το σχέδιο απαιτείται δημοσιονομική λιτότητα, και υψηλή φορολόγηση, κάτι που θα επιβραδύνει την ανάπτυξη, και πιθανώς να αυξήσει την οικονομική ανέχεια. «Βραχυπρόθεσμα, η αύξηση των φόρων, και οι περικοπές δαπανών, απλά φέρνουν περισσότερη ύφεση και αποπληθωριστικές πιέσεις στην ευρωζώνη», είπε.

Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, και άλλες χώρες της ευρωζώνης θα παλέψουν σκληρά για να συμμορφωθούν με τις νέες δημοσιονομικές απαιτήσεις, και να επαναφέρουν την ανταγωνιστικότητα μετά από πολλά χρόνια ευρώ-ανάπτυξης. Οι προσπάθειες αυτές θα συναντήσουν δυσκολίες εξαιτίας των διαιρεμένων κυβερνήσεων όπως της Αγγλίας, της μειωμένης σταδιακά πολιτικής ισχύος της Angela Merkel, και των συνεχιζόμενων διαδηλώσεων στην Ελλάδα, λέει ο Roubini.

Σύμφωνα με τον Simon Johnson, η νέα διάσωση προκαλεί τεράστια ηθικά ρίσκα. «Πρόκειται για ένα νέο επίπεδο παγκόσμιου ηθικού ρίσκου. Είναι το αποτέλεσμα μια συμμαχίας ανάγκης μεταξύ των ταλαιπωρημένων κυβερνήσεων της Νότιας Ευρώπης, και των τραπεζών του Βορρά που τις δάνειζαν. Οι Ευρωπαίοι υπόσχονται να συστήσουν έναν μηχανισμό που θα αποτρέπει τις παρασπονδίες των κρατών, αλλά κάτι τέτοιο δύσκολα θα λειτουργήσει στην σημερινή Ευρώπη…», λέει.

Η παρέμβαση της ΕΚΤ προκαλεί τεράστια ηθικά ρίσκα. Η ΕΚΤ εξαναγκάστηκε να παρέμβει, όταν διαπίστωσε πως κινδυνεύει με κατάρρευση ολόκληρο το ευρωζωνικό σύστημα. Τώρα υπάρχουν δυο μόνο οδοί: σφιχτή δημοσιονομική πολιτική σε ολόκληρη την ευρωζώνη, με σκληρούς κανόνες συμμόρφωσης, ή μια από τα ίδια, αφήνοντας το σύστημα να εξελιχθεί ως έχει, και να καταρρεύσει για τα καλά στο μέλλον.

Τα εγγενή δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης συνεχίζουν, και οι όποιοι κανόνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «χάρτινη τίγρης».

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αποφασίσουν: προσπαθούν να ξεφύγουν μέσω πληθωρισμού των χρεωστικών βαρών των αδύναμων χωρών, ή πάνε για επιλεκτικές χρεοκοπίες, έχοντας στην άκρη του μυαλού τους πως το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού χρέους βρίσκεται στα χέρια άλλων κρατών μελών;

Το πραγματι