Τρικυμία εν κρανίω

Του Sokin

Στο κείμενο τού Ανδοκίδου «Περί των μυστηρίων» (97,1 - 98,6) αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις καθιερωμένες τελετές, κατά φυλές και κατά δήμους, ότι «θα σκοτώσουν και με τα Λόγια και με τα έργα και με την ψήφο τους, και με το ίδιο τους το χέρι αν μπορούν, όποιον θα προσπαθούσε να καταλύσει την αθηναϊκή δημοκρατία! (κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτου χερί, αν δυνατός ω, ος αν κατάλυση την δημοκρατιαν την Αθήνησι).
Εννοείται ότι και τα λόγια αλλά και η ψήφος τού αθηναίου πολίτη είναι «πολιτικό όπλο», με το οποίο θα φονεύσει τον καταλύοντα την δημοκρατική νομιμότητα. Αλλά ο αρχαίος όρκος καταλήγει και σε ακόμη πιο αποτρόπαιες, σύμφωνα με την
σύγχρονη πολιτική αισθητική, πράξεις.
Μιλάει για αίμα (κτενώ) Φρικτή διαπίστωση, που πρέπει να την έχουν στο μυαλό τους οι σύγχρονοι ιθύνοντες ως πολιτική παρακαταθήκη τών αρχαίων Αθηναίων, των δημιουργώντας δημοκρατίας, αλλά και ως έναν αστάθμητο παράγοντα, που οι ίδιοι όμως θα έχουν πυροδοτήσει με την αλαζονική συμπεριφορά τους και την άρνηση παραδόσεως της εξουσίας!
Ο όρκος ομιλεί επίσης σαφώς για δήμευση των περιουσιών τών καταπατούντωντην δημοκρατία και απόδοση των μισών στον φονιά αυτών (...και τα κτήματα τού αποθανόντος πάντα αποδόμενος αποδώσω τα ημίσεα τω αποκτείναντι, και ουκ αποστερήσω ουδέν).
Καταργεί ακόμη όλους τους νόμους και τις συμφωνίες που είναι αντίθετοι προς τον δήμο και έχουν υπογραφεί από αυτούς (Οπόσοι δε όρκοι ομώμονται Αθήνησιν ή εν τω στρατοπέδω ή άλλοθι που ενάντιοι τω δήμω τω Αθηναίων, λύω και αφίημι
Πιο κομψό είναι βέβαια το άρθρο 120 του ισχύοντος ελληνικού Συντάγματος, όπως και το προγενέστερό του σε παλαιάότερη έκδοση έρθρο 114, που κάποτε αποτελούσε το κύριο σύνθημα των κάθε είδους αντεξουσιαστών (κοινοβουλευτικών και μή). Κι ενώ ο λαός ξεχυνόταν στους δρόμους επικαλούμετνος το σχετικό άρθρο, τις περισσότερες φορές μη γνωρίζοντας την σημασία του, απλώς φωνάζοντας μια φράση κλισέ, σε τρόπο ώστε να δείξει την αγωνιστικότητά του, ίσως και τα δημοκτατικά του αισθήματα, ουδέποτε φρόντισε να μορφωθεί, με άλλα λόγια να γίνει πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας της Ελληνικής Πολιτείας. Είναι η περίπτωση του επενδυτή υης τότε Σοφοκλέους που οι πολιτικές μετοχές ωρίμαζαν στην σκοτεινή περίοδο της επταετίας 1967-1974. Από τις κομματικές αυξήσεις των κεφαλαίων της πολιτικής προέκυψαν μικροεπενδυτές που ανέλαβαν τις θέσεις των Διευθυνόντων Συμβούλων των παρατάξεων, που για να δικαιολογήσουν τις θέσεις των και τα καινά δαιμόνια του Σωκράτη έπρεπε αφ' ενός να εξορκίσουν οτιδήποτε είχε την έννοια του εθνικού, καθιστώντσς άγνωστες λέξεις αυτές που μας κατέλειπαν οι πρόγονοί μας, όπως η πατρίδα που έγινε χώρα, ο εθνικός που έγινε φασίστας και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Μια σύντομη περιήγηση στα σύγχρονα λεξικά θα σας αποδείξει την ανισορροπία των κείμενων αποδείξεων. Κι όμως όλοι αυτοί βρέθηκαν με βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών!
Εμβαθύνοντας περισσότερο, αντί να ασχοληθούμε με τα