Απόψεις | Τιμές, βραβεύσεις και ύβρεις σε ζώντες και νεκρούς

Τις τελευταίες μέρες, έτυχαν τρία – τέσσερα περιστατικά, που το κάθε ένα δίνει ένα διαφορετικό μήνυμα στην προσέγγιση της «Αναγνώρισης της καλλιτεχνικής αξίας».

Αρχικά, το φαινόμενο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, που για τους δικούς του καθαρά λόγους, είναι εναντίον της έννοιας των βραβείων. Στην όλη υπόθεσή του, φυσικά και είμαι υπέρ της κίνησης για βράβευσή του από την επιτροπή. Όπως επίσης τιμά και τον ίδιο που δεν

πήγε. Δεν μας πέφτει και λόγος εξάλλου. Το μόνο καλό, πως θυμηθήκαμε ότι έχουμε ποιητές και λογοτέχνες. Κάτι είναι και αυτό…

Στη συνέχεια είχαμε το θάνατο του Αγγελόπουλου. Το θέμα προέκυψε, λόγω κάποιων δημοσιευμάτων, που σατίριζαν τις ταινίες του εκλιπόντος ή ακόμα χειρότερα (για αυτούς) επικεντρωνόντουσαν σε μειονεκτήματά του. Ο καθένας, θα τονίσω εγώ, κρίνεται από τις πράξεις και τα λεγόμενά του. Θέλω να παραθέσω κάτι που διάβασα πρόσφατα. Στην αρχαία Ελλάδα, μετά την ταφή του νεκρού, η συνοδεία επέστρεφε στο σπίτι του και εκεί ετοιμαζόταν τραπέζι γνωστό ως περίδειπνο, κατά το οποίο οι παρευρισκόμενοι, συνηθιζόταν να μιλούν για τις αρετές του νεκρού. Μιντιακός λαϊκισμός να υποθέσω;

Και πάμε τώρα στο αγαπημένο μου σημείο της σημερινής άποψης και για το οποίο είμαι κάθετος. Βλέπω συνέχεια σχόλια και ειδικά σε βίντεο ή σε αφιερώματα, με κεντρικό θέμα «τότε είχαμε τους Beattles τώρα έχουμε το Bieber», τότε είχαμε το «Σιδηρόπουλο, τώρα έχουμε τον Κιάμο». «έφυγε ο Αγγελόπουλος, φτώχυνε ο ελληνικός κινηματογράφος» κοκ. Εκτός της γελοίας διάστασης του θέματος (πως τις περισσότερες φορές ο καλλιτέχνης έφυγε άσημος και περιθωριοποιημένος), της προφανούς διάστασης (πώς ένας καλλιτέχνης αφήνει πάντα παρακαταθήκη εξέλιξης για τις επόμενες γενιές), υπάρχει και μία τρίτη διάσταση. Αυτή που λέει, πως οι σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν στοχεύουν σε εκδηλώσεις αγάπης, εκτίμησης, λατρείας, πόσο μάλλον κοινωνικής αποδοχής. Στόχος τους είναι, να εκφράσουν το «είναι» τους, μέσα από το έργο τους. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος, οι ίδιοι τον επέλεξαν και έζησαν με αυτόν. Εμείς; Καλύτερα να έχουμε τα μάτια, τις καρδιές και τους εγκεφάλους μας, ανοικτά, ψάχνοντας για τους καλλιτέχνες του χθες και του σήμερα που μας γεμίζουν…

ΥΓ: Σαν σήμερα πριν 130 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Ντοστογιέφσκι. Πριν λίγες μέρες μόλις, τελείωσα το διήγημά  του,  »Λευκές Νύχτες».  Αν αυτός, σας φαίνεται για θάνατος….