Κώστας Νικούλι στο topontiki.gr: «Δεν ήθελα μια ζωή να είμαι ο Πετρής του Σασμού» (Photo)

Χαρακτήρας με το στοιχείο της εσωστρέφειας είναι ο Πιτ του Κώστα Νικούλι στην σειρά «Η παραλία» της ΕΡΤ1.

Ένας νέος ηλικιακά άνδρας βγαίνει από τη βολή του, την τακτοποιημένη ζωή του και πάει στα Μάταλα για διάφορους λόγους.

Κυρίως όμως για να συμφιλιωθεί με το τραύμα της απώλειας της μητέρας του που τον κλόνισε. Εκεί, στην σειρά «Παραλία» πάνω που βρίσκει «γη», στο πρόσωπο της Ρηνιώς, για να σταθεί στα πόδια του την χάνει. Όλα αυτά τα παρακολουθεί ως θεατής καθώς τα γυρίσματα για τον μετρημένο ανερχόμενο νεαρό ηθοποιό,

Βρίσκεται σε πρόβες για την ιρλανδική θεατρική μαύρη κωμωδία «Ulster American» του Ντέιβιντ Άιρλαντ, το Μάρτιο θα παίξει στην ταινία «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου και έχει δεχθεί πρόταση να συμμετάσχει στην σειρά «Αθώοι» των Νίκου Κουτελιδάκη, Ελένης Ζιώγα, βασισμένη στο πεζογράφημα «Κατάδικος» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (https://www.topontiki.gr/2023/10/09/mega-tileoptiki-metafora-tou-katadikou-tou-konstantinou-theotoki-me-ton-kosta-nikouli/). Για όλα αυτά μίλησε στο topontiki.gr

Η «Παραλία» πώς «μπήκε» στη ζωή σας;

Είχε σημασία ότι με τον Στέφανο Μπλάτσο αλλά και με τους ανθρώπους της παραγωγής είχαμε συνεργαστεί στη σειρά «Έρωτας μετά».

Μια πρόκληση ήταν το στοιχείο ότι έπρεπε να παίζουμε μιλώντας, κατά κύριο λόγο, αγγλικά. Μ’ άρεσε η ιστορία, με κινητοποίησαν οι χίπις, τα Μάταλα που είναι μια ιστορία από μόνα τους. Δεν μπορώ να πω αν υπηρετήσαμε 100% την πλοκή.

Αυτό το κρίνουν άλλοι. Όμως ότι προσπαθήσαμε πολύ για το καλύτερο που θέλαμε και μπορούσαμε να δώσουμε.

Τι σόι άνθρωπος είναι ο Πιτ;

Ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται τη συμβατική ζωή που είχε με τον πατέρα του.

Την «καλή ζωή» που θα του έδινε ευκαιρίες, οικονομική άνεση και ισχύ και πάει στα Μάταλα για να ζήσει όπως θέλει, να ορίσει την ταυτότητα του, να αντιμετωπίσει φόβους και τραύματα που είχε από τρυφερή ηλικία.

Τι δεν ξέρουμε για τον ήρωα σας;

Τη σχέση που είχε με τη μητέρα του, τη ζωή του, πώς ήταν στα Μάταλα, πώς έγινε αρχηγός της κοινότητας των χίπις. Το τελευταίο βέβαια είναι ένα στοιχείο που δεν χριεαζόταν να εξηγηθεί.

Τι σας δυσκόλεψε στον Πίτ;

Το πένθος που βιώνει. Έπρεπε να παίζω και να επικοινωνώ σε μια ξένη γλώσσα το βίωμα, το αίσθημα της απώλειας, ως Αμερικανοισραηλινός, όπως εγώ ήθελα.

Επίσης έπρεπε να εξηγηθεί η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο Πιτ. Γνωρίζει τη Ρηνιώ, μια νεαρή Κρητικοπούλα από τα Μάταλα, στο πρόσωπο της βλέπει τον «άνθρωπο του», δολοφονείται και εκείνος πρέπει να βρει τον ένοχο αλλά το σοκ της απώλειας τον αδρανοποιεί καθώς ενεργοποιεί το ανεπούλωτο τραύμα της απώλειας της μητέρας του.

Αυτό τον ωθεί να επιστρέψει στον πατέρα του, το εναπομείναν σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή του, για να μπορέσει να διαχειριστεί την συνολική απώλεια και το πένθος.

Πώς διαχειριστήκατε την οδύνη της απώλειας ώστε να περάσει στον τηλεθεατή;

Η απώλεια έχει διάρκεια και «χτυπάει» εκεί που δεν το περιμένεις. Η σκέψη του προσώπου που χάθηκε έρχεται και πολλαπλασιάζεται.

Ο Πιτ δεν εκτόνωσε το συναισθηματικό βάρος της συσσωρευμένης ενέργειας. Δεν είχε ξεπεράσει καν την απώλεια της μητέρας του. Κι χάνει και τη Ρηνιώ.

Ο Πιτ αποσταθεροποιείται πλήρως. Κινείται ενστικτωδώς. Συνεχίζει τη ζωή του, γνωρίζει μιαν άλλη γυναίκα, όμως είναι σαν παυσίπονο για εκείνον. Αλλά τα πάντα γύρω θυμίζουν τη Ρηνιώ. Γι’ αυτό και πήρε την απόφαση να φύγει.

Τι απολαμβάνατε στο ρόλο σας;

Ως χίπις, αντικομφορμιστής, ο Πιτ μού έδωσε μια οπτική. Να μην σκέφτομαι την εμφάνισή μου. Απόλαυσα την επαφή με τη φύση, την επιβεβαίωση της γνώσης ότι με λίγα και απλά μπορείς να περάσεις καλά.

Στα γυρίσματα αισθανόμουν όπως όταν κάνω ελεύθερο κάμπινγκ. Η συνθήκη αυτή του Πιτ με βοήθησε να βλέπω και να βιώνω πράγματα «έξω από το κουτί».

Η μετάβαση από τον «Σασμό» στην «Παραλία» πόσο σας δυσκόλεψε;

Μεσολάβησαν έξι μήνες από τη μία δουλειά στην άλλη. Στον «Σασμό» προσπάθησα να ξέρω το «τόξο» του χαρακτήρα.

Με κάποιο τρόπο προσπάθησα να τον κρατήσω σε αυτή την τροχιά, σε αυτή την έκταση, διαφορετικά ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ κάποια πράγματα.

Η παραμονή μου στο στον «Σασμό», παραπάνω από αυτή που ήταν, θα λειτουργούσε αντίθετα από αυτό που μπορούσα να δημιουργήσω για τον Πιτ.

Έπειτα δεν ήθελα να είμαι «μια ζωή» ο Πετρής. Ηθοποιός είμαι και θέλω να δείξω ότι μπορώ να φτιάξω και άλλους χαρακτήρες και μέσα από αυτή τη διαδικασία να ανακαλύψω πράγματα για εμένα.

Πετρής στη μία, Πίτ στην άλλη Πώς το εξηγείτε;

Δεν το σκέφτηκα να σας πω την αλήθεια. Αντικειμενικά ο Πίτ είναι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τον Πετρή. Όμως δεν μού πέρασε ποτέ από το μυαλό.

Είδα τον ήρωα μου, με κέρδισε και μπήκα.

Πριν από την «Παραλία» είχα πρόταση για σειρά καθημερινή, πάλι για ρόλο που λεγόταν Πέτρος, με παρεμφερή χαρακτηριστικά. Δεν δέχθηκα κυρίως για άλλους λόγους.

Προσμέτρησε το γεγονός όμως ότι ο χαρακτήρας είχε ίδιο όνομα.

Οι ρόλοι σας σε θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, αρκετοί και διαφορετικοί. Πώς ξέρετε ποια εργαλεία πρέπει να χρησιμοποιήσετε κάθε φορά;

Θεωρώ ότι το εργαλείο είναι ένα. Αν μπω στη διαδικασία να αναζητήσω επιλογές εκτιμώ ότι θα θεωρητικολογήσω και θα αρχίσουν τα μπλεξίματα.

Οπότε η αλήθεια μου και μόνον, η αλήθεια του ηθοποιού λειτουργεί και μόνον αυτή. Τεχνικά μέσα, ναι. Υπάρχουν.

Διαφορετικά στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Όλα όμως συγκλίνουν σε μια λειτουργία: να μελετώ τα νοήματα, να εμβαθύνω σα να είναι η πρώτη φορά κάθε φορά.

Ποιο είναι το κίνητρο για την αποδοχή ή την απόρριψη ενός ρόλου;

Δεν νομίζω ότι είναι ο ρόλος. Είναι το έργο. Κάθε ρόλος είναι ένα γρανάζι στη μηχανή. Το ποιο μουσικό όργανο θα είσαι στην ορχήστρα έχει να κάνει με το συμφωνικό έργο.

Σημασία έχει να με αγγίζει το έργο. Μόνον έτσι αποκτούν ειλικρίνεια τα πράγματα και αφορούν. Ο ρόλος είναι το Μέσον με το οποίο θα μιλήσεις για κάτι.

Επομένως η ιστορία είναι σημαντικότερη από τον ρόλο για εμένα.

Για τη συμμετοχή στην ταινία «Κρέας» τι «μέτρησε»;

Η θεματική. Έχει να κάνει με την ταυτότητα που σού ορίζουν οι άλλοι και με κάποιο τρόπο γίνεται δική σου, αλλά καταρρίπτεται μέσα από μια κατάσταση και ανατρέπονται τα πάντα.

Το «Κρέας» είναι ένα κοινωνικό σχόλιο. Συνοπτικά θα πω το νόημα: ο ξένος είναι πάντα ξένος.

Επομένως η κοινωνία δεν έχει εξελιχθεί;

Όχι. Πίστευα ότι το θέμα με τους Αλβανούς, τους ξένους, το έχουμε ξεπεράσει. Όμως όχι. Και το έχω βιώσει. Το ζήτημα του ρατσισμού το έχω βιώσει.

Ακόμα και σε απλές εκφάνσεις της ζωής. Προ ημερών είχα πάει σε ένα κατάστημα και ο ιδιοκτήτης αναφερόταν σε κλοπές αυτοκινήτων στην περιοχή και με βεβαιότητα είπε ότι ήταν «δουλειά» Αλβανών, χωρίς όμως να μπορεί να στοιχειοθετήσει το επιχείρημα του.

Το «Ulster American θίγει ζητήματα που είναι επίκαιρα, όπως η πολιτική ταυτότητα, οι σχέσεις των φύλων, η χειραγώγηση. Τι είδους πρόκληση αποτελεί;

Έχει ενδιαφέρον ότι περιγράφει συμπεριφορές αναγνωρίσιμες.

Στην ιστορία του έργου ένας από τους χαρακτήρες, ένας σκηνοθέτης εμφανίζεται υπέρμαχος των ίσων ευκαιριών, της ισότιμης αντιμετώπισης ανδρών- γυναικών, όμως όταν αναμετράται με τη βορειοϊρλανδή συγγραφέα της υπόθεσης για να φανεί εκείνος την υποτιμά. Μειώνει τη γυναίκα για να καταφέρει αυτό που θέλει.

Στα προσεχή σχέδια σας τι άλλο περιλαμβάνεται;

Το νέο έργο «Rayman ούρλιαξε» του Γιάννη Μαυριτσάκη το οποίο θα «ανέβει» τον Μάρτιο στο θέατρο «Σφενδόνη» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη με τον Χάρη Φραγκούλη.

Στην υπόθεση του ένας θεωρητικός Φυσικός πάει να παραλάβει ένα βραβείο και συνδιαλέγεται με τον οδηγό που τον πηγαίνει.

Στην βάση του το έργο εξετάζει την θεολογία μέσα στην επιστήμη.

Έχετε ρόλο τον οποίον θυμάστε σαν να ήταν χθες;

Συνολικά την ταινία «Xenia» του Πάνου Κούτρα. Ήμουν 18 ετών τότε. Δεν είχα πάει κάν στη σχολή. Αν και έχει περάσει μια 10ετία τη θυμάμαι σαν χθες.

Σε ποιόν οφείλετε ένα «ευχαριστώ»;

Στον εαυτό μου. Για να μην παρεξηγηθώ, τα «ευχαριστώ» μου τα έχω πει. Στους γονείς μου, στον Πάνο Κούτρα, διότι πίστεψαν σε μένα.

Λέω όμως ότι χρωστώ ένα «ευχαριστώ» στον εαυτό μου με την έννοια ότι καθώς προχωρούμε πολλές φορές παρασυρόμαστε από την καθημερινότητα και ξεχνούμε να είμαστε χαρούμενοι για πράγματα που έχουμε καταφέρει.

Και μια «συγγνώμη»;

Σε ανθρώπους τους οποίους άθελα μου στεναχώρησα. Σε ανθρώπους οι οποίοι με χρειάστηκαν και δεν ήμουν εκεί όταν με ήθελαν πλάι τους.

INFO

«Η παραλία», σε σκηνοθεσία Στέφανου Μπλάτσου, 22.45 Δευτέρα έως Πέμπτη από την ΕΡΤ1

«Ulster American», του Ντέιβιντ Άιρλαντ, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, με τους Κώστα Νικούλι, Ορέστη Τζιόβα και Γιούλη Τσαγκαράκη, θέατρο Αθηνά (Δεριγνύ 10, τηλ 210.8237330), τέλος Οκτωβρίου.

«Το κρέας», σκηνοθεσία Δημήτρη Νάκου, στο στάδιο post production.

«Rayman ούρλιαξε», του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, με τους Χάρη Φραγκούλη- Κώστα Νικούλι στο θέατρο «Σφενδόνη» (Μακρή 4, τηλ. 21 5515 8968) Μάρτιο 2024

Διαβάστε επίσης

Περρής και Λιάγκας απαντούν στον Κανάκη για τον Μπέο – Αν κι εγώ δεν είχα εκπομπή, θα έλεγα «γιατί τον δείχνουν» (Video)

Αντώνης Κανάκης για Μπέο: Ξεσπά κατά των εκπομπών – Μετατρέπετε τις ομοφοβικές τοποθετήσεις σε σόου και δηλώνετε «σοκαρισμένοι»

Ένταση Δρυμιώτη – Παπαδημητρίου για τα εκλογικά αποτελέσματα: «Αμφισβητώ τα ποσοστά» – «Μην με ξανακαλέσετε» (video)