Μεταναστευτικό: Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει κατατρεγμένους να ψάξουν καλύτερη μοίρα

Η περισυλλογή και η αναδιοργάνωση των πολιτικών, που αφορούν στη μετανάστευση, τιμούν περισσότερο τη μνήμη των θυμάτων που προκαλούνται από κάθε αποτυχημένη πολιτική επιλογή του ΟΗΕ, της Ε.Ε., των κυβερνήσεων.

Ορθώς η κοινωνία των πολιτών διατηρεί την ύψιστη κατάσταση συναγερμού για ανθρωπιά σε κάθε κατατρεγμένο, που βιαίως μετακινείται, είτε εξ αιτίας πολεμικών, εμφυλίων συγκρούσεων είτε εξ αιτίας αυταρχικών, εγκληματικών κυβερνήσεων στα κράτη καταγωγής τους.

Όμως

όλα τα ναυάγια που γεμίζουν με νεκρούς τη Μεσόγειο και τα παράλια των παραθαλασσίων κρατών της μας υποχρεώνει να ανακύψουμε στο βάθος της πολιτικής, επιτρέποντας στην κοινωνία των πολιτών να συνεχίσει το έργο που της αρμόζει και υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις να αναπροσαρμόσουν τις διμερείς πολιτικές και τις συνολικές δράσεις στην αντιμετώπιση του θέματος που πολλές δεκαετίες ταλανίζει ολόκληρο τον κόσμο.

Οι μετακινήσεις πληθυσμών καταγράφονται διά των αιώνων. Άλλοτε δημιουργικές και άλλοτε καταστροφικές, αποτελούν αναμφισβήτητο κεφάλαιο της παγκόσμιας ιστορίας.

Η φυγή στην Αίγυπτο και η έξοδος προς τη Γη της Επαγγελίας, οι αποικισμοί της αρχαιότητος, οι βίαιες ανταλλαγές πληθυσμών, οι απάνθρωπες μετακινήσεις στα αμαλέ ταπουρού και οι συγκεντρώσεις στα στρατόπεδα εξόντωσης που κατέληξαν σε ολοκαυτώματα, σημάδεψαν την ανθρωπότητα.

Στις ημέρες μας πληθυσμοί μετακινούνται για να σωθούν από τον πόλεμο ή επειδή αναζητούν μία καλύτερη ημέρα.

Ο διάλογος, που άνοιξε κάποτε στο μακρινό παρελθόν μεταξύ περιοχών σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση, μετά την κατάρρευση κάθε έκφρασης υπαρκτού σοσιαλισμού, επισημοποιείται με πρωτοβουλίες αντιμετώπισης του ανθρωπιστικά δύσκολου προβλήματος, που ταυτοχρόνως αναδεικνύεται σε πολιτικό και γεωστρατηγικό θέμα του συνόλου της διεθνούς κοινότητας, αλλά και κάθε κράτους χωριστά.

Το ναυάγιο στην Πύλο

Η αμείλικτη πραγματικότητα της πολιτικής μάς υποχρεώνει να αξιολογήσουμε την κατάσταση που προηγήθηκε του ναυαγίου στα διεθνή ύδατα μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος.

Το σκάφος αγοράσθηκε στην Αίγυπτο. Παρανόμως ναυτολογήθηκε πλήρωμα και επιβιβάσθηκαν κάπου στην αιγυπτιακή επικράτεια πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη και αναχώρησαν για τη Λιβύη, στο Τομπρούκ, σύμφωνα με τη διεθνή ενημέρωση που περιέρχεται σε όσους ενδιαφέρονται για τις εξελίξεις και τις απειλές που αφορούν τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την περιοχή της Μεσογείου.

Η ακριβής περιγραφή του δρομολογίου ενός παράνομου σκάφους, που ταξιδεύει σε μία περιοχή στην οποία δραστηριοποιούνται στόλοι και αναπτύσσονται δράσεις ειρηνευτικής συνεργασίας χωρών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, μας δημιουργεί την εντύπωση ότι τα μέσα που διατίθενται επιτρέπουν την καταγραφή των κινήσεων ενός υπερφορτωμένου και δυσκίνητού αλιευτικού.

Όλος όμως ο σχολιασμός και η ενασχόληση των αρμοδίων κυβερνήσεων, της Ε.Ε., του ΟΗΕ και των μη κυβερνητικών οργανώσεων επικεντρώνεται στη στιγμή που η νεκροφόρα της Μεσογείου βρίσκεται στα διεθνή ύδατα μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος.

Το πιο περίεργο της συνολικής συζήτησης αφορά στην επιλογή των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να ονομάζουν το δράμα των διεθνών υδάτων ναυάγιο της Πύλου ή της Πελοποννήσου, χωρίς να διορθώνεται η ατυχής δημοσιογραφική επιλογή, που αποτελεί διά της απλοποίησης υπέρβαση χρήσης των εννοιών και της πραγματικότητας του διεθνούς δικαίου.

Επιστρέφουμε πάλι στον πυρήνα της διεθνούς πολιτικής. Στις συγκρούσεις που εξελίσσονται στη Μέση Ανατολή και στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς Οργανισμοί έχουν σημαντική στρατιωτική ή διπλωματική παρουσία, ανάλογα με το έργο που αναλαμβάνει κάθε πλευρά.

Η Αίγυπτος και η Λιβύη αναφέρονται πολύ συχνά σε διεθνείς συναντήσεις ως οι χώρες που ελέγχουν τις ροές από την Αφρική προς την Ευρώπη. Στο πρόσφατο ναυάγιο διαπιστώνεται ότι οι άτυχοι επιβάτες προέρχονταν, κατά τις περιγραφές, κυρίως από τη Μέση Ανατολή.

Ταξίδευσαν μέσω Αιγύπτου και Ανατολικής Λιβύης, περιοχή στην οποία τον στρατιωτικό έλεγχο δηλώνει ότι εξασφαλίζει ο στρατηγός Χαφτάρ, επίδοξος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της μελλοντικής Λιβύης, οψέποτε το αποφασίσουν οι φυλές, δηλαδή συνολικά ο λαός της χώρας σε συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα.

Η Αίγυπτος κατά καιρούς αναλαμβάνει σημαντικές διαμεσολαβητικές συνομιλίες στην Παλαιστίνη και τη Λιβύη.

Η διεθνής κοινότητα προσβλέπει με αισιοδοξία στις αιγυπτιακές πρωτοβουλίες, αλλά στην εξέλιξη των γεγονότων η ίδια διεθνής κοινότητα αρνείται να συνδράμει με τα απαραίτητα μέσα την Αίγυπτο, προφασιζόμενη ότι η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος της Αιγύπτου επιλέγουν για την εσωτερική πολιτική της χώρας τους αυταρχισμό που αφίσταται των αρχών του δυτικού πολιτισμού.

Σε κατάσταση πολέμου και την ώρα που επιδιώκεται η καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας οι θεσμοί της Δύσης συμπεριφέρονται με όρους κοινωνικής ηρεμίας και προόδου, όπως ευτυχώς συμβαίνει μέχρι τώρα στις χώρες μας.

Ο ρόλος της Αιγύπτου

Στις συνομιλίες που αφορούν στην ασφάλεια και την αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας όλοι αναφέρονται στην ανάγκη υποστήριξης του ρόλου της Αιγύπτου και στον εκσυγχρονισμό των μέσων που διαθέτει για να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στον ρόλο που απαιτεί η πλειοψηφία των χωρών – μελών του ΟΗΕ.

Κάθε κενό που δημιουργείται στη συζήτηση ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή, που κινήθηκε και το παρανόμως ναυλωμένο αλιευτικό, εκμεταλλεύονται αυταρχικές κυβερνήσεις, που ασκούν επιρροή στη λιβυκή κρίση.

Πάλι από τη διεθνή ενημέρωση πληροφορούμεθα ότι από τα παρανόμως κινούμενα λαθρεμπορικά σκάφη της Μεσογείου μεταφέρονται επιβάτες που προέρχονται από την Τουρκία, τη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, κατατρεγμένοι ή και αγνώστου ταυτότητας μαχητές που εγκαταλείπουν τη Συρία και τα πεδία των μαχών της Λιβύης επειδή οι αλλαγές των συνθηκών ξεπροβάλλουν «αφτιασίδωτες» κυρίως μετά τη θανάτωση, με συνεργασία των αρμοδίων ειδικών υπηρεσιών της Τουρκίας, του αρχηγού τρομοκρατών στο Ιντλίμπ.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, των τελευταίων ετών, διατηρούν στενή, ουσιαστική σχέση και συνεργασία με την Αίγυπτο. Διπλωματικές σχέσεις και οικονομική συνεργασία διατηρούνται με την αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη Λιβύη, όπως επιβεβαιώθηκε από τις πρωτοβουλίες και διπλωματικές κινήσεις του πρώην Υπουργού Εξωτερικών κ. Νικ. Δένδια, μετά την απέλαση του πρέσβη της Λιβύης (προεδρεύοντος σήμερα στη χώρα), τόσο με τον κ. Μένφι όσο και με τον στρατηγό Χαφτάρ, που δεν φέρει μέχρι τώρα θεσμικό αξίωμα στη Λιβύη, αλλά φιλοδοξεί να αναδειχθεί στον νόμιμο πολιτικό (μόνο;) ηγέτη της. Τον ρόλο που αναλάβαμε στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ για την άμβλυνση των εντάσεων στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική οφείλουμε να διατηρήσουμε προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.

«Ανάπτυξη» η λύση

Πέραν των γεωστρατηγικών δράσεων και των ειρηνευτικών αποστολών στη θάλασσα και τη στεριά, που συμμετέχει η Ελλάδα, εξελίσσεται πολύ σοβαρή συζήτηση προκειμένου οι χώρες από τις οποίες προέρχονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να αναπτυχθούν οικονομικά και πολιτικά, στο πλαίσιο της πολιτιστικής και πολιτικής τους πραγματικότητας, ώστε οι πληθυσμοί να μην εγκαταλείπουν εύκολα τον χώρο που γεννήθηκαν, δραστηριοποιούνται και διατηρούν τις οικογένειές τους.

Η συζήτηση πρέπει να επιδιώκει τη συμμετοχή όλων των πλευρών στον εξελισσόμενο διάλογο διότι, πέραν της Ευρώπης, πολλά κράτη γύρω από τις περιοχές προέλευσης των προσφύγων και των μεταναστών απορροφούν μεγάλο αριθμό ανθρώπων είτε για εργασία είτε για προστασία.

Πολιτικά και ανθρώπινα η σημαντική παρεχόμενη συνδρομή του Λιβάνου, της Τουρκίας και της Ιορδανίας στη φιλοξενία προσφύγων, με διαφοροποιημένες προτεραιότητες κάθε μίας εκ των χωρών, άμεσα παρέχουν προνόμιο στις χώρες να συμμετέχουν στην ουσιαστική συζήτηση και στη διεκδίκηση μέσων κάθε είδους, για την αντιμετώπιση των σχετικών προβλημάτων.

Έστω και αν ο δυτικός μας πολιτισμός συγκρούεται με τον τρόπο διακυβέρνησής τους ακούμε προσεκτικά την απαίτησή τους για πολιτική και ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεγάλων αυτών προβλημάτων.

Κατ’ αντιστοιχία οφείλουμε να προσεγγίσουμε τις ευκαιρίες εργασίας που προσφέρουν οι οικονομικά και ενεργειακά ισχυρές χώρες του Κόλπου, αλλά και την ανθρωπιστική/αναπτυξιακή βοήθεια, που οι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης προσφέρουν στην προσπάθεια ανάπτυξης και ανθρωπιστικής ανακούφισης αναπτυσσόμενων χωρών του κόσμου.

Ό,τι ξεκίνησε με τον διάλογο Βορρά – Νότου και έχει εξελιχθεί σε μία ευρύτατη πολιτική, αναπτυξιακή, περιβαλλοντική και ανθρωπιστική συζήτηση φαίνεται, από τις καταστάσεις που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε, ότι πρέπει να συντονισθεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα.

Η προσπάθεια δεν πρόκειται ποτέ να ευοδωθεί εάν οι ηγεσίες των χωρών δεν αποφασίσουν να κινηθούν σε μία ελάχιστη βάση συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα.

Η διαπίστωση που προκύπτει από την πραγματικότητα της διεθνούς κατάστασης επ’ ουδενί αποδέχεται εκπτώσεις στις αρχές του δυτικού μας πολιτισμού.

Αντιθέτως προκρίνει ενίσχυση των αξιών που διαμορφώθηκαν στη Δύση, με κοινωνικούς αγώνες αλλά και πολύνεκρους πολέμους, λαμβάνοντας όμως πολύ σοβαρά υπόψη την πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα και άλλων δρώντων της διεθνούς κοινότητας, ορισμένοι εκ των οποίων διαθέτουν πλεόνασμα οικονομικών πόρων που ευχαρίστως προσφέρουν για την οικονομική, αναπτυξιακή και ανθρωπιστική υποστήριξη αδυνάμων μελών της διεθνούς κοινότητας.

Προκύπτει από την εξέλιξη των θεμάτων, που αφορούν στο πολύνεκρο ναυάγιο, ότι η σημαντική συζήτηση που εξελίσσεται σε όλα τα πεδία στη χώρα μας αναδεικνύει νομοθετικές διεθνείς αδυναμίες και πολιτικές εκκρεμότητες, που απαιτούν άμεσες παρεμβάσεις, ώστε να περιορισθούν στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο τα οδυνηρά γεγονότα που προκαλεί η αγριότητα του πολέμου, των εμφυλίων συγκρούσεων, του αυταρχισμού των καθεστώτων και της ένδειας που προέρχεται από την κακοδιαχείριση του πλούτου που διαθέτει κάθε χώρα.

Αυτό που στο πέρασμα του χρόνου με ιστορικούς, πολιτικούς και οικονομικούς όρους αναγνωρίζεται ως εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο, ιμπεριαλισμός, αποικιοκρατία, παράνομη μετανάστευση, στην εποχή μας αντιμετωπίζεται κάτω από τις απαιτήσεις, πολιτικές και ιδεολογικές, που αναδύονται τον 21ο αιώνα.

Με την ανάδειξη της νέας ελληνικής κυβέρνησης, αμέσως μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023, τα Υπουργεία Εξωτερικών, Μετανάστευσης και Ανάπτυξης αναλαμβάνουν πολύ βαρύ έργο συντονισμού εθνικών και διεθνών πρωτοβουλιών, ώστε η δημιουργική πολιτική της χώρας μας να συμπεριληφθεί στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των δράσεων, που αφορούν άμεσα στην Ελλάδα, τις χώρες του Νότου της Ε.Ε., την ευρύτερη Μεσόγειο και τα παραθαλάσσια κράτη της, καθώς επίσης στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Διαβάστε επίσης

Κοινωνικές τάξεις και εκλογική συμπεριφορά: H ελληνική περίπτωση

Ποιες θα είναι οι πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης

Επανεκκίνηση ΠΑΣΟΚ από τις 25 Ιουνίου