«Μήδεια» του Μποστ

«Το γέλιο είναι ένα ηρεμιστικό χωρίς παρενέργειες» είχε πει ο Αμερικανός γνωμικογράφος Arnold H. Glasow.

Και πράγματι, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, γεμάτοι φόβο για τις συνέπειες της Covid-9 ή των μεταλλάξεών της και αποκλεισμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό, το ανεπιτήδευτο γέλιο είναι η διέξοδός μας.

Κάπως έτσι η παράσταση του Νικορέστη Χανιωτάκη με τη «Μήδεια» του Μποστ (κατά κόσμον Μέντη Μποσταντζόγλου), προσφέροντας ευεξία στους θεατές, αποδείχτηκε

ευεργετική για το διαταραγμένο νευρικό τους σύστημα. Έχοντας, μάλιστα, πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο κωμικό Μάκη Παπαδημητρίου, που υποδύθηκε την επώνυμη ηρωίδα εκμαιεύοντας το γέλιο με σοβαρότητα, ευφράδεια και δίχως φιοριτούρες, κατάφερε να μας παρασύρει μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Και όχι μόνο. Δίπλα του, η Μαρία Διακοπαναγιώτου (ως καλόγρια Πόλυ) εντυπωσίασε με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της και την ιδιαίτερα καλή φωνή της. Επίσης ο Γεράσιμος Σκαφιδάς ερμήνευσε με αμεσότητα τον ρόλο της πιστής τροφού, ο σκηνοθέτης έδωσε μια τραγελαφική χροιά στο πρόσωπο του Ιάσωνα και ο Γιάννης Δρακόπουλος έπεισε ως προβληματισμένος Ευριπίδης. Πήραν ακόμη μέρος οι Γιάννης Καλατζόπουλος (Οιδίποδας), Άννα Φιλιππάκη (Αντιγόνη) και Άννα Κλάδη (Ψαράς/εξάγγελος).

Το κείμενο του Μποστ, ωστόσο, κάτω από τη φαινομενική του ελαφράδα και την ιδιαίτερη γλώσσα του, κρύβει κάτι βαθύ που αφορά στη στρεβλή νεοελληνική πραγματικότητα. Αν και γραμμένο το 1993 εξακολουθεί να διατηρεί τη φρεσκάδα του και την εξαίρετη ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο. Από την άλλη, η ευθύβολη διασκευή και απόδοση στίχων του Νικορέστη Χανιωτάκη το καθιστά επίκαιρο, καθώς δεν δίστασε να σατιρίσει πρόσφατα γεγονότα, όπως για παράδειγμα την άστοχη διαχείριση της υπουργού Πολιτισμού στην υπόθεση Λιγνάδη ή το εμβόλιο της Astra Zeneka.

Αυτή η παρωδία της γνωστής μυθικής ιστορίας, γραμμένη σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, εμπνέεται από το ομώνυμο έργο του Ευριπίδη αλλά το αποδομεί απόλυτα, έτσι ώστε να μην συνδέεται με το πρωτότυπο. Το μόνο που μένει είναι τα αυθεντικά ονόματα των ηρώων.

Ο Μποστ, που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους απογόνους του Αριστοφάνη, καυτηριάζει τα πάντα: την πολιτική, την ηγεσία, την παιδεία, την τέχνη, τη γλωσσική ημιμάθεια, την ξενομανία και τη λεγόμενη «ελληνική παράδοση».

Έχοντας ως πρόσχημα την αιματοβαμμένη αρχαία ηρωίδα δεν διστάζει να διακωμωδήσει ακόμη και την αποτρόπαια πράξη της παιδοκτονίας, που στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται για «ασήμαντη» αφορμή.

Από την άλλη, κανένα πρόσωπο δεν μένει ασχολίαστο: όπως ο άπιστος άντρας της, ο Ιάσονας, που την κεράτωνε με μια καλόγρια, ένας καλόγερος ο οποίος ενδιαφέρεται σεξουαλικά μόνο για ανήλικα αγόρια, ακόμα και ο Ευριπίδης που ζητάει πληροφορίες από τη ζωή της για να εμπνευστεί τη δική του τραγωδία.

Η καθαρή σκηνοθεσία, διατηρώντας το ύφος ενός μπουλουκιού, χωρίς πειραματισμούς αλλά σύγχρονα δομημένη πάνω σε παραδοσιακές αρχές, επικεντρώνεται στους ηθοποιούς εκμαιεύοντας, στο σύνολό τους, καλές ερμηνείες. Αν υπάρχει μια αντίρρηση είναι πως, κάποιες στιγμές, εκτρέπεται σε υπερβολές.

Η πρωτότυπη μουσική της Μόνικα συνέβαλε καθοριστικά στο θετικό αποτέλεσμα, ενώ οι ερμηνευτές τραγούδησαν και κινήθηκαν εξαιρετικά ακολουθώντας τις πετυχημένες χορογραφίες της Ειρήνης Ερωφίλης Κλέπκο. Λιτό και ειρωνικό – σύμφωνα με τις απαιτήσεις του έργου – είναι το γεμάτο μύδια σκηνικό της Αρετής Μουστάκα και εύστοχα τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλία που σκέφτονται, αναγνώστες που μαθαίνουν

All Star Γκαλά Βέρντι: Η κορυφαία σοπράνο Άννα Νετρέμπκο στο Καλλιμάρμαρο

«Εθνικό Ντεφιλέ» του Παντελή Φλατσούση