«Οι Παίχτες» του Νικολάι Γκόγκολ

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα στην εκδοχή που υιοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής ανεβάζοντας τους «Παίχτες» του Γκόγκολ (1836) και γεμίζοντας ασφυκτικά το θέατρο Κιβωτός;

Αρχικά η πειραγμένη δραματουργία του έργου (σε δική του μετάφραση-διασκευή και σε δραματουργική προσαρμογή του Βασίλη Μαγουλιώτη), που κράτησε μόνο την ουσία του, έδωσε τη δυνατότητα στην παράσταση να ρέει, δίχως βάρος και αντιστάσεις, με αφηνιασμένους ρυθμούς και δαιμονισμένους υποκριτικούς αυτοσχεδιασμούς. Έπειτα ξέβρασε τις σκοτεινές υπόγειες περιοχές της

ανθρώπινης φύσης – το πάθος του εθισμού, την απληστία, τη φαυλότητα, την αλαζονεία, τη διαφθορά – με έναν ανάλαφρο τρόπο στη μορφή παιχνιδιού.

Από την άλλη, η συνεχής ζωντανή ροκ μουσική (Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης) παρέσυρε το κοινό με την έντονη ενέργειά της.

Ωστόσο, η περιδίνηση ιδεών και επινοήσεων θόλωσε σε πολλά σημεία το κείμενο.

Αν έλειπαν, μάλιστα, ορισμένα επιθεωρησιακά γκαγκς (π.χ. όταν πέφτει το παντελόνι κάποιου και φαίνεται το σώβρακο), που εκμαιεύουν γέλιο (;), αυτή η νεανική, εύφορη αντιμετώπιση της καυστικής σάτιρας ηθών θα ήταν πιο ουσιαστική.

Στους «Παίχτες» ο Γκόγκολ παρουσιάζει έναν χαρτοπαίχτη, ο οποίος έρχεται σε ξένο τόπο με σκοπό να βρει κορόιδα που, με την απαράμιλλη «δεξιοτεχνία» του, θα ξαφρίσει την περιουσία τους. Εκεί γνωρίζεται με δύο «ομοϊδεάτες» και δημιουργεί μια συντεχνία απατεώνων. Ποιος όμως θα είναι τελικά το θύμα;

Ο σκηνοθέτης προτείνει δύο εναλλακτικά φινάλε. Παρότι το έξυπνο «εύρημα» δεν είναι καινούργιο, στην προκειμένη περίπτωση λειτούργησε θετικά.

Στην επιτυχία της παράστασης δεν πρέπει να αγνοήσουμε την κυριαρχία των ηθοποιών που, σαν μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη ομάδα, διακρίθηκαν για τον οίστρο, την ευελιξία και τη δυναμική τους. Αρχίζοντας από τον ικανότατο Γιάννη Νιάρρο, που κατηύθυνε με ζήλο τα δρώμενα, ενώ ταυτόχρονα επικοινωνούσε θαυμάσια με τους θεατές. Και συνεχίζοντας με το υπόλοιπο, απόλυτα συντονισμένο, σύνολο: Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας, Γιώργος Μπακαούρης και Χρήστος Στέργιογλου.

Τα σκηνικά της Άρτεμης Φλέσσα ανταποκρίθηκαν στην παιγνιώδη διάθεση της σκηνοθεσίας και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη υπογράμμισαν την ποπ ατμόσφαιρά της. Σημαντική ήταν και η χορογραφία του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου, καθώς η φρενήρης κίνηση των ερμηνευτών απαιτούσε μια ενορχηστρωμένη ισορροπία.

«Ο κλέψας του κλέψαντος», λοιπόν, σε μια παράσταση που, αν μη τι άλλο, θα σας διασκεδάσει.

Διαβάστε επίσης:

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για το ΚΙΝΑΛ

ΚΚΕ: Ψήφος δυσπιστίας κατά κυβέρνησης και διαχωριστικές από ΣΥΡΙΖΑ

Eurogroup: Επιτρέπει μόνο στοχευμένες παρεμβάσεις και ζητάει μείωση ελλείμματος