Σε ποιο κράτος της Παλαιστίνης εισβάλει το Ισραήλ;

Από ποιο κράτος της Παλαιστίνης εκδίωξαν οι Ισραηλινοί, τον παλαιστινιακό λαό; Αυτή η απλή ερώτηση δεν ετέθη ποτέ στα χρόνια της Μεταπολίτευσης που η χώρα λειτουργούσε ατύπως ως μια σοβιετική αποικία η οποία μελετούσε τας γραφάς του Μαρξισμού -Λενινισμού από την Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια (υπό την υψηλή εποπτεία του Λαϊκού Επιτροπείου Εσωτερικών Υποθέσεων του Περισσού).

Πληροφοριακά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι οι Εβραίοι κατοικούν στην ίδια περιοχή περίπου από το 1900 π.Χ. και πρόκειται το δίχως άλλο για ένα από τα μακροβιότερα έθνη. Στην Ιουδαϊκή Βίβλο, δηλαδή, στην

Παλαιά Διαθήκη, η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή αναφέρεται ως Γη του Ισραήλ και ως Γη της Επαγγελίας. Μήπως στους Αγίους Τόπους –όπως επίσης συνήθως ονομάζονται- δεν περιλαμβάνονται οι τόποι εκείνοι στους οποίους διαδραματίσθηκαν τα εις την Καινή Διαθήκη, αναφερόμενα γεγονότα;

Δεν ξέρω αν οι …φορείς της προόδου έχουν κάποια διαφορετική ερμηνεία εύκαιρη -σύμφωνα με την σταλινική αντίληψη της ιστορίας- αλλά μέχρι σήμερα αυτά είναι καταγεγραμμένα στις ιστορικές πηγές.

Πουθενά δεν γίνεται κουβέντα για παλαιστινιακό λαό ή κράτος ή εθνότητα ή για Παλαιστίνιους που εδιώχθησαν από κάποιους κακούς Σημίτες.

Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι ο λαός του Ισραήλ άντεξε στην αιγυπτιακή αιχμαλωσία: Έξοδος 2:24-25, «Και ο Θεός εισάκουσε τους στεναγμούς τους· και ο Θεός θυμήθηκε τη διαθήκη του προς τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, και τον Ιακώβ· και ο Θεός έριξε το βλέμμα του επάνω στους γιους Ισραήλ, και ο Θεός τους ελέησε.»

Έξοδος 20:2-3, «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε έβγαλε από τη γη της Αιγύπτου, από οίκο δουλείας. Μην έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα.» Κουβέντα πουθενά για τον Αραφάτ ή το παλαιστινιακό κίνημα!

Στη συνέχεια, έχουμε την Βαβυλωνιακή Αιχμαλωσία που κράτησε 48 χρόνια (586-538 π.Χ.) Οι Βαβυλώνιοι εγκατέστησαν τους εξόριστους Εβραίους σε οριοθετημένες περιοχές και σύντομα τους παραχώρησαν κάποια δικαιώματα ιδιοκτησίας και πολιτικού χαρακτήρα τα οποία βοήθησαν στη διατήρηση της φυσικής και πνευματικής συνέχειας αλλά και της εθνικής τους ταυτότητας.

Ακολουθεί η ρωμαϊκή περίοδος όπου ο ιουδαϊκός λαός αποτελεί μόνιμη πηγή αντίστασης ενάντια στις ρωμαϊκές κατακτήσεις. Αυτό περιγράφεται σε τρεις πολέμους:

Στον Πρώτο Ιουδαϊκό Πόλεμο ή αλλιώς Μεγάλη Επανάσταση (66 έως 74 μ.Χ.) καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και ο ναός του Σολομώντα. Ο Δεύτερος Ιουδαϊκός Πόλεμος διαρκεί δυο χρόνια, (115-117 μ.Χ.) και είναι γνωστός και ως η Εξέγερση της Διασποράς. Η εξέγερση ξεκίνησε από την Ανατολική Μεσόγειο και κατέληξε στην Ιουδαία, με καταστροφή πολυάριθμων και σημαντικών εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς στην Κύπρο, στην Αίγυπτο και στη Μεσοποταμία.

Ο Τρίτος Ιουδαϊκός πόλεμος είναι γνωστός ως η εξέγερση του Μπαρ- Κοχμπά ή Μπαρ-Κοχβά (132-135 μ.Χ.). Οι συνέπειές του ήταν τραγικές: περί τις 560χιλιαδες νεκροί, η Ιερουσαλήμ ονομάστηκε Αιλία Καπιτωλίνα, απαγορεύτηκε οποιαδήποτε αναφορά στην Τοράχ (διδασκαλίες που έδωσε ο Μωυσής στους Εβραίους στην Πεντάτευχο) καθώς και το ιουδαϊκό Ημερολόγιο. Εκτελέστηκαν οι νομοδιδάσκαλοι και κάηκαν οι ιερές γραφές του ιουδαϊσμού. Δόθηκε διαταγή να αφαιρεθεί από όλα τα επίσημα ρωμαϊκά έγγραφα το όνομα της Ιουδαίας και αντικαταστάθηκε με το όνομα Συρία – Παλαιστίνη. Έκτοτε, ο όρος Παλαιστίνη αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό και ουχί κράτος ή εθνότητα.

Το σημαντικότερο που σηματοδοτεί την αρχή της τραγωδίας του ιουδαϊκού λαού ανά τους αιώνες είναι ότι απαγορεύτηκε όχι μόνο η εγκατάσταση των Ιουδαίων σε αυτή την περιοχή αλλά και όλοι όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί εκεί, εκδιώχθηκαν από αυτά τα εδάφη. Αυτό είχε βαρύτατες συνέπειες καθώς ο ιουδαϊκός λαός έχασε το εθνικό και το θρησκευτικό του κέντρο.

Το τέλος του Τρίτου Ιουδαϊκού Πολέμου υπήρξε η μαρτυρική αρχή μιας τραγικής περιπλάνησης ενός ανέστιου λαού που γνώρισε την φρίκη των αιώνιων διώξεων, ταπεινώσεων και κατατρεγμών, με το στίγμα μιας παγκόσμιας όσο και χυδαίας προκατάληψης εναντίον του, ενός λαού που έφτασε στα πρόθυρα του αφανισμού κυνηγημένος από παντού και από τους πάντες αλλά που επιβίωσε του Ολοκαυτώματος. Και αυτή η συλλογική ντροπή της ανθρωπότητας αντί να μετατραπεί σε συγγνώμη και αφορμή εξιλέωσης, γίνεται σήμερα αντικείμενο αντισημιτικής υστερίας υπέρ μια δράκας δολοφονών που εισβάλει στο κράτος του Ισραήλ και δολοφονεί οικογένειες αθώων πολιτών στο όνομα του ισλαμοφασισμού που φανερά, ολοφάνερα, ζητεί τον αφανισμό του – και τίποτε άλλο!

Διαβάστε επίσης:

Πλήρες αδιέξοδο στο Παλαιστινιακό

ΗΠΑ – Τουρκία και η ελληνική «γλώσσα»

Βρυξέλλες: Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των μουσουλμάνων!