ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ: η ορθόδοξη εκκλησία και η επανάσταση του 1821

Είναι υποχρέωση, αλλά καί δικαίωμα της Έκκλησίας της Έλλάδος νά ενημερώνει τό ποίμνιο Της γιά ορισμένα σοβαρά ζητήματα·πνευματικά, κοινωνικά, εθνικά, εκπαιδευτικά. Ό λαός μας δέν πρέπει νά παραπληροφορείται ή νά πέφτει θύμα ιδεολογικών προπαγανδών καί μονομερών θεωρήσεων τής Ίστορίας μας, στην οποία ή προσφορά τής Έκκλησίας υπήρξε σημαντική. Γι αυτό καί ή Ιερά Σύνοδος τής Έκκλησίας τής Έλλάδος εκφράζει τήν έντονη ανησυχία Της γιά τήν επιχειρούμενη προσπάθεια διαστρεβλώσεως τής Νεοελληνικής Ίστορίας μέ διάφορους τρόπους.Στήν εποχή μας παρουσιάζεται ένα κίνημα μοντέρνου αθεϊσμού, τό όποίο διαστρέφει τά γεγονότα καί επιχειρεί νά σβήσει τόν ιστορικό ρόλο τήδ Έκκλησίας καί νά αμφισβητήσει τήν ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας. Ειδικότερα, εμφανίζεται μιά προσπάθεια καταγραφής καί άποτυπώσεως μιάς άλλης «ίστορίας», σχετικά μέ τήν Επανάσταση του 1821. Μιάς ίστορίας διαφορετικής ώς πρός τά γενεσιουργά αίτια καί αλλότριων προσεγγίσεων ώς πρός τά πρόσωπα καί τούς πρωταγωνιστές τής έποχής. Μιά άλλη καταγραφή, ή οποία επιδιώκει τήν επικοινωνιακή της επιτυχία μέσα άπό τήν προβολή μιάς ίδεολογικής έρμηνείας τών γεγονότων καί τών προσώπων, διατυπώνοντας μιά άλλου εϊδους προοπτική καί προσεγγίζονται μονόπλευρα τά γεγονότα "Ολα αυτά τά τεχνάσματα δέν είναι Ιστορία, γιατί Ιστορία είναι αυτό πού προέρχεται, καταγράφεται καί διασώζεται μέσα αλλά καί διαμέσου τής διαχρονικής συνειδήσεως του "Εθνους. θεωρούμε, λοιπόν, χρήσιμο νά υπενθυμίσουμε όρισμένες άλήθειες γιά τήν Τουρκοκρατία, τήν Επανάσταση του 1821 καί τήν Ελληνορθόδοξη Ταυτότητα τοΰ Γένους.Ή Άλωση ήταν ένα γεγονός πού καταλύπησε ολόκληρο τόν Ελληνισμό καί τήν Οικουμένη πέρα ώς πέρα. Οί θρήνοι πού γράφτηκαν καί τραγουδήθηκαν τότε είναι χαρακτηριστικοί. Ή παρακαταθήκη πέρασε στον μεταβυζαντινό Ελληνισμό, πού κράτησε μέ επίγνωση τήν παράδοση τοϋ "Εθνους. Την ίδια άκριβώς ώρα ή καρδιά του έπαλλε τραυματισμένη στον αυτό ρυθμό. Στήν Κύπρο ό ποιητής βάζει στό στόμα τοϋ τελευταίου βασιλιά τούτα τά λόγια, πού σημαίνουν τήν ανάγκη νά μήν κοπεί τό νήμα τής έλληνορθόδοξης παράδοσης τοϋ λαοΰ μας.«...κόψετε τό κεφάλι μου, Χριστιανοί Ρωμαίοι έπάρετέ το. Κρητικοί, βαστάτε το στήν Κρήτη, νά τό ίδούν οί Κρητικοί νά καρδιοπονέσουν...».(Άνακάλημα τής Κωνσταντινούπολη)Ύπό τό καθεστώς τής Βενετοκρατίας, ή Κρήτη κατόρθωσε νά συνεχίσει τή βυζαντινή παράδοση στην τέχνη, τά Γράμματα, τό θέατρο,τις φιλολογικές σπουδές. Σιγά σιγά ή ελληνική παιδεία, με τή φροντίδα τής Έκκλησίας, άρχισε νά βελτιώνεται. Μέ απόφαση τής τοπικής συνόδου, πού πραγματοποιήθηκε στίς 12 Φεβρουαρίου 1593 στό Βλάχ - Σεράι τής Κωνσταντινούπολης, ή Εκκλησία ανέλαβε την παιδεία του Γένους, γεγονός πού οί ιστορικοί του νέου Ελληνισμού (Βακαλόπουλος κλπ.) θεωρούν «ορόσημο» γιά την ελληνική παιδεία. Στόν 7ο κανόνα τής Συνόδου αύτής πού συγκροτήθηκε μέ τήν προεδρία του Πατριάρχη Ιερεμία Β' του Τρανού, αναφέρεται «'Ώρισεν ή Αγία Σύνοδος, έκαστον έπίσκοπον έν τη έαυτοϋ παροικία, φροντίδα καί δαπάνην τήν δυναμένην ποιείν ώστε τά θεία καί τά ιερά γράμματα δύνασθαι διδάσκε