100 ημέρες κυβέρνησης A.Σαμαρά

Την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν οι πρώτες 100 ημέρες του Αντώνη Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου. Χωρίς σαμπάνιες, χωρίς λουλούδια, χωρίς γλυκά, χωρίς χάι-φάιβ...
Η 20ή Ιουνίου, ημέρα που ορκίστηκε πρωθυπουργός, φαντάζει, πλέον, πολύ μακρινή, αφού - ανάμεσα στα άλλα - είχε να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα υγείας με το μάτι του, την αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και την εγχείρηση. Από τότε μέχρι σήμερα, χειρίστηκε την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Βασίλη Ράπανου, για λόγους υγείας, όπως και τις παραιτήσεις του υφυπουργού Ναυτιλίας Γιώργου Βερνίκου, μετά από καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ και, τέλος, την παραίτηση του υφυπουργού Εργασίας, Νίκου Νικολόπουλου.

Μέσα σε αυτές τις 100 ημέρες δεν έλειψαν οι κινήσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα, που έλαβαν χώρα «με εντολή Σαμαρά»: Από την πώληση του πρωθυπουργικού αεροσκάφους, μέχρι την εντολή επέμβασης των ΜΑΤ για την καταστολή της απεργίας στη Χαλυβουργία. Η επανασύνδεση του ρεύματος στο Άσυλο Ανιάτων και η μείωση των μισθών των βουλευτών και των υπουργών, όπως και η απαγόρευση προσλήψεων μετακλητών συγγενών από κρατικούς αξιωματούχους – ακούτε, κύριε Βύρωνα;

Η λίστα με όλα τα «φιλέτα» του Δημοσίου είναι συνεχώς μπροστά του για να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, ενώ με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον κ. Δένδια, οργάνωσαν την εύστοχη επιχείρηση υπό τον άστοχο τίτλο «Ξένιος Ζευς». Βέβαια, ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος να αντιμετωπιστούν τα τάγματα εφόδου και οι πρακτικές της Ακροδεξιάς.

Οι επαφές του δε, με ηγέτες άλλων κρατών, από Μέρκελ και Ολάντ, μέχρι Μόντι, Πάπα Βενέδικτο, Μάριο Ντράγκι, Ζοζέ Μπαρόζο, Χέρμαν Βαν Ρομπάι, Ζαν –Κλοντ Γιούνκερ, πήγαν κι ήρθαν. Είτε εκτός έδρας, είτε με φόντο το Μουσείο της Ακρόπολης, με πολλά κιλά σφυρίδας, τσάι και συμπάθεια για τη χώρα μας. Ναι, έξω, πάμε καλά.

Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, όμως, θεωρεί ότι τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από τα - «καταραμένα», όπως τα χαρακτηρίζουν πάρα πολλοί - νέα μέτρα λιτότητας που αποτελούν το κλειδί προκειμένου να «ξεκλειδώσουν» τα 31 δισ. ευρώ, δόση-μαμούθ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τη μάχη με την ύφεση και την ανεργία. Εννοείται, όμως, ότι χρειάζονται επιπλέον χρηματοδοτήσεις, πέραν των 31 δισ., για να σταθεί στα πόδια του το τραπεζικό σύστημα, να επέλθει η ανάπτυξη στη χώρα και να μειωθεί η ανεργία που, αν μη τι άλλο, προσφέρει στο κράτος όλο και λιγότερα έσοδα – κατά το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει την αρνητική κατάσταση; Ο Αντώνης Σαμαράς απαιτεί από τους εταίρους διετή επιμήκυνση των ετών προσαρμογής, όπως και την ενίσχυση των τραπεζών, μέσω του Προσωρινού Μηχανισμού. Με λίγα λόγια ανακεφαλαιοποίηση, δίχως περαιτέρω επιβάρυνση στο δημόσιο χρέος. Σε αυτό συμφωνεί και το ΔΝΤ, που επιζητά μια τέτοια ευρωπαϊκή απόφαση για να συνεχίσει να συνδράμει στο ελληνικό πρόγραμμα. Η Ευρώπη δεν μπορεί να απολέσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δίχως να πληγεί θανάσιμα το ευρώ, άρα - ίσως - η πολυθρύλητη επιμήκυνση για την