ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Βρήκαν μετά από 4 χρόνια τους γονείς τους!

Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πίστευαν...
ότι οι γονείς τους έχουν φύγει από τη ζωή. Τέσσερα αγγελούδια, που στην αρχή της ζωής τους η μοίρα τούς έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Από τα συντρίμμια ενός μακροχρόνιου πολέμου στο Αφγανιστάν τα αδελφάκια βρέθηκαν στην Ελλάδα, στο νοσοκομείο παίδων. Τις πληγές τους προσπάθησε να επουλώσει πριν από οχτώ μήνες ο πατέρας Αντώνιος φιλοξενώντας τα....




στην «Κιβωτό του Κόσμου», προσφέροντάς τους την οικογενειακή γαλήνη που στερήθηκαν. Παράλληλα, ο πατέρας Αντώνιος αναζητούσε εναγωνίως τους γονείς τους. Η είδηση που μετέφερε πριν από λίγες μέρες στα αδελφάκια ήταν συγκλονιστική: οι γονείς τους ζουν και πολύ σύντομα θα τα σφίξουν στην αγκαλιά τους.

Πρόκειται για μια ανθρώπινη ιστορία που στο άκουσμά της σε διαπερνά ένα απίστευτο ρίγος. Ακόμα και για τους ανθρώπους της «Κιβωτού», που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τη δυστυχία και τον πόνο, όπως δηλώνουν στην «Espresso», η ιστορία αυτή δεν έχει προηγούμενο.

Στις αρχές Φεβρουαρίου από τη διοίκηση του νοσοκομείου παίδων επικοινωνούν με τον πατέρα Αντώνιο στην «Κιβωτό του Κόσμου» προκειμένου να του παραδώσουν για φιλοξενία τέσσερα μικρά παιδάκια που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Από τον πόλεμο του Αφγανιστάν είχαν βρεθεί μέσω ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ελλάδα και για τρία ολόκληρα χρόνια έβρισκαν προστασία στο νοσοκομείο.

«Κάποια στιγμή ήρθαν σε εμάς μερικά εγκαταλειμμένα παιδιά τα οποία χάθηκαν στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για τέσσερα αδέλφια, τα αδέλφια Αμπάσι: τη Μαρίνα, τη Σαμίρα, τον Αλί Σινά και τον Αλί Ρεζά» δηλώνει στην «Espresso» ο πατέρας Αντώνιος ξετυλίγοντας τον μίτο της τραγικής αυτής ιστορίας.

«Τα παιδιά χάθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια και η αστυνομία τα οδήγησε στο νοσοκομείο. Κανείς, ωστόσο, δεν τα αναζήτησε. Η κοινωνική υπηρεσία απευθύνθηκε σε εμάς διότι τα χρόνια περνούσαν και έπρεπε να έχουν μια φυσιολογική εξέλιξη. Με δυο λόγια, να υπάρξει κοινωνική επανένταξή τους, να πάνε σχολείο να μάθουν γράμματα και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα παιδάκι για να του δώσει χαρά στην ψυχή του. Τα δεχτήκαμε, και όλοι στην Κιβωτό τα αγκαλιάσαμε σαν οικογένειά μας. Μιλάμε για παιδάκια που ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεπεράσει το δέκατο έτος της ηλικίας τους, και στην ψυχούλα τους νιώθουν ότι έχασαν τα πάντα. Παράλληλα, έκανα προσπάθεια μέσω του Ερυθρού Σταυρού να βρούμε τους γονείς τους».

Οχτώ ολόκληρους μήνες οι άνθρωποι της «Κιβωτού» προσπαθούσαν όχι απλά να διώξουν τη θλίψη από το πρόσωπό τους, αλλά και να τα βοηθήσουν να προσαρμοστούν στις συνθήκες μιας νέας οικογένειας. Κατά βάθος, ακόμα και οι εθελοντές στην «Κιβωτό» δεν πίστευαν ότι οι προσπάθειες του πατέρα Αντώνιου να ξαναβρεθεί η οικογένειά τους θα απέδιδαν καρπούς.

Τα παιδιά σιγά-σιγά άρχισαν να μπαίνουν σε ένα πρόγραμμα. Ξεκίνησαν να πηγαίνουν σε σχολείο, παρακολουθούσαν μαθήματα θεάτρου και μουσικής προκειμένου ν