Χρυσαυγίτες... τον τύφλωσαν επειδή είχε άλλο χρώμα!

Το... έγκλημά του ήταν ότι είχε σκουρόχρωμο δέρμα...
Η... ποινή του, έπειτα από ανελέητο ξύλο, ήταν να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι. Ο 21χρονος Χάμεντ περιγράφει τις δραματικές στιγμές που έζησε στα χέρια 4 χρυσαυγιτών

Τους φώναζα ότι είμαι Ελληνας και εκείνοι με έβριζαν. Στο τέλος, όταν έπεσα κάτω, δεν έβλεπα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήταν όλα άσπρα. Κι εκείνοι έφυγαν

«Το ζήτημα δεν είναι αν είσαι ξένος ή Ελληνας. Οι ξένοι θα φύγουν. Και τότε αυτοί που χτύπησαν εμένα θα στραφούν ενάντια στους Ελληνες... Αυτό πρέπει να έχει ο λαός στο μυαλό του και να μη φοβάται να αγωνίζεται. Κάτι πρέπει να γίνει».

Ο Χάμεντ εκφράζεται πολιτισμένα για εκείνους που του επιτέθηκαν με δολοφονική μανία χρησιμοποιώντας αλυσίδες και σκυλιά το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Αττικής, με αποτέλεσμα να του στερήσουν την όραση από το αριστερό μάτι.

Είναι ένα συνεσταλμένο παιδί 21 ετών που μιλά με ευγένεια. Χρησιμοποιεί λόγια που μάλλον δεν αγγίζουν τους τέσσερις άντρες που τον σάπισαν στο ξύλο επειδή έχει σκουρόχρωμο δέρμα και έπειτα τον παράτησαν αιμόφυρτο στον δρόμο.

«Με κατέστρεψαν τελείως. Ισως να μην ξαναδώ. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Το σκέφτομαι συνέχεια», λέει ο Χάμεντ, περιγράφοντας στη συντάκτρια του «Εθνους» Κ. Ροββά τον εφιάλτη που έζησε στην πλατεία Αττικής

«Εγώ δεν μένω στο κέντρο της Αθήνας», εξηγεί στο «Εθνος» σε άπταιστα ελληνικά. «Βρέθηκα στην περιοχή γιατί ήθελα να στείλω ένα δέμα στον πατέρα μου, ο οποίος πριν από λίγο καιρό πήγε στην Αίγυπτο.

Οταν κατέβηκα από το τρόλεϊ τέσσερις άνδρες με μαύρες μπλούζες της Χρυσής Αυγής έπεσαν πάνω μου και άρχισαν να με χτυπούν με αλυσίδες στο κεφάλι και τα μάτια. Στα χέρια τους είχαν κάτι με βίδες ή καρφιά που δεν μπορούσα να καταλάβω. Είχαν μαζί τους τρία μεγάλα σκυλιά όπως αυτά που έχει η Αστυνομία και τα προέτρεπαν να με δαγκώσουν. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Εδιωχνα τα σκυλιά με τα χέρια και προσπαθούσα μόνο να αμυνθώ για να μην κάνω χειρότερα τα πράγματα. Τους φώναζα ότι είμαι Ελληνας και εκείνοι με έβριζαν. Στο τέλος, όταν έπεσα κάτω, δεν έβλεπα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήταν όλα άσπρα. Κι εκείνοι έφυγαν».

Ο Χάμεντ έχει περάσει τη μισή του ζωή στη χώρα μας. «Είναι πατρίδα μου», λέει, «έχω άλλωστε ελληνική υπηκοότητα». Την απέκτησε αφού ο πατέρας έζησε και δούλεψε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στην Ελλάδα, με τα έξι του παιδιά να πηγαινοέρχονται από την Αθήνα στο Κάιρο. «Είμαι Ελληνας. Ομως και οι ξένοι άνθρωποι είναι. Δεν υποστηρίζω πως όλοι οι μετανάστες είναι καλοί. Υπάρχουν και κακοί, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι είναι ξένοι», λέει.

Φοιτητής
Πολιτικοποιημένος με την ευρύτερη έννοια του όρου συμμετείχε στην «Αραβική Ανοιξη» παλεύοντας με τους συμπατριώτες του για μια καλύτερη ζωή. Είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, στο τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. «Δεν σπούδασα σε αιγυπτιακό σχολείο. Τελείωσα το ελληνικό σχολείο του Καΐρου, γιατί έτσι ήθελε ο πατέρας μου. Γνωρ