Η καλοστημένη επιχείρηση παραχώρησης του ορυκτού μας πλούτου

Οι φωνές, που έλεγαν ότι ο απώτερος σκοπός των δανειστών μας και όλου αυτού του παιγνίου που...

«στήθηκε» σε βάρος της χώρας μας ήταν ο ορυκτός μας πλούτος, ίσως αρχικά ακούγονταν γραφικές… Όμως, όλα τελικά συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Είμαστε μια χώρα που έχει τα πλουσιότερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων όλης της Ευρώπης. Το σχέδιο απλό. Οι σύγχρονοι δωσίλογοι, που με περισσή ευκολία παραδίδουν την εθνική κυριαρχία της χώρας μας έναντι πινακίου φακής, πρώτα μας εξαθλίωσαν, μας οδήγησαν πολύ κοντά στη χρεοκοπία και τώρα μας «εξαναγκάζουν» στο ύστατο μέρος του σχεδίου τους… στην υποθήκευση του συνόλου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Ελλάδας ως τη μόνη λύση.
Συγκεκριμένα, αυτό τον όρο φημολογείται ότι θα περιλαμβάνει η νέα δανειακή σύμβαση, με επέκταση του επαίσχυντου άρθρου 13 του Κειμένου Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου. Να θυμίσουμε ότι το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρει χαρακτηριστικά επί λέξει τα εξής: «Greece commits future cash flows from project Helios or other privatisation revenue in excess of those already included in the adjustment programme to further reduce indebtedness of the Hellenic Republic by up to 15 billion euros with the aim of restoring the lending capacity of the EFSF».
Θα εκχωρούμε, λοιπόν, απευθείας στους ξένους δανειστές τα έσοδα της χώρας από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αυτό ήταν, άλλωστε, εξαρχής το ζητούμενο. Μάλιστα, λέγεται ότι οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη στιγμή, βρίσκονται απλά στο, εάν τα χρήματα θα πηγαίνουν απευθείας σε ένα ταμείο το οποίο θα αποπληρώνει τα δάνεια ή αν θα αναλάβουν την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων εξ’ ολοκλήρου οι ξένοι δανειστές μας, ώστε να τα κοστολογούν οι ίδιοι μόνοι τους και στη συνέχεια να τα πωλούν όπου και όσο αυτοί θέλουν!
Σκεφτείτε λίγο την αλληλουχία των γεγονότων και θα αντιληφθείτε αμέσως όλη αυτή την καλοστημένη επιχείρηση υφαρπαγής του εθνικού μας πλούτου…
Το 2009, ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, δηλώνει σε συνέντευξη του στις Βρυξέλλες, το «αλησμόνητο»… «Πετρέλαιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα ή τουλάχιστον δεν υπάρχει αρκετό».
Τον Απρίλιο του 2010, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ειρωνεύεται στη Βουλή συντελεστές τηλεοπτικής εκπομπής, οι οποίοι είχαν αποκαλύψει στοιχεία για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Α. Μεσόγειο και στο Ιόνιο και δηλώνει και αυτός με τη σειρά του ότι… «Φυσικά πετρέλαιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα».
Τελικά, το Μάιο του 2010, η χώρα βιώνει την πιο φρικτή άλωση της στη Νεότερη Ιστορία με την υπογραφή του Μνημονίου.
Και ξαφνικά, αμέσως μετά, ως εκ θαύματος, εξαγγέλλεται η δημιουργία κρατικού φορέα αδειοδότησης ερευνών για υδρογονάνθρακες!
Αλήθεια, αφού «φυσικά δεν υπήρχε πετρέλαιο», γιατί να ιδρύσουμε έναν τέτοιο φορέα;
Για να έρθει, ένα χρόνο μετά, η διαβεβαίωση του αρμόδιου υφυπουργού σε θέματα ενέργειας, Γ. Μανιάτη, ότι «Το 30% των αναγκών μας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα καλύπτονται από ελληνικά κοιτάσματα, μόνο από τα γνωστά κοιτάσματα»!
Πως, λοιπόν, από το «δεν υ