Παναθηναϊκός: Με ρεαλισμό και καθαρή σκέψη

Το βέβαιο είναι ότι το θέμα της παραμονής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό έχει...
μπει φέτος σε τελείως διαφορετική διάσταση από τα προηγούμενα χρόνια. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι οφείλουμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και με «καθαρή σκέψη» ξεφεύγοντας εντελώς από το «συναισθηματικό κομμάτι» της υπόθεσης.
Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα που περιλαμβάνει σε έντονο βαθμό το συναισθηματικό στοιχείο. Δεν είναι μια απλή επαγγελματική υπόθεση κι έτσι ακριβώς τη χειρίζεται ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, έχοντας ως «οδηγό» την άριστη διοίκηση δεκαετιών του πατέρα του, Παύλου και του θείου του, Θανάση. Ως εκ τούτου δεν παρουσιάστηκαν νέα δεδομένα στην υπόθεση σε ό,τι αφορά στο προσωπικό επίπεδο! Οικογένεια Γιαννακόπουλου και Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν χρειάζεται να… ξανασυστηθούν. Γνωρίζουν πολύ καλά η μία πλευρά την άλλη.

Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε να κάνουμε με μια άριστη συνεργασία 13 ετών, γεμάτη επιτυχίες, με μια διοίκηση που έδινε τα «κλειδιά» της ομάδας στον προπονητή και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να θεωρεί «ομάδα της ζωής του» τον Παναθηναϊκό (ποτέ άλλοτε δεν έμεινε τόσα χρόνια σε μια ομάδα, πουθενά αλλού δεν έκανε τόσους φίλους), σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή οφείλουμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά.

Ποια είναι η ουσία; Επιτρέψτε μου να μιλήσω επί προσωπικού με δεδομένο ότι «κλείνω» 20ετία στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και πριν το καλοκαίρι του 1999 δεν είχα δει τόσο ήρεμους τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Η παρουσία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς τους «κάλμαρε» ακριβως επειδή ήταν ένας προπονητής που «κέρδισε» την εμπιστοσύνη τους με την αξία του, την ικανότητά του, τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας τους. Στο παρελθόν είχαν μια… ανεξήγητη νευρικότητα κι αισθάνονταν ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά»… Με τον «Ζοτς» ηρέμησαν.

Για το λόγο αυτό άλλωστε του έδωσαν «λευκή επιταγή» ολ’ αυτά τα χρόνια. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν ο απόλυτος ηγέτης στ’ αποδυτήρια της ομάδας, στο γήπεδο, στις αποφάσεις σχετικά με το ρόστερ. Τον εμπιστεύονταν και τον εμπιστεύονται, άλλωστε δεν θα επέμεναν να συνεχίσουν τη συνεργασία μαζί του μετά από 13 χρόνια αν δεν αισθάνονταν έτσι.

Πόσες φορές στο παρελθόν ο «Ζοτς» είπε τη φράση: «Ευχαριστώ τον κύριο Παύλο και τον κύριο Θανάση Γιαννακόπουλο γιατί έκαναν καλή δουλειά στις μεταγραφές»; Αυτό σήμαινε πολύ απλά ότι η επιθυμία του ήταν διαταγή, ότι πάντα βρισκόταν στο πλευρό του η διοικητική ηγεσία. Για να είμαι ειλικρινής θυμάμαι ακόμα τον Θανάση Γιαννακόπουλο, το καλοκαίρι του 2006, όταν έκανε τα… αδύνατα- δυνατά για να φέρει στην Αθήνα τον Τόνι Ντελκ. Στις 6.30 το πρωί, άυπνος από τις συνεχείς επαφές, κατακαλόκαιρο κι όντας σε διακοπές ο αντιπρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός έφερε εις πέρας την αποστολή του και είχε θυσιάσει μέρες κι ώρες ξεκούρασης.

Θυμάμαι επίσης, τον Οκτώβριο του 2002, τον Παύλο Γιαννακόπουλο να ξεκαθαρίζει ότι η απόκτηση του (τότε κορυφαίου νέου Έλληνα παίκτη) Κώστα Τσαρτσαρή ήτ