Πολλοί διαφορετικοί κόσμοι συναντήθηκαν χθες στο ΟΑΚΑ

Πόσο διαφορετικά κυλά σήμερα η ζωή συγκριτικά με τη δεκαετία του 90’, όταν πρωτοέγιναν...
γνωστοί στο ευρύ κοινό… Το αντιλήφθηκα το βράδυ της Τετάρτης στις κερκίδες του ΟΑΚΑ και δεν ήθελα να το πιστέψω.

Τα μέλη της γενιάς των 30+ κοιτούσαν αποσβολωμένα τη σκηνή, σιγοτραγουδούσαν και προσπαθούσαν να θυμηθούν με ποια ιστορία είχαν συνδέσει το κάθε τραγούδι. Γυρνούσαν τον χρόνο πίσω και το ταξίδι αυτό αρκούσε για να περάσουν μια όμορφη βραδιά, ανεξάρτητα από τους ήχους και τη συμμετοχή.

Λίγο πιο δίπλα, οι 20άρηδες και οι 20άρες. Τους χαιρόμουν για την ενέργειά τους, αλλά τους λυπόμουν για τα άγχη τους. Με ένα κινητό στο χέρι, πρώτη σκέψη να τραβήξουν για να ανεβάσουν φωτογραφίες στο Facebook. «Γαμώτο, δεν έχω καλό σήμα» και δώσε προσπάθεια και ξεφύσημα. Λες και κάποιος θα ανέβαζε πιο γρήγορα από αυτούς και θα έτρωγαν… γκέλα. Οι πιο… προχωρημένοι-εξοικειωμένοι μοιράζονταν το συναίσθημα στο twitter. Περίμεναν οι followers βλέπετε…

Δεν ξέρω τι… «Λένε για μένα». Αν είμαι περίεργος, οπισθοδρομικός, απλά αρνητικός ή αν μεγάλωσα πριν την ώρα μου. Νιώθω, όμως, ότι απόλαυσα τη στιγμή, κάτι που δεν συνέβη με αρκετούς ανθρώπους που βρέθηκαν χθες στο ΟΑΚΑ. Κρίμα γι αυτούς… Η συναυλία των «Πυξ Λαξ» ήταν απρόσμενα καλύτερη από ότι φανταζόμουν έστω και χωρίς τον Μάνο Ξυδούς, είχε πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση από όση περίμενα και στάθηκε αιτία να συνυπάρξουν άνθρωποι που τους χωρίζουν 30 χρόνια. Οργανωτικά, πάντως, υπήρξαν ατέλειες. Δεν ήταν για «μπουνιές και κλωτσιές», αλλά το κόστος των εισιτηρίων δεν είχε «χωροταξική λογική», ενώ και ο ήχος είχε προβληματάκια. Μικρό το κακό…

οnsports.gr