Μπαίνουμε στην τελική ευθεία μιας μεγάλης καταιγίδας.

Tου Αλεξη Παπαχελα

Είναι εντυπωσιακή η εμμονή και η μανία όσων θέλουν την κατάρρευση της χώρας και την παρουσιάζουν μάλιστα ως λύτρωση για τα βάσανα ενός λαού που δοκιμάζεται, δεν πιστεύει σε τίποτα και ψάχνει να κρατηθεί από κάπου. Εχουμε τους φανατικούς που θέλουν πεισματικά να δουν ελικόπτερα να προσγειώνονται μπροστά στη Βουλή ή το Μαξίμου για να ζήσουν την εμπειρία της Αργεντινής. Προσπαθούν συστηματικά και με λύσσα να παρασύρουν σε αυτόν τον δρόμο εκείνους που υποφέρουν και θέλουν απλώς να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με λίγη αξιοπρέπεια. Εκείνους που θα υποφέρουν περισσότερο έπειτα από μια κατάρρευση. Το κατάφεραν την 28η Οκτωβρίου και θα το προσπαθούν μέχρι να ζήσουν το όνειρο της «ημέρας της Βαστίλλης».

Παρέα, από δίπλα, οι ακροδεξιοί λαϊκιστές που έχουν γίνει ιεροκήρυκες του μίσους. Βλέπουν παντού συνωμοσίες, από το δήθεν τεχνητό φούσκωμα του ελλείμματος μέχρι δεν ξέρω τι άλλο. Ανάμεσά τους και ιερωμένοι που πιστεύουν στο «όπισθεν ολοταχώς» και ονειρεύονται την ημέρα που θα χτυπάνε τις καμπάνες για να γιορτάσουν τη δραχμή και τη δήθεν λύτρωση από τα δεσμά του Δ΄ Ράιχ. Είναι δύναμη που μαγεύει ο φασίζων λαϊκισμός σε ένα περιβάλλον ανέχειας και μαυρίλας. Βοηθά, βεβαίως, καταλυτικά η τηλεόραση της δραχμής και του μίσους, των ανθρώπων που με περισσή ευκολία ζητούν την επιβολή της θανατικής ποινής για όποιον πρωταγωνιστεί στις άρρωστες θεωρίες συνωμοσίας με τις οποίες ζουν και αναπνέουν.

Πιο πέρα, στην ίδια συμμαχία εκείνοι που βρέξει - χιονίσει έχουν κολλήσει στο «εκλογές τώρα», να φύγει ο Παπαδήμος αύριο και να γίνει ό,τι είναι να γίνει. Δεν ξέρουν; Δεν καταλαβαίνουν; Δεν τους νοιάζει τι θα σημάνει αυτό για τον τόπο; Πιστεύουν ότι έτσι θα προστατευθούν από την ανεξέλεγκτη θύελλα ενός άγριου λαϊκισμού που θα έλθει μαζί με τη βέβαιη άτακτη χρεοκοπία; Ή μήπως έχουν πεισθεί ότι η μόνη λύση είναι η δραχμή και ντρέπονται να μας το πουν; Στους μόνους που δεν μπορεί κανείς να προσάψει τίποτα είναι σε εκείνους που, καλώς ή κακώς, νιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα ακόμη και αν γύρω τους υπάρχουν μόνον ερείπια και αποκαΐδια. Μακάρι να είχαμε κάποια αξιόπιστη πολιτική ηγεσία που να μπορούσε να πείσει αυτούς τους γνήσια απελπισμένους ανθρώπους ότι «ναι, υπάρχει και ο δρόμος της δημιουργίας και της παραγωγής γι’ αυτόν τον τόπο».

Αισθάνομαι ότι κάπου εδώ θα τελειώσει η επίδραση του μεγάλου «βάλιουμ» που πήραμε συλλογικά ως χώρα με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Θα έλθει τώρα η ώρα της αλήθειας και του λογαριασμού.

Ο κ. Σαμαράς μοιάζει να έχει απαγκιστρωθεί από τους Ταλιμπάν των ακροτήτων. Θα μπορέσει να ολοκληρώσει αυτή τη στροφή ή θα φοβηθεί την τελευταία στιγμή; Ο ίδιος ξέρει ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν θα είναι εύκολη, αλλά υπάρχουν θεαματικές κινήσεις, τα λεγόμενα game changers – κινήσεις που αλλάζουν το παιχνίδι. Αν τις σκεφθεί ο κ. Παπαδήμος και τις τολμήσει ο κ. Σαμαράς, θα περάσουμε τον δύσκολο κάβο. Μιλάμε για κινήσεις όπως το κλείσιμο του ΟΣΕ ή κάποιας άλλης ΔΕΚΟ ή