Ε.Βενιζέλος: «Από την κρίση στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»

Ομιλία του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου στην ημερίδα της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, με θέμα: «Από την κρίση στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»
«Κύριοι και κυρίες εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων, ευχαριστώ πάρα πολύ την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή για την πρόσκληση και για την ευκαιρία που μου δίνει να απευθυνθώ σε ένα τόσο πυκνό από πλευράς ποιότητας και κρισιμότητας ακροατήριο.

Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον Πρόεδρο της ΟΚΕ τον κ. Χρήστο Πολυζωγόπουλο για την πρόσκληση, αλλά και για την ωραία εισαγωγή που έκανε τροφοδοτώντας τη σημερινή συζήτηση, να εκφράσω τη χαρά μου γιατί είχα την ευκαιρία το 2001 να εισηγηθώ την ένταξη στο Σύνταγμα του θεσμικού ρόλου της ΟΚΕ και επίσης τη χαρά μου γιατί παρευρίσκονται δυο παλιοί μου συνάδελφοι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που έχουν διατελέσει και οι δυο Πρόεδροι της ΟΚΕ: ο Καθηγητής κ. Σκουρής, Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Καθηγητής κ. Κουκιάδης, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, τα δυο τελευταία χρόνια η πατρίδα μας κλήθηκε να απαντήσει σε πολύ σκληρά και δύσκολα διλήμματα. Διλήμματα που δεν είχε φανταστεί στο παρελθόν ότι μπορεί να της τεθούν και διλήμματα τα οποία τέθηκαν με πάρα πολύ βίαιο τρόπο, εκ των πραγμάτων.

Η παγκόσμια και η πανευρωπαϊκή χρηματοοικονομική και δημοσιονομική κρίση, ξέσπασε με πάρα πολύ έντονο τρόπο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, ξαφνικά απεκαλύφθη πόσο επιπόλαια και ρηχή ήταν η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί τις τελευταίες πολλές δεκαετίες και ο συνδυασμός της δημοσιονομικής και της χρηματοοικονομικής κρίσης με την κρίση του λεγόμενου μοντέλου ανάπτυξης, στην πραγματικότητα απεκάλυψε ένα γιγαντιαίο εθνικό ζήτημα στην Ελλάδα: Μας καλεί να ξαναγνωριστούμε συνολικά σε πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό, δημοσιονομικό, αλλά και ηθικό δηλαδή αξιακό επίπεδο.

Το βασικό δίλημμα στο οποίο κληθήκαμε να απαντήσουμε είναι αν θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, με πολύ μεγάλο κόστος με σκληρές θυσίες των Ελλήνων πολιτών, με βαθιά συνεχόμενη ύφεση η οποία θα προσεγγίσει το 20% στο τέλος αυτής της κρίσης δηλαδή ένα ποσοστό που δεν συμβιβάζεται με ειρηνικές περιόδους και βέβαια η μεγαλύτερη θυσία στην οποία έχει υποβληθεί ο ελληνικός λαός το έθνος θα έλεγα, είναι η δραματική αύξηση της ανεργίας σε επίπεδα που τα παρακολουθούσαμε σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία και μας φαίνονταν εξωπραγματικά.

Εάν δεν απαντούσαμε θετικά στο δίλημμα αυτό λέγοντας ότι «Ναι, πρέπει να εφαρμόσουμε αυτή την πολιτική με τεράστιο κόστος για να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ», τότε η άλλη λύση θα ήταν η έξοδος από το ευρώ με συνέπεια την πτώχευση και τη δραστική μείωση περιουσιών, εισοδημάτων και επιπέδου ζωής. Το πραγματικό κόστος θα ήταν η διάλυση η κατά κυριολεξία διάλυση του κοινωνικού και ενδεχομένως και του πολιτειακού μας ιστού. Το πρόβλημα δεν θα αφορούσε απλά και μόνο το ε