«Κάποιοι δυσκολεύονται να «χωνέψουν» την ανάγκη αλλαγών»

Συνέντευξη του Υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας, κ. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στην εφημερίδα Ημερησία, στις 7 Απριλίου 2011:
Η απαισιοδοξία των πολιτών για το μέλλον της οικονομίας έχει πιάσει ταβάνι. Με μια «ηττημένη» κοινή γνώμη τι πιθανότητες έχει η κυβέρνηση να επιτύχει έξοδο από την κρίση;

Υπάρχει η πραγματική και η ψυχολογική διάσταση της «ήττας» που αναφέρετε. Πράγματι η διαδικασία δημοσιονομικής διάσωσης δεν είναι μια ευχάριστη διαδικασία. Έχει οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που ζούμε όλοι. Από την άλλη όμως, η Ελλάδα αλλάζει με ταχύτητες που δεν είχαμε ποτέ προβλέψει στο παρελθόν, γίνονται σημαντικές μεταρρυθμίσεις και αλλάζουμε πορεία, παίρνουμε την πολυπόθητη στροφή για την ανάπτυξη σε υγιείς βάσεις. Δεν οδηγεί πουθενά η μεμψιμοιρία και ιδιαίτερα η καθημερινή της αναπαραγωγή στο δημόσιο λόγο.

Η κρίση αυξάνει την κρίση εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Βλέπετε κίνδυνο πτώχευσης του δικομματισμού;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δικομματισμός συρρικνώνεται δημοσκοπικά. Ας μην ξεχνάμε όμως σε ποιά περίοδο βρισκόμαστε. Οι αλλαγές είναι καταιγιστικές και έχουν εθνική διάσταση, όχι κομματική. Επίσης κάθε πολιτική έρευνα πρέπει να ερμηνεύεται στη συγκυρία, εντός της οποίας διεξάγεται. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ζητά συνέχιση των αλλαγών και όχι εκλογές. Ζητά ταυτόχρονα από τα κόμματα να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις, όχι να εγκλωβίζονται σε στείρες «κόντρες» και ξεπερασμένα μοτίβα.

Η οικονομία βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης. Από τη μία η (υποχρεωτική) μείωση των ελλειμμάτων για να καταστεί δυνατή η επιστροφή στις αγορές χρήματος με μεγάλη παράπλευρη όμως απώλεια την αφαίρεση πόρων από την οικονομία. Και από την άλλη μια τρόικα που εθελοτυφλεί στη βαθιά ύφεση. Δεν πρέπει να υπάρξει επανεξέταση της συνολικής οικονομικής πολιτικής;

Δεν ασπάζομαι το επιχείρημα περί φαύλου κύκλου. Ζούμε μια πρωτοφανή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που γεννά αντιδράσεις, άλλοτε δίκαιες και άλλοτε άδικες που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν, δεν πρέπει όμως να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα που είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν είμαστε θιασώτες κάποιου δόγματος ή ενός «μνημονιακού» μονόδρομου. Υπάρχει χώρος για πολιτικές αναθέρμανσης της οικονομίας, για ελάφρυνση της θέσης του καταναλωτή, για παραγωγικές δραστηριότητες, για την ανάδυση μιας νέας επιχειρηματικής κουλτούρας που δεν προσέρχεται στον κρατικό κορβανά για να επιβιώσει. Με άλλα λόγια, πρέπει να ομογενοποιήσουμε την αναπτυξιακή μας πολιτική και να δώσουμε μεγαλύτερη ώθηση στις υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν, απομακρύνοντας εμπόδια και στρεβλώσεις. Για παράδειγμα, είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση παρέχει τόσο γενναία κίνητρα στη νέα γενιά να επιχειρήσει. Και να δείτε που θα τα καταφέρουμε.

Οι αποκρατικοποιήσεις ως μέτρο ανακούφισης από το βρόχο του χρέους και της ύφεσης καθυστερούν σημαντικά. Ενώ και εντός της κυβέρνησης φαίνεται να υπάρ