Κράτος - παρακράτος στην Τουρκία

ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΧΑΛΑΖΙΑΣ

Ιστορικά ο τουρκικός λαός λόγω της νομαδικής του φύσης ήταν ταυτισμένος με το στρατό. Αυτή η σχέση συνεχίστηκε και αναπτύχθηκε στην ιστορική του πορεία μέχρι τις μέρες μας. Μ’ αυτό τον τρόπο ο λαός διαμορφώθηκε ταυτισμένος με το στρατό, αναπτύχθηκε σε συνάρτηση με αυτόν και κατά συνέπεια η εξάρτησή του από το κράτος και τον στρατό ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα το κράτος να αποκτήσει τελικά και ιστορικού χαρακτήρα επιρροή πάνω σε αυτόν.
Ο στρατός είναι το πιο αποτελεσματικό δημιούργημα του τουρκικού κεμαλικού κράτους. Όταν οι άλλοι λαοί είχαν επιλέξει τη μόνιμη εγκατάσταση τους στα απελευθερωμένα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Τουρκικές φυλές ήταν ακόμη βάρβαρες. Αυτές οι βάρβαρες φυλές πορεύθηκαν ιστορικά με βάση τη στρατιωτική οργάνωση. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε η ταυτοπροσωπία κράτους – στρατού. Από τότε μέχρι σήμερα ο στρατός διατήρησε την αναμφισβήτητη διοικητική και ελεγκτική ιδιαιτερότητα του επί παντός επιστητού. Για τον λόγο αυτό, όταν εξετάζουμε το σημερινό φαινόμενο των παρακρατικών οργανώσεων και τη διάβρωση του κρατικού μηχανισμού, θα είναι εσφαλμένη και θα αποτελεί ματαιοπονία οποιαδήποτε εκτίμηση, αν εξαιρεί τον στρατό από τον κύκλο των πράξεων αυτών των οργανώσεων.
Η τουρκική Δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα λαϊκού κινήματος διευρωπαϊκού τύπου ή δυναμικής εξέγερσης της αστικής τάξης εναντίον της φεουδαρχίας ή του προλεταριάτου εναντίον του κεφαλαίου. Κατά συνέπεια δεν δημιουργήθηκε στην κοινωνία με θεσμοθετημένη ισχυρή δημοκρατική παράδοση, το αστικό δίκαιο και το σύστημα της Δικαιοσύνης. Εδώ βέβαια θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της αδράνειας της Δικαιοσύνης και του κοινωνικού συνόλου ακόμη και για γεγονότα τύπου Σουσουρλούκ, ή τις δολοφονίες των δυο Κυπρίων πολιτών κατά των διαδηλώσεων στην κατεχόμενη Κύπρο ή των βομβών στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
Το Τουρκικό κράτος πάντα σφετεριζόταν τις αξίες των άλλων λαών και προέβαινε στην ιδιοποίηση των εδαφών τους. Αυτό που συνέβαινε τόσο την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, συνέβη και κατά την περίοδο της κεμαλικής εποχής και ίδρυσης του Τουρκικού κράτους. Ουσιαστικά η ενότητα του τουρκικού κράτους επετεύχθη με γενοκτονίες (Αρμενίων, Ποντίων, Κούρδων) και σκληρό ρατσισμό που μετατράπηκε σε μια ψυχολογική συμπεριφορά, η οποία εκπορευόμενη από το κράτος – στρατό και διοχετεύτηκε στην τουρκική κοινωνία.
Τελικά λόγω της σκληρής γενετικής αντίστασης και της διασποράς του, μόνο ο Κουρδικός λαός κατάφερε να αντιστέκεται στα αιματοβαμμένα νύχια της κεμαλικής Δημοκρατίας. Το Κουρδιστάν ωστόσο έγινε πεδίο μιας ιστορικής δοκιμής του τουρκικού ρατσισμού και των αντιδημοκρατικών μεθόδων, ξεφεύγοντας από τις πιέσεις της πολιτισμένης διεθνούς κοινότητας που επαίρεται ότι υπηρετεί τις πανανθρώπινες αξίες.
Στην Τουρκική Δημοκρατία η παράδοση ειδικών φασιστικών – ρατσιστικών οργανώσεων αρχίζει από τα τέλη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η πρώτη σοβαρή οργάνωση συστάθηκε το 1909 με την ονομασία Ειδικ