Λύση του Κυπριακού: Ωμές πραγματικότητες και πικρές αλήθειες

Αναφορικά με τις θέσεις που διαχρονικά εκφράζουν τα ελληνοκυπριακά κόμματα και οι εκάστοτε Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της λύσης που πρέπει να επιδιώκουμε στο εθνικό μας πρόβλημα, θα ήθελα να παρουσιάσω σήμερα κάποιες ωμές πραγματικότητες! Πρόκειται για πραγματικότητες που «βοούν» και που όλοι οι πολιτικοί μας γνωρίζουν αλλά αρνούνται να τις αποδεχθούν, είτε γιατί θέτουν τα πρόσκαιρα κομματικά και πολιτικά οφέλη υπεράνω της πατρίδας τους είτε γιατί είναι άνθρωποι άτολμοι, χωρίς συναίσθηση ευθύνης, με εμμονές και έλλειψη ευθυκρισίας, ανάξιοι

να μας εκπροσωπούν και να χειρίζονται τις τύχες μας, έστω και αν εξελέγησαν δημοκρατικά από έναν λαό που στη μεγάλη του πλειοψηφία είναι ανώριμος, άβουλος και αδιάφορος!

Θα αναφερθώ πιο κάτω σε κάποιες πικρές αλήθειες που οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί διαχρονικά αδυνατούν ή δεν θέλουν να αποδεχθούν, οδηγώντας την πατρίδα μας σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Ευθύνες γι' αυτήν την εθνική κατολίσθηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από την πραγματικότητα, φέρει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου κατά τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά σίγουρα οι ευθύνες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ (και των Προέδρων της Δημοκρατίας που προέρχονται απ' αυτά τα κόμματα) είναι οι πιο βαριές.

(1) Η διχοτόμηση της Κύπρου έχει, δυστυχώς, συντελεσθεί προ πολλού με την πλήρη τουρκοποίηση του βόρειου τμήματος του νησιού μας (κάτι που μπορεί ευκολότατα να πιστοποιήσει κάποιος με μια ολιγόωρη επίσκεψη στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου). Παρά τα λάθη και τα «ολισθήματα» που διέπραξε η ηγεσία μας κατά την περίοδο 1955-1974, λόγω απειρίας, προσωπικών παθών, έλλειψης ευθυκρισίας και διορατικότητας κ.λπ, οι δυο βασικοί λόγοι που οδήγησαν στην τουρκική εισβολή και στην «ντε φάκτο» διχοτόμηση της Κύπρου ήσαν (α) η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 με απόφαση της χούντας του Γ. Παπαδόπουλου και (β) το πραξικόπημα της χούντας του Γ. Ιωαννίδη κατά του Μακαρίου το 1974!

(2) Η διχοτόμηση, που ήταν ο αρχικός στόχος της Τουρκίας, είναι πλέον γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ο απώτερος όμως στόχος της Τουρκίας είναι αφενός μεν να ελέγχει πλήρως το βόρειο «τουρκοκυπριακό κρατίδιο», αφετέρου δε να ελέγχει έμμεσα αλλά αποτελεσματικά τις περιοχές που βρίσκονται σήμερα κάτω από τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό συνάγεται τόσο από την εξωτερική πολιτική που διαχρονικά εφαρμόζει η Τουρκία τα τελευταία 60 χρόνια όσο και από το περιεχόμενο του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό Βάθος».

Ο στρατηγικός αυτός στόχος της Τουρκίας δεν εξυπηρετείται με την ύπαρξη δυο ανεξαρτήτων κυρίαρχων κυπριακών κρατών, μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κρατική οντότητα και σύνορα διεθνώς αναγνωρισμένα (λύση που πολλοί Ελληνοκύπριοι προτιμούν γιατί θεωρούν ότι θα μας εξασφαλίσει την επιβίωσή μας μέσα σε συνθήκες ασφάλειας), διότι θα στερεί από την Τουρκία το πρόσχημα για οποιασδήποτε μορφής επέμβαση στο ελληνοκυπριακό κράτος.

Ο προαναφερθείς στρατηγικός στόχος της Τουρκίας θα μπορεί όμως εύκολα να επιτευχθεί με την ύπαρξη μιας Διζωνικής Ομοσπονδίας η Συνομοσπονδίας, όπου το μεν τουρκικό ομόσπονδο κρατίδιο θα είναι πλήρως ελεγχόμενο από την Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα η τελευταία θα ελέγχει και ολόκληρη την Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία και θα συναποφασίζει (;) μαζί με τους Ελληνοκύπριους «συνεταίρους» της στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (μέσω των «εντολοδόχων» οργάνων της -Τουρκοκυπρίων η Τούρκων εποίκων- που θα συμμετέχουν στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση) για θέματα εξωτερικής πολιτικής, εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, μετανάστευσης, κ.λπ. κλπ., και δεν έχω καμιάν αμφιβολία ότι οι Τουρκοκύπριοι «συνεταίροι» μας (που είτε το θέλουν είτε όχι θα υπακούουν τυφλά στις προσταγές της Άγκυρας) θα υπονομεύουν συστηματικά -καθ’ υπόδειξιν της Άγκυρας- την εύρυθμη λειτουργία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και θα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις οδηγίες και τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ολέθριες επιπτώσεις για την Κύπρο.

(3) Έστω και αν η διακαής επιθυμία των Τουρκοκυπρίων είναι (α) να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και (β) να συνεργαστούν μαζί μας για την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία όλων των δομών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης προς όφελος όλων των Κυπρίων, αυτό δεν έχει δυστυχώς κανένα αντίκρισμα επειδή διά του στόματος του Τούρκου Πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου (στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος») το τουρκικό καθεστώς κατέστησε σαφές ότι «ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένας Τούρκος μουσουλμάνος στην Κύπρο, η Τουρκία δεν θα μπορούσε ποτέ να παραμείνει αδιάφορη για τα τεκταινόμενα σ' αυτό το νησί που βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού της χώρου και θα είχε πάντα λόγο στις κυπριακές εξελίξεις».

(4) Μια πειστική ένδειξη ότι η δημιουργία μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμους στόχους της Τουρκίας είναι το γεγονός ότι το τότε τουρκικό καθεστώς στήριξε ένθερμα το «Σχέδιο Ανάν» το 2004! Αποτελεί αφέλεια και αυταπάτη αν πιστεύουμε ότι το σημερινό αλαζονικό, αντιδημοκρατικό και εξτρεμιστικό ισλαμικό τουρκικό καθεστώς υπό τον Ταγίπ Ερντογάν θα μπορούσε να αποδεχθεί ένα σχέδιο λύσης χειρότερο (για την τουρκική πλευρά) από το Σχέδιο Ανάν.

(5) Το Τουρκικό καθεστώς θα αντιταχθεί ασφαλώς στην «διχοτομική» αλλά λειτουργική λύση των δυο ανεξαρτήτων κυρίαρχων Κυπριακών κρατών, μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τους λόγους που έχω προαναφέρει. Όμως στο τέλος η Τουρκία θα αναγκαζόταν πιθανότατα να αποδεχθεί τέτοια λύση (που σίγουρα οι Τουρκοκύπριοι ένθερμα θα υποστήριζαν) αν η δική μας πλευρά άλλαζε πλεύση και επεδίωκε με συνέπεια και αποφασιστικότητα τη λύση των δυο κρατών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με εδαφικά ποσοστά 80% - 20% που αντιπροσωπεύουν τις ισχύουσες πληθυσμιακές αναλογίες).

Οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας και σύσσωμη η διεθνής κοινότητα θα υιοθετούσε, λογικά, αυτήν τη μορφή λύσης, γιατί θα αποτελούσε κοινό στόχο τόσο της ελληνοκυπριακής όσο και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και θα πίεζε ενδεχομένως την Τουρκία να την αποδεχθεί, αφού η τελευταία θα έχανε τη στήριξη των Τουρκοκυπρίων (τα συμφέροντα και την προστασία των οποίων επικαλείτο πάντοτε για να δικαιολογήσει τις ακραίες και αδιάλλακτες θέσεις της στο Κυπριακό) και θα απομονωνόταν διεθνώς!

Αυτό, όμως, που σίγουρα προοιωνίζεται μεγάλα δεινά για τον κυπριακό Ελληνισμό είναι η αποδοχή από την πλευρά μας μιας λύσης, που θα προνοούσε τη σύσταση μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τέτοια λύση θα οδηγούσε σταδιακά στη «βίαιη» ή «βελούδινη» τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου και θα μας καταριούνται τα παιδιά και τα εγγόνια μας αν οδηγήσουμε τον τόπο μας στην καταστροφή αποδεχόμενοι τέτοια λύση!

Και επειδή κάποιοι όψιμοι «πατριώτες» (είτε θιασώτες της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είτε ονειροπαρμένοι υποστηρικτές της δίκαιης αλλά δυστυχώς ανεφάρμοστης λύσης του ενιαίου «ελληνοκυπριακού» κράτους) θα με αποκαλέσουν υπέρμαχο της «διχοτόμησης», τους απαντώ προκαταβολικά, με την πιο κάτω «παραβολική κουβέντα» που είπε ο Μάριος Ματσάκης τελευταία σε μια συνέντευξη που έδωσε σε κυπριακό τηλεοπτικό κανάλι: «Αν έχω πάθει γάγγραινα στο ένα μου πόδι, θα προτιμήσω χίλιες φορές να μου κόψουν το πόδι παρά να παραμείνω για λίγο καιρό αρτιμελής, γνωρίζοντας ότι σε λίγες εβδομάδες θα πάθω σηψαιμία και θα χάσω τη ζωή μου».

Είναι με πόνο ψυχής που προτείνω την πιο πάνω, παντελώς άδικη για μας, λύση. Από τη στιγμή, όμως, που μόνο με μιαν άνιση στρατιωτική αντιπαράθεση με τους Τούρκους εισβολείς θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την επανάκτηση των χαμένων εδαφών μας, η μόνη εφικτή και λειτουργική λύση που εναπομένει και η οποία θα διασφαλίσει τη φυσική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού είναι, κατά τη γνώμη μου, η λύση των δύο ανεξαρτήτων κυρίαρχων κρατών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΤΙΓΓΙΡΙΔΗΣ
Πρώην Πρώτος Ανώτερος Διοικητικός Λειτουργός της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου