Αθλητική Ηχώ, το εκδοτικό «Βυζάντιο» που γεννήθηκε σαν σήμερα το ’45

email που έφθασε στο site

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΜΙΑ ΟΔΥΝΗΡΗΣ ΠΤΩΣΗΣ. Η ΠΑΜΜΗΤΕΙΡΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΟΥ ΕΞΕΠΝΕΥΣΕ ΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΗ ΜΕ… ΤΣΟΝΤΕΣ. Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ 1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΓΕΩΡΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΜΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ «ΗΧΟΥΣ» *** Γράφει ο ΔΙΟΝ. ΒΡΑΪΜΑΚΗΣ

Η σημερινή μέρα κάθε χρόνου ήταν για τον Κλεομένη από τις ξεχωριστές της ζωής του. Ήταν το Πάσχα του,

τα Χριστούγεννά του, τα δικά του γενέθλια – κι ας μην είχε γεννηθεί εκείνη την ημερομηνία. Καμιά τριανταριά χρόνια τον έβλεπα που είχε την 1η Οκτωβρίου λαμπάδα αναμμένη στο ημερολόγιό του. Ήταν η μητέρα όλων των επετείων του, η ημέρα που του έβγαζε ενθουσιασμό παιδιού μπροστά στα κεράκια των γενεθλίων. Τα τελευταία γενέθλια της Αθλητικής Ηχούς – γι’ αυτήν ο λόγος – που κάναμε μαζί, ήταν σαν σήμερα το 2003. Σεπτέμβρη μήνα είχα επανακάμψει στην εφημερίδα για την οποία ένιωθα πως εκεί που τελείωνε το σώμα μου, άρχιζε το δικό της.

«Έλα να ξαναρχίσεις από το επετειακό φύλλο της 1ης Οκτωβρίου και όλη η εφημερίδα πάνω σου», μου είχε πει. Ως τότε κατέγραφα στο παθητικό μου (ή, ενδεχομένως, στο ενεργητικό μου) δυο παραιτήσεις από τη θέση του Διευθυντή Σύνταξης της Αθλητικής Ηχούς διαφωνώντας – για το καλό της εφημερίδας όπως πίστευα και πιστεύω – με τον ίδιο άνθρωπο που με είχε εμπιστευτεί: τον φίλο πρώτα και εργοδότη μου ύστερα, Κλεομένη. Τον Κλεομένη Γεωργαλά. Με έπεισε να επιστρέψω αναβαθμισμένος, ως διευθυντής αυτή τη φορά (χωρίς το… συντάξεως στο πλάι του). Και γύρισα σε ένα περιβάλλον θανατερό, σε μια εφημερίδα που τα χρώματά της, η θεματολογία της, η δομή της, το ντύσιμό της γενικά, ήταν σαν να πέρασε ανεμοθύελλα και τα άφησε να κρέμονται ξεσκισμένες λωρίδες πάνω της, παρά τις γενναίες προσπάθειες των επικεφαλής και των συντακτών.

Η εφημερίδα είχε χρέη σε βαθμό αποπληξίας, απλήρωτους εργαζόμενους, απογοητευμένο προσωπικό, και με το σύννεφο της καταιγίδας για χειρότερα μελλούμενα εγκαταστημένο μόνιμα πάνω από τη οδό Κωνσταντινουπόλεως, στο Μεταξουργείο. Εκεί όπου στεγαζόταν επί πολλά χρόνια μετά τα ιστορικά ιδιόκτητα γραφεία τής οδού Βούλγαρη, στην Ομόνοια. Βρήκα κόσμο ηρωικό, αποφασισμένο, αλλά πληγωμένο. Κόσμο με την αίσθηση ενός στρατού που είχε χάσει τον πόλεμο πριν από τη μάχη – κάτι σαν τη σημερινή Ελλάδα, για να το κάνουμε επίκαιρο. Γιατί πήγα αφήνοντας μια ημερήσια δουλειά που, τουλάχιστον, μου πρόσφερε σταθερό εισόδημα; (ΣYNEXEIA)

http://harddog-sport.blogspot.gr/2012/10/45.html