«Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία»

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η πολυγραφότατη συγγραφέας, Σώτη Τριανταφύλλου σε κείμενό της με τίτλο, «Εξιλαστήρια θύματα, ηρωισμοί και καθαγιασμοί» που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος της Athens Voice. Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο: 

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μπορεί, νομίζω, να συνοψιστεί στα εξής φαινόμενα: γενικευμένη πολιτική και κοινωνική φαυλότητα, απουσία αισθήματος ενοχής εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού,

ανομία, δυσλειτουργία θεσμών, ενίσχυση συμπεριφοράς «μάζας», τάσεις εκφασισμού. Σ’ αυτό το συγκείμενο, αυξάνεται ο αριθμός των αυτοχείρων ενώ τα μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να αναγγείλουν επικείμενη ενδημία αυτοκτονιών. Οι αυτόχειρες γίνονται, με δική τους πρωτοβουλία, τα εξιλαστήρια θύματα, αυτοτιμωρούμενοι για πράξεις άλλων, κατ’ εικόνα της ίδιας της χώρας η «τιμωρία» της οποίας (πτώχευση, απομόνωση, διεθνής διασυρμός) είναι δυσανάλογη των κριμάτων που τη βαρύνουν.

Οι ατομικές αυτοκτονίες, αν και στο βάθος «τυχαίες» –υπό την έννοια ότι η οδυνηρή κατάσταση των ανθρώπων που τερματίζουν τη ζωή τους προϋπάρχει της παρούσας κρίσης– αποτελούν μια μεταφορά: η χώρα «αυτοκτονεί» έχοντας εμπιστευτεί τα άγια τοις κυσί (από τη μία πλευρά) και έχοντας παραδοθεί στην ισοπεδωτική ψυχολογία του όχλου (από την άλλη). Έτσι, η αυτοκτονία αναδεικνύεται, τεχνητά, σε πολιτική πράξη· στη συνέχεια, δεδομένης της μακράς παράδοσης των λαϊκών «θυσιών», καθαγιάζεται. Ανασύρονται από την πρόσφατη ιστορία, όχι μόνον οι βασανισμοί που υπέστη ο ελληνικός λαός (ξένη κατοχή, διώξεις, τρομοκρατία), αλλά και μεμονωμένες περιπτώσεις ατομικής αυτοκαταστροφής, όπως η αυτοπυρπόληση σε ένδειξη διαμαρτυρίας. (Αντιθέτως, επικρατεί σιωπή σχετικά με τις αυτοκτονίες ανταρτών στη διάρκεια του εμφυλίου). Άλλοτε η τρέχουσα λαϊκιστική νοοτροπία επιτρέπει την κατανόηση τέτοιων επεισοδίων (όπως εκείνη του Κώστα Γεωργάκη το 1970), άλλοτε δεν την επιτρέπει (όπως εκείνη του Θιβετιανού μοναχού). Η χριστιανική ιδέα, σύμφωνα με την οποία η αυτοκτονία αποτελεί αδίκημα έναντι του Θεού, λόγω της πεποίθησης στην ιερότητα της ζωής, παραβιάζεται, όπως και η κοσμική ιδέα της αυτοκτονίας ως μέσον εξιλέωσης: οι σημερινοί αυτόχειρες έχουν στόχο την ενοχοποίηση άλλων, όχι την απαλλαγή από τη δική τους ενοχή.
Η απειλή της αυτοκτονίας, όπως η απεργία πείνας, αποδίδει κατηγορία δολοφονίας στις εξουσίες· συχνά η θυσία είναι δυσανάλογη του αποτελέσματος. Το 1981, η απεργία πείνας των αγωνιστών του IRA, με επικεφαλής τον Μπόμπι Σαντς, που κατέληξε σε δέκα θανάτους (εφόσον η κυβέρνηση Θάτσερ δεν υποχώρησε) ελάχιστα συνέβαλε στον ιρλανδικό αγώνα: οι διαπραγματεύσεις απεδείχθησαν, εντέλει, πολύ πιο αποδοτικές. Μερικές φορές, ο ασιατικός μυστικισμός εμπνέει τη Δύση που, παραδοσιακά, κινείται στη βάση του ωφελιμισμού: έτσι, κατά καιρούς, άνθρωποι βλάπτουν βιαίως το σώμα τους όπως οι σαμουράι που επιδίδονταν σε χαρακίρι. Το χαρακίρι έχει ωστόσο μια διάσταση που λείπει εντελώς από τη Δύση κι από την Ελλάδα: οι Έλληνες, πολιτικοί και πολίτες, δεν αναλαμβάνουν ευθύνες· άρα εκλε