Η δύσκολη συγκατοίκηση Σίμου και Σπυρόπουλου εις τη δημόσια ραδιοτηλεόραση

Email Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

H πρόσφατη δημόσια δήλωση του «δεξιού» διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ συν. Νίκου Σίμου, με την οποία ήλθε να ελέγξει ουσιαστικώς και να βάλει εις τη θέση του τον «αριστερό» γενικό διευθυντή τηλεόρασης συν. Κώστα Σπυρόπουλο, γιά το ερωτικό φιλί μεταξύ ανδρών που ο τελευταίος «έκοψε» από την προβολή επεισοδίου σειράς του ΒΒC, συνιστά πολλαπλό μήνυμα.

Προσωπικώς έχω γράψει ήδη, ότι το θέμα, αυτό καθ’ εαυτό, δεν

έχει και τόση σημασία, υπό τις σημερινές άγριες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, αλλά και οποτεδήποτε άλλοτε ίσως. Είμαι βέβαιος, ότι οι αιτιάσεις του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ότι αυτή η επιλογή εσήμαινε έξαρση του…ομοφοβικού κινδύνου ουδένα συνεκίνησαν, γιά τον απλό λόγο ότι άλλο πράγμα είναι η κατανόηση της ομοφυλοφιλίας ως φαινομένου, χωρίς επ’ ουδενί να δαιμονοποιείται,  και άλλο η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας ως προτύπου, περίπου, σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων.

Αυτό που ήλθε να δείξει η στάση του «δεξιού» διευθύνοντος  συμβούλου της ΕΡΤ είναι ότι, εις το πλαίσιο της αέναης κινήσεως  του εκκρεμούς προς αναζήτηση ισορροπιών μεταξύ των δύο άκρων του, «δεξιού» και «αριστερού», βεβαίως και αντιστρόφως, το τελικό πολιτικό πρόσημο («αριστερός» δημοσιογραφικός λόγος ή «αριστερές» εκπομπές κ.ο.κ.) δεν είναι διόλου το προέχον.

Ζητούμενο θα παραμένει πάντοτε η ουσία, δηλαδή η σταθεροποίηση του εκκρεμούς, πολλώ δε μάλλον η ουσία, η οποία κάθε φορά υπηρετείται και αναδεικνύεται. Και από την  άποψη αυτή, η δημοσιογραφία και η πολιτική να συμπλέουν ως προς την απαίτηση ερμηνείας των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, αλλά μέχρις εκεί και με σαφώς διακριτούς ρόλους και πορείες. Να μην ταυτίζονται όμως ποτέ, ώστε η είδηση να μην παραδίδεται βορά εις  το εξωδημοσιογραφικό σχόλιο, απορροφώμενη ή και εξαφανιζόμενη από αυτό, όποιο κομματικό συμφέρον και αν υπηρετείται με αυτό. Το τελευταίο δεν είναι υπόθεση του δημοσιογράφου.

Εν πάση περιπτώσει, από  άποψη ειλικρίνειας λόγου και ανάγκης σαφών έργων, είναι σαφώς προτιμότερος ένας «δεξιός» Σίμος, από έναν «αριστερό καριερίστα» Σπυρόπουλο. Η περίπτωσή του ανήκει εις τη χωρεία των συναδέλφων, οι οποίοι, ελέω της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΝ το «βρώμικο καλοκαίρι» του 1989, ανεδείχθησαν έκτοτε εις το δημοσιογραφικό στερέωμα και είχαν μία ανεμπόδιστη επαγγελματική καριέρα  εις τα ΜΜΕ, παρά τις εναλλαγές των κυβερνήσεων, από τις οποίες ουδέποτε επηρεάσθησαν αρνητικώς.

Εκείνο το καλοκαίρι του 1989, ήσαν εξόχως οξείες οι θέσεις του Σπυρόπουλου κατά του ΠΑΣΟΚ από την «ΑΥΓΗ», όπου βρεθήκαμε εργαζόμενοι εκείνος και εγώ. Ήσαν δεδομένες οι συμπλεύσεις του με αριστεροδεξιούς του ΣΥΝ της εποχής εκείνης της εποχής γιά την παραπομπή του π. Πρωθυπουργού-τότε- Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του εξόντωση, με το διευθυντή της «ΑΥΓΗΣ» αείμνηστο Γρηγόρη Γιάνναρο να προσπαθεί να εξισορροπήσει κάπως τα πράγματα.

Διερωτώμαι, συνεπώς, κατά πόσον η σημερινή του θέση εις την ιεραρχία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης συνιστά το καλύτερο μήνυμα, λαμβάν