Οι δύο Ευρωζώνες

Το editorial της Κύρας Αδάμ από την «Ελλάδα αύριο»

Το ΔΝΤ τάσσεται εναντίον της λιτότητας και της αύξησης των φόρων, ενώ συστήνει δημοσιονομική χαλάρωση προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη.

Το…προοδευτικό ΔΝΤ τα συστήνει όλα αυτά στις εκθέσεις του σε χώρες «με χρήμα» όπως η Γαλλία και η Γερμανία, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου , ότι με αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας οι «βαριές» ευρωπαϊκές χώρες θα βυθιστούν σε ύφεση και θα χάσουν το τραίνο της ανάπτυξης.

Στην έκθεσή του για τη Γαλλία, το Ταμείο προτρέπει τον πρόεδρο Ολάντ να σταματήσει την αύξηση των φόρων ( 46,5% το 2014 έφτασαν οι παρακρατήσεις), προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επιχειρήσεων αλλά και να χαλαρώσει τους ρυθμούς της δημοσιονομικής προσαρμογής προκειμένου να φρενάρει η ύφεση.

Για την ανεργία όμως ούτε λόγος για μείωση.

Στην αντίστοιχη έκθεση του ΔΝΤ για τη Γερμανία, υπάρχει η προτροπή το Βερολίνο να βάλει φρένο στην πολιτική λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας. Προτρέπει ακόμα το Ταμείο δια της πλαγίας οδού το Βερολίνο, να μετριάσει την πολιτική λιτότητας που υποστηρίζει σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, αν δεν θέλει να επηρεαστεί η προοπτική ανάπτυξης της ίδιας της Γερμανίας. Το Ταμείο υποστηρίζει ότι η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας εξαρτάται πολλαπλώς από το βαθμό ανάκαμψης, που θα σημειωθεί στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Όσο οι τελευταίες αυτές βυθίζονται στην ύφεση λόγω της υπερβολικής λιτότητας, τόσο θα επηρεάζονται αρνητικά οι γερμανικές εξαγωγές, που συντηρούν κατά μεγάλο βαθμό την γερμανική οικονομία.

Σε παράλληλη πορεία μπήκε από μόνη της και η Φινλανδία, η οποία λόγω της μεγάλης κρίσης στις χώρες της ευρωζώνης είδε τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά. Γι αυτό και η κυβέρνηση (σ.σ: που έχει την άνεση) ανακοίνωσε ότι θα ληφθούν μέτρα στον προϋπολογισμό για την ενίσχυση της οικονομίας.

Αυτά στην ισχυρή, βόρεια ευρωζώνη.

Γιατί στην αδύναμη , ανίσχυρη νότια ευρωζώνη, Βερολίνο και ΔΝΤ επιμένουν σε μια άκριτη πολιτική λιτότητας, με ύφεση που δεν έχει πάτο και με καταστροφή του οικονομικού και κοινωνικού ιστού των χωρών αυτών.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η εύκολη απάντηση στην σκληρή πολιτική λιτότητας είναι ότι η χώρα πρέπει προηγουμένως να μειώσει αισθητά το έλλειμμα στο δημόσιο χρέος της.

Καθώς η τρόικα επιστρέφει στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο και αρχίζει την ίδια περίοδο το τσουνάμι της φοροεπιδρομής στα κεφάλια των ελλήνων φορολογουμένων, η κυβέρνηση οφείλει να θέσει επί τάπητος πλέον το θέμα των δυο ταχυτήτων στην ανάπτυξη της ευρωζώνης. Δεν είναι δυνατόν η πλούσια βόρεια ευρωζώνη να ωθείται με χέρια και πόδια στην επιστροφή στην ανάπτυξη με χαλάρωση της λιτότητας και στην φτωχή ή
υπερχρεωμένη νότια ευρωζώνη, η λιτότητα να ωθεί κυβερνήσεις και πολίτες στα άκρα για μια βέβαιη και μόνιμη παραμονή στην ύφεση.

Μπορεί να πληθαίνουν οι σκόρπιες φωνές για την αναγκαιότητα κουρέματος του ελληνικού χρέους, αλλά όλοι τοποθετούν τη συζήτηση την άνοιξη του 2014 ώστε η υλοποίηση να «πιάσει» το 2015.

Ένας ολόκληρος χρόνος όμως είναι πολύ μεγάλο διάστημα για μια χώρα που βρίσκεται σε πλήρη οικονομική καταστολή και εκβιάζεται να δώσει τα πάντα για να εξασφαλίσει το προαπαιτούμενο του 0,1% πλεόνασμα στον προϋπολογισμό.