Σημεία αιχμής

Μερικές θέσεις- σκέψεις της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος για τη μετά Μνημόνιο 2 περίοδο

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
1.  Από τη συγκρότηση προεδρείου της ΕΣΗΕΑ μέχρι σήμερα, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του κλάδου επιχείρησαν στο πλαίσιο ενός εχθρικού ή απρόθυμου συσχετισμού δύναμης στο Δ.Σ. να διαχειριστούν ένα κατακερματισμένο τοπίο, με δεκάδες μέτωπα στην ημερήσια διάταξη: απολύσεις, μειώσεις μισθών,

ατομικές συμβάσεις. Η προσπάθεια για σύνθεση επικεντρώθηκε στην υπογραφή συλλογικής σύμβασης και κορυφώθηκε με την πρωτοφανή σε μαζικότητα γενική συνέλευση και την ψηφοφορία για τη μορφή διεκδίκησης. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Πώς αξιολογείται; Ήταν μια πύρρειος νίκη ή μια αξιοπρεπής ήττα; Μικρή σημασία έχει πια. Το σίγουρο είναι ότι προκαλεί μια συνδικαλιστική αμηχανία, ένα προγραμματικό κενό που πρέπει να καλυφθεί.

2.  Τα δεδομένα που δημιουργούν η ψήφιση του Μνημονίου 2, του εφαρμοστικού νόμου για τα εργασιακά και η ολοκλήρωση του PSI, διαμορφώνουν εκ των πραγμάτων μιαν ατζέντα κι ένα χρονοδιάγραμμα δράσης. Προφανώς το κέντρο βάρος μετατίθεται τώρα στην προσπάθεια πολιτικής ανατροπής του νέου ασφυκτικού πλαισίου για την εκμετάλλευσης της εργασίας. Αλλά, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει απλώς αναμονή της εκλογικής αναμέτρησης και της έκβασής της. Αν αυτή διεξαχθεί σε κενό συνδικαλιστικής δράσης και διεκδίκησης, είναι προφανές ότι ο «μνημονιακός χώρος» θα περιορίσει την ατζέντα στη διαχείριση της «επόμενης μέρας», χωρίς αμφισβήτηση των τετελεσμένων του Μνημονίου 2.

3.  Οι ρυθμίσεις για τα εργασιακά και η δρομολογούμενη οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων θέτουν ένα τρίμηνο χρονοδιάγραμμα δράσης για υπογραφή σύμβασης. Ουσιαστικά οι συνδικαλιστικές ενώσεις έχουν μια ευκαιρία μέχρι τις 14 Μαΐου να διασώσουν τον βασικό λόγο ύπαρξής τους και να υπογράψουν κλαδική σύμβαση. Είναι δεδομένο ότι η εργοδοτική πλευρά δεν έχει κανένα λόγο να προσέλθει σε διαπραγμάτευση, ούτε καν να συνυπογράψει, όπως πλέον απαιτείται, προσφυγή στον ΟΜΕΔ. Πολύ περισσότερο που η νέα νομοθεσία επικυρώνει τετελεσμένα που έχουν ήδη δημιουργηθεί στους βασικούς χώρους δουλειάς και αφήνει την ευχέρεια για μείωση του μισθολογικού κόστους μέχρι και 30% μέχρι το καλοκαίρι. Άρα, απομένει μια μόνο ευκαιρία να ασκηθεί πίεση για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη, με έναν καθολικό, διακλαδικό αγώνα σε όλα τα ΜΜΕ. Το ερώτημα, λοιπόν, αν και σε ποιο βαθμό μπορεί να οργανωθεί αυτός ο καθολικός αγώνας.

4.  Πρακτικά υπάρχουν δύο δυνατότητες: Πρώτον, να υπάρξει απόφαση του Δ.Σ. σε ένα αξιοπρεπές συναινετικό πλαίσιο, με όριο αξιοπρέπειας το 0+0, πράγμα που σήμερα, με την κατάσταση αποσύνθεσης και άρνησης που επικρατεί εκεί, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός. Δεύτερον, να υπάρξει μια νέα πρωτοβουλία από τα κάτω, με πυρήνα τους εκπροσώπους στο Μικτό, με στόχο να πιεστεί το Δ.Σ. σε ένα πλαίσιο κινητοποίησης για υπογραφή σύμβασης. Το ιδεώδες θα ήταν αυτό να καταλήξει σε αποφάσεις κλαδικών συνελεύσεων σε όλους τους χώρους δουλειάς με πρόσκληση προς τις ενώσεις να πάν