«ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ»

Από το ημερολόγιο ενός ναύτη

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

(αφιερωμένο σε όσους έχουν υπηρετήσει την θητεία τους στο Πολεμικό Ναυτικό και στο φίλο Πέτρο)

Α’ Μέρος

Α΄ ΞΙΦΙΑΣ

5 Απριλίου 19…-Κυριακή

Α/Τ ΛΕΩΝ- ΡΟΔΟΣ

Πρωϊνές εργασίες και το μεσημέρι εξόδου, αφού κατάφερα να εξασφαλίσω την απαιτούμενη άδεια. Κάνω μια βόλτα στην παλαιά πόλη και στο κάστρο του Μεγάλου Μάγιστρου και επισκέπτομαι το πολύ ενδιαφέρον aquarium-ενυδρείο στην άκρη της προκυμαίας. Συνέχισα με κατεύθυνση την

πλαζ, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με την Jolanda. Ψάχνοντας τα σημάδια που είχα βάλει, βρήκα περίπου το στίγμα του σημείου. Υπάρχουν διάφοροι λουόμενοι, αλλά στο σημείο αυτό κάθεται με το μαγιό της μια κοπέλα μόνη. Μοιάζει και δεν μοιάζει. Αποφασίζω ότι είναι αυτή και την πλησιάζω. Πράγματι, ήταν εκείνη, αλλά πολύ διαφορετική από ότι την θυμόμουν χθες βράδυ. Νιώθω μια ελαφριά
απογοήτευση, αν και η κοπέλα ήταν πολύ φιλική και ευγενική. Μου έχει δώσει και την διεύθυνση της στην Ολλανδία. Έπειτα από κάποια ώρα, προφασίζομαι μια δικαιολογία και αφού την χαιρετώ την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Παρόλα αυτά, σκεπτόμενος τι είχε συμβεί, αλλά και το αμήχανο ύφος της όταν της είπα ότι έπρεπε να φύγω, δεν μπόρεσα να μην νιώσω ένα μικρό αίσθημα ενοχής. Αλλά μόνο για λίγη ώρα.

Κατευθύνομαι προς το κέντρο της πόλης και σε ένα δρόμο συναντώ δύο γνώριμους ναύτες που ταιριάζουν τα χνώτα μας και οι οποίοι περιπλανιόντουσαν επίσης. Καλά παιδιά, κολλάω μαζί τους και συνεχίζουμε όλοι μαζί για το υπόλοιπο βράδυ. Πήγαμε στο «Ήχος και Φως» και έπειτα χαθήκαμε μέσα στα σοκάκια με τα διάφορα μαγαζιά, όπου υπήρχε αρκετή κίνηση για την εποχή. Σε κάποιες ταβέρνες που περνάμε απέξω, παίρνει το μάτι μου διάφορες παρέες συναδέλφων. Το φαγητό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει.

Κάποια στιγμή, εμφανίζεται στο βάθος του δρόμου μια ομάδα κοριτσιών, πάνω κάτω στην ηλικία μας, που θορυβεί και γελά με τη διάθεση ανθρώπων που θέλουν να περάσουν καλά. Μας έχουν δει και καθώς έρχονται προς το μέρος μας, μια από αυτές κάνει με πολύ αστείο τρόπο κοροϊδευτικές παντομίμες που περιγράφουν τον στρατό, χαιρετούρες κλπ. Οι άλλες έχουν σκάσει στα γέλια. Πιάνουμε την κουβέντα και μας τριγυρίζουν με γέλια και πειράγματα, μία μάλιστα πήρε το καπέλο μου και το φόρεσε. Έτσι, σχεδόν πριν το καταλάβουμε, και με τις απανωτές προσκλήσεις «come sailor, come», βρεθήκαμε όλοι σε ένα παρακείμενο μπαρ.

Μπαίνουμε και αρχίζουμε τα ποτά. Είναι όλες Σουηδέζες και μάλιστα 9 τον αριθμό. Μερικές είναι όμορφες έως συμπαθητικές. Τρελάρες, έχουν έρθει στην Ρόδο για να διασκεδάσουν και το εννοούν. Εμείς είμαστε 3. Από διαίσθηση, νιώθω, λόγω αναλογίας, ότι δεν πρόκειται να βγει κάτι άλλο από αυτό, πέρα από το ευχάριστο πέρασμα της βραδυάς με τη συντροφιά μιας πολυπληθούς γυναικείας παρέας. Ας είναι και έτσι. Περάσαμε με πολύ κέφι και απανωτά κεράσματα περισσότερο από 3-4 ώρες μαζί. Στο τέλος της βραδιάς, μετά τις 2 πμ, βγαίνουμε από το μπαρ σχεδόν τρεκλίζοντας και με κεφάτη διάθεση. Κανονικά