«Δέν μοῦ κοβάτανε τό χέρι» δέν ἰσχύει πιά.

Ἀξιότιμοι Κύριοι,ἐν συνεχεία τοῦ ἄρθρου σας «ἡ κυρία αἰτία» καί φυσικά τίς ἐκλογές πού ἔρχονται,  οἱ Συμπατριῶτες Ἕλληνες πρέπει νά σκεφτοῦν πρίν ψηφίσουν καί τήν ἑπομένη μέρα λένε « δέν μοῦ κοβότανε τά χέρια».Θά ἐπιθυμοῦσα νά προσθέσω μιά προσωπική μου ἐμπειρία πού πιθανόν νά βοήθηση γιά νά καταλάβουμε ποῖοι μᾶς κυβερνοῦσαν τόσα χρόνια, καί ὅτι δέν ὑπάρχει χρόνος γιά λάθη. Τά λάθη ἀπό δῶ καί πέρα πληρόνονται ἀκριβά. Ἡ ἀκρίβεια δέ φθάνει μέχρι τῆς ἀπωλείας ἐδαφῶν τῆς Πατρῖδος.Τό 1974  τό μοναδικό Πανεπιστήμιο στόν κόσμο πού ἠσχολεῖτο μέ τήν καλή λειτουργία τῶν λιμανιῶν ἦταν τό UWIST στην Οὐαλία  Ἐκεῖ λοιπόν μέ ἄλλους ἑπτά οἰκονομολόγους ἀπό ὅλο τόν κόσμο συμπαιριλαμβανομένης καί τῆς USA, ἀσχοληθήκαμε μέ τό  “port efficiency”.Τό ὄνειρό μου ἦταν ἕνα λιμάνι τῆς Βορείου Ἑλλάδος/Ἠπείρου νά γίνη στά πρώτυπα τοῦ Rotterdam ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Εἶχαν καταλάβει τότε ὅλα τά κράτη ὅτι ἡ οἰκονομική τους ἀνάπτυξη ἐξαρτᾶτο ἀπό τήν σωστή διαχείρησι τῶν λιμανιῶν, καθότι τά λιμάνια εἶναι ἡ καρδιά τῆς οἰκονομίας κάθε κράτους. Δέν εἶναι ὁ τόπος νά ἀναπτυχθῆ αὐτό τό τεράστιο θέμα. Λοιπόν τελειόνοντας τίς σπουδές μου ἤθελα νά πραγματοποιήσω τά ὄνειρά μου καί πέρνοντας στήν ἀμασχάλη τίς 632 σελῖδες ἐργασία πού εἶχαν κάνει ἦλθα στήν Πατρίδα μου. Μέ ἔστειλαν σ’ ἕναν Ὑπουργό και μετέπειτα Πρωθυπουργό πού ὅσο ἐγώ τοῦ μιλοῦσα μέ σθένος γιά τά ὄνειρά μου πού ἄν πραγματοπιοῦντο θά ἔδιδαν ἄλλη ὄψι στήν Πατρῖδα, αὐτός κοιτοῦσε ἔξω ἀπό τό παράθυρο καί τελικά μοῦ εἶπε, γνωρίζετε τόν ἀδερλφόν τοῦ Πρωθυπουργοῦ; Ἡ ἀρνητική ἀπάντησίς μου ἦταν καί τό τέλος τῆς ἀσχλίας μου μέ τό Ἑλληνικό Δημόσιο.Τόν καιρό ἐκεῖνο διευθυντής τοῦ ΟΛΠ ἦταν ἕνας δικηγόρος πού ὁ ἄνθρωπος γύρισε καί μοῦ εἶπε ὅτι δέν εἶχε ἰδέα περί λιμανιῶν ,κτλ. Πρός τιμήν του δέ μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι δέν καταλάβαινε αὐτά πού τοῦ ἔλεγα, οὔτε πού εἶχε παρακολουθήσει τό τί γινότανε στόν κόσμο ὅσον ἀφορᾶ τά λιμάνια.Σέ  κάποια ἄλλη στιγμή,  μετά ἀπό ἀρκετά χρόνια,  ἦμουν μάρτυρας τῶν φιλονικιῶν μεταξύ ἠγητικῶν στελεχῶν τοῦ Πασοκ ποῖον θά βάλουν διευθυντή στήν χηρευμένη θέσι τοῦ διευθυντοῦ τοῦ ΟΛΠ, τό δέ μοναδικό προσόν ποῦ ἀπαιτῆτο ἦταν ὅτι ὁ κύριος αὐτός νά ἦταν πηθίνιον ὅργανόν τους. Ἑνας ἀπό τούς ὑποψηφίους ἔλεγε σέ μία συγκέντρωσι «πές τους ὅτι θά πράτω ὅτι μοῦ ζητήσουν». Ἐπιπλέον ἐκείνη τήν ἐποχή μέσω UNCTAD τό ΟΛΠ ζητοῦσε ἀπό τό UWIST καθηγητάς εἰδικευμένους στά λογιστικά τῶν λιμανιῶν. Δέν φαντάζεσθε τί πίκρα λαμβάνει κανείς ὅταν ἐπιστρέφοντας αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στό Πανεπιστήμιο κορόιδευαν ὅτι αἱ προτάσεις τους θά πήγαιναν στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων  καί ὅτι οἱ μόνοι κερδισμένοι ἦταν οἱ καθηγηταί πού πέρναγαν 3 μῆνες ἀξέχαστες διακοπές στήν Πατρίδα μου μέ ὅλα τά ἔξοδα πληρωμένα ἀπό τόν Ἑλληνικό Λαό.Αὐτοί ἦταν οἱ πολιτικοί μας, ἄν λοιπόν μᾶς ἀρέσει ἡ ἀθλιότης ἀς συνεχίσουμε νά ψηφίζουμε μέ ἀτομικά κριτήρια καί μόνον καί νά μήν βλέπουμε καί λίγο πιό μακρυά.Μετά τιμῆς,Βαρβάκειος Ἀγορά
Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ