Είναι απλώς και μόνον μια ακόμα κρίση του καπιταλισμού ή τελικά υπάρχει κάποιο σχέδιο;

Η ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένη πια οικονομία είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός που με πρώτη ματιά δεν φαίνεται να μπορεί να καθοδηγηθεί και να διευθυνθεί από ένα ενιαίο κέντρο. Από την άλλη υπάρχουν αρκετά στοιχεία για το αντίθετο και που θα έπρεπε να μας βάλουν σε σκέψεις.

Ας δούμε μερικά.

Στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος βρίσκονται λιγώτερες από 200 εταιρίες. Οι 200 αυτές εταιρίες, μέσω ενός δαιδαλώδους δικτύου, ενός πολύ μεγάλου αριθμού εταιριών, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομικής λειτουργίας.

Κυρίως ελέγχουν

τα “εθνικά” νομίσματα (και την έκδοσή τους άραγε;) με διάφορους τρόπους, καθώς και οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο χρήματος (χρυσός, διαμάντια, πετρέλαιο).

Εχουμε σχεδόν παγκόσμια εφαρμογή του συστήματος των κλασματικών αποθεματικών και των κεντρικών “κρατικών” (λέμε τώρα) τραπεζών. Τρεις τέτοιες “κρατικές” τράπεζες (FED, ΕΚΤ και Bank of Japan), αντιπροσωπεύουν το 25% του τζίρου των αναπτυγμένων χωρών.

Υπάρχει μια τεράστια λίμνη ανενεργών κεφαλαίων, που το ύψος τους φέρνει ίλιγγο στον κοινό νου, και τα οποία “τοποθετούνται” καθημερινά στις χρηματογορές και στις αγορές παραγώγων (βασικά Λονδίνο) και τα οποία ανήκουν σε έναν πολύ μικρό αριθμό διεθνών επενδυτικών σχημάτων.

Υπάρχουν ήδη, εδώ και καιρό, διεθνείς οργανισμοί που αρχίζουν και μοιάζουν με τα υπουργεία που θα μπορούσε να έχει μία κυβέρνηση παγκόσμιας κλίμακας. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η BIS μοιάζουν με υπουργείο Οικονομικών. Ο ΟΟΣΑ με υπουργείο Οικονομίας . Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου με υπουργείο Εμπορίου. Το NATO μοιάζει με ενιαίο στράτευμα και υπουργείο Αμυνας. Ο Παγόσμιος Οργανισμός Υγείας με υπουργείο Υγείας. Και πάει λέγοντας.

Οι ομάδες των πολιτικών προσώπων που κυβερνούν τις διάφορες χώρες είναι τόσο ολιγοπρόσωπες, παρά τα διάφορα οικονομικά συστήματα (φιλελευθερισμός εδώ, κομμουνισμός αλλου), που μοιάζει από μόνο του ένα ολιγαρχικό πολιτικό σκάνδαλο. Πέρα από αυτό τα πρόσωπα αυτά, και οι γόνοι τους, μορφώνονται στα ίδια παγκόσμια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Περνούν ως στελέχη από τους ίδιους και τους ίδιους υπερ-εθνικούς οργανισμούς. Και φυσικά εφαρμόζουν πάντα την ίδια και την ίδια πολιτική, που μόνο προς όφελος των λαών τους δεν είναι. Και πάντα με μια τάση ομογενοποίησης και απάλυνσης των επιμέρους πολιτισμικών διαφορών. Και το κυρυφαίο: όταν σκάνε σκάνδαλα διαφθοράς έχουμε την χαρά να διαπιστώσουμε πως τα πολιτικά πρόσωπα αυτά, ανεξαρτήτως χώρας, έχουν πάντα τους ίδιους και τους ίδιους διαφθορείς.

Από οτι προηγήθηκε αυτής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και από την κρίση την ίδια και τα μέχρι τώρα αποτελέσματά της, διαπιστώνουμε πως υπάρχει ένα μοτίβο, ένα κοινό θέμα χωρίς παραλλαγές, παγκοσμίως:

τάση για ομογενοποίηση στον πολιτισμό και εξαφάνιση των πολιτισμικών διαφορώντάση για ασφυκτικότατο κρατικό οικονομικό και φορολογικό έλεγχο σε κάθε πλευρά της οικονομικής διαδικασίαςτάση για αντικατάσταση των μετρητών από ηλεκτρονικές πιστωτικ