“Ελλάδα, το κεφάλι ψηλά!”

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα Αρχίζοντας να γράφω αυτό το άρθρο, αντιλαμβάνομαι ότι είναι από τις λίγες εκείνες φορές που νιώθω τη συγκίνηση να κατευθύνει τις σκέψεις μου και το συναίσθημα να οπλίζει το χέρι μου, καθώς τα δάχτυλα πληκτρολογούν βιαστικά τα γράμματα ένα –ένα, με την ταχύτητα εκείνη που μας κυριεύει όταν είμαστε φορτισμένοι συναισθηματικά και θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας το βάρος, όσο το δυνατόν νωρίτερα.Πράγματι, βιάζομαι να προλάβω να σας πω όλα αυτά που θέλω, μην τυχόν και μου ξεφύγει τίποτα, μην τυχόν και ξεχάσω κάτι.Υπό το βάρος των τελευταίων γεγονότων βέβαια, οι περισσότεροι από μας νιώθουμε να κουβαλάμε ολημερίς ένα ψυχοπλάκωμα, το οποίο περιφέρουμε όπου σταθούμε και βρεθούμε, στη δουλειά, στους δρόμους, στους χώρους διασκέδασης, στο σπίτι, στα λεωφορεία… Κατηφείς και βαρύθυμοι γίναμε όλοι μας ξαφνικά. Εμείς, ένας λαός «έξω καρδιά», ένας λαός χαρούμενος, που και τον πόνο ακόμα, όχι μόνο τον κάνει τραγούδι, αλλά τον χορεύει κιόλας. Από κάθε ελληνικό μυαλό ωστόσο, σαν από κάποια μυστική συμφωνία, μία σκέψη περνά, μαύρη κι αποκρουστική: Θα τα καταφέρει η Ελλάδα;Ε, λοιπόν, ως εδώ! Τέρμα οι μεμψιμοιρίες, οι κλαυθμυρισμοί, οι καταστροφολογίες, οι θρήνοι και οι κοπετοί. Η Ελλάδα έχει περάσει από πολύ δυσκολότερες καταστάσεις και επέζησε. Ολόκληρη η νεώτερη ιστορία της δεν είναι παρά μία πορεία δια πυρός και σιδήρου. Ξεριζωμοί και σφαγές, βαλκανικοί πόλεμοι, μικρασιατική καταστροφή, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, λιμός και τρόμος, Δεκεμβριανά, εμφύλιος, εξορίες, μετανάστευση… Έφεδροι που υπηρέτησαν χρόνια ατέλειωτα στην εμπόλεμη ζώνη, γυναίκες και παιδιά που σφάχτηκαν από τους Τούρκους το καταραμένο 1922, πάνω από ένα εκατομμύριο ανέστιοι και ξεριζωμένοι πρόσφυγες στη μητέρα πατρίδα, άνθρωποι που πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα και θάβονταν σε ομαδικούς τάφους στα ζοφερά χρόνια της Κατοχής, Γερμανοί που έκαιγαν χωριά ολόκληρα κι εκτελούσαν κατά εκατοντάδες τους πατριώτες, εποχές που αδέρφια σκότωναν αδέρφια κι εποχές που άνθρωποι, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, έπαιρναν το δρόμο για τις φάμπρικες της Γερμανίας. Αυτή είναι η Ιστορία της Ελλάδας μας, της Ελλάδας των γονιών μας, των παππούδων και των προπάππων μας. Δυστυχία, θάνατος, πείνα και διχόνοια. Κι εμείς τολμάμε και μοιρολογούμε σαν τις γυναικούλες; Τολμάμε και μιλάμε;“Κυκλαδινό κυκλάμινοστου βράχου τη σχισμάδαπού βρήκες χρώματα κι ανθείςπού μίσχο και σαλεύεις
Μέσα στο βράχο σύναξατο γαίμα στάλα στάλαμαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα”*Πόσο μαλθακοί γίναμε πια, μέσα στην τρυφηλότητα της καθημερινής ευμάρειας, μέσα στο τέλμα της άμετρης απληστίας και του κορεσμού, μέσα στη ραστώνη μας; Η Ελλάδα θα ζήσει! «Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει», είχε πει ο Χαρίλαος Τρικούπης μετά την πτώχευση του 1893. Κι έτσι κι έγινε. Όλοι οι Έλληνες μια γροθιά. Ενωμένοι θα σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, με την ίδια ομοψυχία που μας διακρίνει πάντα όταν αντιμετωπίζουμε εξωτερικό κίνδυνο, κι ας είναι τώρα ο εχθρός από τα μέσα μας βγαλμένος.“Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον