Η 14η μεταπολιτευτική Βουλή εξεμέτρησε το ζην

Του Απόστολου Ιωσηφίδη Η 14η μεταπολιτευτική Βουλή εξεμέτρησε το ζην, πριν προλάβει να απελευθερωθεί από τα σπάργανα του εκλογικού τοκετού της 6ης Μαΐου.Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συνταγματικά ευνουχισμένος, ήδη από το 1986 (όταν φοβικά σύνδρομα, ψυχολογικά κατάλοιπα και ευκαιριακοί υπολογισμοί του αφαίρεσαν, ουσιαστικά, την ιδιότητα του «Ρυθμιστή του Πολιτεύματος») κινήθηκε υποχρεωτικά στον μονόδρομο των διερευνητικών εντολών.Οι Αρχηγοί των Κομμάτων συμμετείχαν σε αλλεπάλληλες συζητήσεις, θέτοντας όρους, εκδηλώνοντας προτιμήσεις συγκλίσεων, αποκλείοντας, εκ προοιμίου, ακόμη και την ιδέα του απλού συγχρωτισμού με άλλους, μιλώντας όμως πάντοτε, ο καθένας τους, ως οιονεί ιδιοκτήτης του συνόλου των κοινοβουλευτικών εδρών του Κόμματός τους.Εδώ ακριβώς βρίσκεται η «αχίλλειος πτέρνα» του συστήματος των διερευνητικών εντολών.  Το σύστημα αυτό προϋποθέτει συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες, αρραγείς κομματικούς οργανισμούς, πανίσχυρες (και, κατά κανόνα, μονοπρόσωπες) ηγεσίες, – στοιχεία, που ευδοκιμούσαν στα χρόνια της 10ετίας του ’80, αποδείχτηκαν όμως ανύπαρκτα στην διάρκεια της τελευταίας Βουλευτικής Περιόδου (2009-2012) και καταρρακώθηκαν την Κυριακή 6 Μαΐου.Η λεπτομερειακά περιγραφόμενη στο άρθρο 37 του Συντάγματος διαδικασία των διερευνητικών εντολών:  (α) θεωρεί αυτονόητο ότι κάθε Αρχηγός Κόμματος, μ’ ένα λόγο του, εκφράζει και δεσμεύει απόλυτα το σύνολο των Βουλευτών του Κόμματός του,  και (β) δεν επιτρέπει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να θέσει μια (έστω) απόπειρα σχηματισμού Κυβέρνησης υπό την κρίση της Βουλής, αν προηγουμένως δεν του έχουν παράσχει οι Αρχηγοί «ακράδαντες» διαβεβαιώσεις ότι αυτή η Κυβέρνηση θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.Ό,τι λέγεται στις κατ’ ιδίαν (και όχι, φυσικά, «κατά μόνας») συναντήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους Πολιτικούς Αρχηγούς, ό,τι συζητείται μεταξύ των Αρχηγών, ό,τι ακούγεται στην εν (κολοβή) ολομελεία τελευταία προσπάθειά τους, ό,τι εντύπως και ηλεκτρονικώς διαθρυλείται και διατυμπανίζεται, αποτελεί παράγοντα κρίσιμο και καθοριστικό για να θεωρηθεί ότι έχει τελεσφορήσει ή έχει αποτύχει η διαδικασία των διερευνητικών εντολών.Ό,τι σκέπτεται το Κοινοβούλιο, ό,τι επιθυμούν οι άρτι εκλεγέντες Βουλευτές, ό,τι κατέγραψε η νωπότατη λαϊκή ετυμηγορία, αγνοείται και ακυρώνεται.Ο προ 25ετίας και πλέον χαραχθείς συγκυριακός μονόδρομος του άρθρου 37 επιβάλλει νέες εκλογές, παρακάμπτοντας μια συνταγματική διάταξη, που από εγγύηση ελευθερίας και πυρήνας του κοινοβουλευτισμού έχει μετατραπεί σε αποδεικτικό κομματικής απειθαρχίας και αμφισβήτησης της αρχηγικής παντοδυναμίας:  «Οι Βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60 § 1 του Συντάγματος).Μόνον που τα απολιθώματα του 1965 και τα συμπλέγματα του 1985 δεν άφησαν τους Βουλευτές του 2012 να εκφράσουν ούτε την γνώμη ούτε την ψήφο τους:  από τους 300, μίλησαν (όσο και όπως μίλησαν) οι 7 Αρχηγοί, ενώ στους «υπόλοιπους» 293 επιφυλάχθηκε μια διήμερη περιήγηση στο Κοινοβούλιο και η συμμετοχή στην «πανηγυρική» εκλογή του Προεδρείου της υπό