Η χρεωκοπία της Ελλάδος, όχημα των “Δυτικών” λίγο πριν την Παγκόσμια Σύρραξη

Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος

Αρκετές απόψεις κατατέθηκαν, πώς “προέγραψαν” την Ελλάδα οι ξένοι Αλάστορες!
Πιστεύουν μερικοί, οικονομολόγοι και οικονομολογούντες ότι η Ελλάδα “τράβηξε το δρόμο της”, όπως το νερό ακολουθεί το ανάγλυφο της περιοχής,
ως συνέπεια του ασύστολου υπερδανεισμού της.
Να το σεβαστούμε.

Υπάρχουν και οι θιασώτες της θεωρίας ότι ήταν το άθυρμα της πολιτικής των “Δυτικών” να τη χρεωκοπήσουν.
Να

υποκλιθούμε στη θεωρία. Γιατί να εξευτελίσουν κατ’αυτόν τον τρόπο μια χώρα, που οι πολιτικοί της δεν γνώριζαν τη λέξη ΟΧΙ στο πολιτικό τους
λεξιλόγιο, ή ήταν απαγορευμένος καρπός και δεν έπρεπε να τον αγγίξουν; Να συγκατανεύσομε.

Υπάρχουν και οι συνομοσιολόγοι και
συνομοσιολογούντες που διαπρέπουν εσχάτως στην παραδοξολογία.
Εμείς θα απεκδυθούμε των παραπάνω χαρακτηρισμών, όχι ότι ξεχωρίζομε, αλλά θα παραθέσουμε τα “στρατεύματα επί της μάχης” και ο
σύγχρονος Θουκιδίδης και Κλαούζεβιτς ας κάνει τη δική του επισκόπηση, και ας ξεκινήσει ο Αρμαγεδών…

Το Ιράκ υπήρξε το θέατρο μιας εισβολής της Αμερικής με παιδαριώδη προσχήματα. Εκατόμβες Ιρακινών στο θυσιαστήριο μιας άπληστης ηγεμονίας
στην περιοχή, από μια υπερδύναμη, με αντίτιμο την εξουδένωση της υστεροφημίας της ανά τον κόσμο.
Αφήνοντας πίσω τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, η Αμερική απεδέχθη από την Παγκόσμια κοινότητα τον τίτλο μιας μεγάλης χώρας, που προστάτεψε
τη Δημοκρατία και τον Ελεύθερο Κόσμο.
Μετά το Ιράκ και τον πολυετή πόλεμο στο Αφγανιστάν, κυνηγώντας την…τρομοκρατία και “διαδίδοντας την Δημοκρατία” στην ελεεινή της εκδοχή,
πόρρω απέχουσα από τον τίτλο τιμής που της απεδόθη στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ελεεινολογεί ότι μετά την “Αραβική άνοιξη”, που ειρήσθω
εν παρόδω προσέλαβε αντιδυτικό χαρακτήρα στον Ισλαμικό κόσμο, και τις αποτυχημένες απόπειρες αποκαθηλώσεως του Άσσαντ στη Συρία, θα επιτεθεί
στο Ιράν με το αιτιολογικό ότι αποτελεί την απειλή στη Μέση Ανατολή.

Ο πρόεδρος Ομπάμα, εκτελώντας ένα σχέδιο της ισχυρότερης ομάδας των Παγκοσμιοποιητών, διακινδυνεύει την εκλογή του ή την αποτυχία του λίγο
πρό του κόμβου του στρατηγικού αλγορίθμου: Να επιτεθεί στο Ιράν ή να προστατέψει το Ισραήλ!
Η πρώτη επιλογή είναι πολεμοχαρής και η δεύτερη ειρηνοποιός. Στην μέν πρώτη, πρέπει τα προσχήματα να είναι λογικοφανή περί “αποτροπής
της πυρηνικής απειλής από το Ιράν”, η δεύτερη δεν έχει την ανάγκη κανενός προσχήματος, αλλά μια ειρηνόφιλη επιχειρηματολογία έχει του κόσμου τα ερείσματα.

Τι από τα δυο όμως αποτελούν το στόχο των ΗΠΑ; Πόλεμος ή Ειρήνη;

Όλα δείχνουν ότι είναι ο Πόλεμος. Ο επιτελικός χάρτης το καταδεικνύει. Η Κίνα σήμερα είναι μεγάλη οικονομική δύναμη, ίσως σήμερα να είναι και η μεγαλύτερη.
Η Ρωσία είναι αναβαθμισμένη γεωστρατηγικά. Συνδυαζόμενες αυτές οι δυο παράμετροι με τη συμμαχία των δυο αυτών χωρών, αποτελεί τον μεγάλο αντίπαλο
της Αμερικής. Αν συνυπολογίσομε και τη μεγάλη οικονομική κρίση της Ευρώπης, τότε η πάλαι ποτέ κραταιά Υπερδύναμη χάν