Η δυστυχία του να είσαι ο Νίκος Δήμου

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Από παλιά ήθελα να γράψω κάτι για τον Νίκο Δήμου, αλλά κάθε φορά το ξεχνούσα γιατί είχα κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνω. Αυτή τη φορά όμως το πήρα απόφαση, καθώς τον τελευταίο καιρό, έχει αρχίσει πάλι να εμφανίζεται με δημόσιες δηλώσεις, συνεντεύξεις και όλα αυτά τέλος πάντων, που αγαπούν οι διάσημες περσόνες. Αναρωτήθηκα, σε τι να οφείλεται αυτή η νεκρανάσταση και συμπέρανα πως σηκώθηκαν ακόμη και οι πεθαμένοι για την προάσπιση του Μνημονίου.

Ο Ν. Δήμου είναι ένας 77αρης παλαίμαχος του Λόχου των ανθελλήνων «πραγματιστών διανοουμένων», παλιά εφεδρεία, μαζί με τον Ταγματάρχη Βερέμη, και νεοσύλλεκτο δεκανέα τον Τατσόπουλο.

Ομολογώ εκ των προτέρων, ότι δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο από τα 60 που έχει γράψει ο Ν. Δήμου. Γνωρίζω ωστόσο τον τίτλο ενός από αυτά, το: «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας», του 1975, που το είχε πάρει το μάτι μου παλιά σε κάτι προθήκες βιβλιοπωλείων, όπου σύχναζα πολύ. Μετά από χρόνια, το είχα δει και σε πάγκους λαϊκών πανηγυριών μαζί με τον Καζαμία και τον Ονειροκρίτη, και την επιγραφή: «ότι πάρετε 100 Δρχ». Η αλήθεια
είναι ότι το είχα ξεφυλλίσει στα όρθια και έπειτα το άφησα πάλι στο ράφι. Είχα σκεφτεί, πως δε μπορεί να είναι συγγραφέας αξίας κάποιος, που μεθοδικά αναζητεί αρνητικές ιδέες για να μπορεί να κατηγορεί την πατρίδα του. Διότι είναι άλλο πράγμα να εντοπίζεις με καλή προαίρεση το λάθος και το μειονέκτημα, προς συμβουλή και διόρθωση, και άλλο είναι το να εκδίδεις βιβλία στάζοντας χολή και να αυτοδηλητηριάζεσαι εγγράφως.

«Ο Νεοέλληνας …Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει. Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην «ελληνική γκρίνια». Γκρινιάρης; Ποιος είναι γκρινιάρης, ο Δήμου; Όμοι γένοιτο! Μα όλη η φρασεολογία του είναι μια διανοητική υποχονδρία. Συνεχίζει: «Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά». Εδώ ομολογώ ότι μπερδεύτηκα. Η υπερβολή είναι ταυτόχρονα αιτία της δυστυχίας αλλά και της μεγάλης δόξας! Μήπως η μεγάλη δόξα είναι και δυστυχία ή μήπως οι ένδοξοι είναι και δυστυχείς, ένεκα της υπερβολικής δόξας; Να είμαστε ή να μην είμαστε τελικά υπερβολικοί; Αερολογίες και φληναφήματα, δίχως ουσία, αλλά φτιαγμένα με έντεχνο τρόπο, ας του το αναγνωρίσουμε.

Έτσι, λοιπόν, μη όντας ένας «ευτυχής» αναγνώστης του Ν. Δήμου, όσα θα γράψω δεν αφορούν το συγγραφέα και το έργο του, τον οποίο προσωπικά δεν θεωρώ κάτι περισσότερο από γραφέα, τουλάχιστον όχι κάποιας υψηλής αξίας. Θα εστιάσω κυρίως στην τηλεοπτική περσόνα και στο δημόσιο «διαφωτιστικό» της λόγο, που σίγουρα επηρρεάζουν περισσότερους από όσους τα βιβλία του. Και οπωσδήποτε μου χρωστάει χάρη για τη διαφήμιση που του κάνω γράφοντας για αυτόν.

Εγώ όμως, τον συμπαθώ! Θέλω να βλέπω τον άνθρωπο πίσω από το προσωπείο. Και αυτό θα κάνω αμέσως, παίρνοντας υλικό από όσα έχει πει κατά καιρούς. Κα