Η Εθνική αυτεξουσιότητα σαν απάντηση στη μνημονιακή κατοχή.

Του Παύλου Τουμανίδη*Η αρχή της εδαφικότητας εξακολουθεί να διαπερνά το σύγχρονο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων. Ως άσκηση κυριαρχίας, ως βούληση επεκτατισμού ή ως κατοχή αποτελεί βάση εκτίλυξης του ιμπεριαλιστικού φαινομένου, είτε με την έννοια της φιλοδοξίας παράκαμψης της εδαφικότητας, είτε με την ρευστοποίηση της κυριαρχίας μη αρεστών κρατών πάνω ιδιαίτερα στην οικονομία τους.Η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει με επιλεκτικό τρόπο και ιεραρχημένες κατατάξεις την ανάγκη κατάργησης των συνόρων ανάλογα με την δυνάμει επικινδυνότητα διαμόρφωσης αντιπάλων πόλων στην επιθυμητή συγκέντρωση του κεφαλαίου και στη διακίνηση κρίσιμου κοινωνικού πλεονάσματος. Ως κόμβοι ισχύος χρησιμοποιούνται κράτη χωροφύλακες με δοκιμασμένο ιστορικό.Ο αποικιακός επεκτατισμός του Ισραήλ επέχει θεμελιώδη σημασία. Πρόκειται για τη μόνη χώρα στον κόσμο που αρνείται να αποδεχθεί τα σύνορά της σαν οριστικά. Θεμελιώνει τις αξιώσεις του ”βιβλικώ” δικαιώματι, δηλώνοντας ότι δεν δεσμεύεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Μαζί με την Τουρκία αποτελούν βασικές αναθεωρητικές δυνάμεις σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Εισάγουν τη ναζιστική θεωρία του ”ζωτικού χώρου”. Πρώτιστος στόχος τους είναι να παραλύσει κάθε πόλος ανεξαρτησίας (Συρία, Ιράν, Κύπρος, Παλαιστίνη, Χεζμπολάχ). Εδώ ακριβώς συναπαντώνται ο ”πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, το νεοαποικιοκρατικό σχέδιο Ανάν και οι επανεμφανίσεις του,καθώς και οι υβριδικού τύπου ”λύσεις” για το Παλαιστινιακό.Τα μνημόνια Ελλάδας και Κύπρου αποτελούν συμβόλαια αιχμαλωσίας στο διηνεκή νεοφιλελευθερισμό. Παρέχουν ασφαλή εχέγγυα στη διεθνή δικτατορία του χρήματος ώστε να εφαρμοστούν΄προγράμματα του τύπου ”παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και πλουτοπαραγωγικών πόρων αντί επιβίωσης”. Γι αυτό και η χρήση του συμβολικού χώρου του Καστελλορίζου ως σημείου τομής των επίδοξων ζωτικών χώρων Τουρκίας-Ισραήλ.Η εθνική αυτεξουσιότητα σαν απάντηση στη μνημονιακή κατοχή συνάδει με τη δικαιοπρακτική αντίληψη της διαπραγμάτευσης της χώρας με συνέπεια προς κάθε κατευθυνση. Συνιστά κεντρικό όρο αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, αυτοπεποίθησης, ανάτασης και δημοκρατικής αναγέννησης.Το διεθνές δίκαιο αποτελεί απότοκο αλλων διεθνών συσχετισμών,όμως η περιφρούρησή του εξακολουθεί να συγκροτεί όπλο άμυνας των απειλουμένων λαών και εθνών. Μπορέι και πρέπει να λειτουργήσει καταλυτικά για τη διεθνιστική διεκδίκηση μιας νέας προοδευτικής συνεργασίας με αδιαπραγμάτευτους όρους την απόρριψη της κατοχής,του εποικισμού,της γενοκτονίας,του επεκτατισμού και του εξανδραποδισμού.Η διαλεκτική ενότητα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης συνδέεται άρρηκτα με μια ενεργό πολιτική διεύρυνσης των βαθμών ελευθερίας και αυτονομίας. Η ΕΕ ακολουθώντας με τις διευρύνσεις της τα στρατηγικά βήματα του ΝΑΤΟ στο νέο του ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα εξελίσσεται σε θλιβερό εξωραϊστή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής αποποιούμενη της τυπικής δικαιοκρατικής της αφετηρίας. Η ανάθεση επομένως στους μηχανισμούς της ρόλου εγγυητή των εθνικών μας συμφερόντων συνιστά μείζονα πλάνη και πεδίο απαράδεκτων υποχωρήσεων.Η Αριστερά ο