Η Πορεία της Ευρώπης προς την διάλυση

Το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι: “E pluribus unum” (Εκ των πολλών, ένα). Το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι “In varietate concordia,” το οποίο είναι επίσημα μεταφρασμένο ως “Ενωμένοι στην πολυμορφία.” Είναι δύσκολο να εκφραστούν οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και του ευρωπαϊκού μοντέλου σαφέστερα από αυτό. Οι ΗΠΑ είναι ένα χωνευτήριο, ενώ η Ευρώπη είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών λαών και πολιτισμών, που έχει αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της.

Αυτή

η διαφορά θέτει το ερώτημα αν αξίζει η προσπάθεια για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης – μια έννοια που πολλοί αρνούνται να δεχτούν, επειδή δεν πιστεύουν στη δυνατότητα της ενιαίας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ένα ενιαίο πολιτικό σύστημα όπως αυτό των ΗΠΑ, επιμένουν, προϋποθέτει μια κοινή γλώσσα και μια ιθαγένεια.

Ίσως η ιδέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, το όνειρο των μεταπολεμικών παιδιών, όπως εγώ, δε μπορέσει ποτέ να πραγματοποιηθεί. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Σε τελική ανάλυση, η βαθύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού συστήματος προσφέρουν στερεά, πρακτικά πλεονεκτήματα που δεν απαιτούν μια κοινή ταυτότητα ή γλώσσα. Τα πλεονεκτήματα αυτά περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας σε διασυνοριακό επίπεδο, την ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών και των υπηρεσιών, την ασφάλεια δικαίου για τις διασυνοριακές οικονομικές δραστηριότητες, σε ευρωπαϊκό επίπεδο υποδομών και μεταφορών, και, αν μη τι άλλο, τις κοινές ρυθμίσεις για την ασφάλεια.

Ο τραπεζικός κανονισμός είναι ο πιο επίκαιρος κλάδος στον οποίο η συλλογική δράση θα έχει νόημα. Εάν οι τράπεζες ρυθμίζονται σε εθνικό επίπεδο, αλλά δραστηριοποιούνται διεθνώς, οι εθνικές ρυθμιστικές αρχές έχουν μόνιμο κίνητρο για να καθορίσουν χαλαρές προδιαγραφές ώστε να αποφευχθεί η ώθηση επιχειρήσεων σε άλλες χώρες αντί να τις προσελκύσουν. Ο ρυθμιστικός ανταγωνισμός εκφυλίζεται έτσι σε έναν αγώνα δρόμου προς τα κάτω, δεδομένου ότι τα οφέλη από την χαλαρή ρύθμιση μεταφράζονται σε κέρδη στο εσωτερικό, ενώ οι απώλειες επαφίονται στους τραπεζικούς πιστωτές σε όλο τον κόσμο.

Υπάρχουν πολλά παρόμοια παραδείγματα από τους τομείς των προτύπων, της πολιτικής ανταγωνισμού, και της φορολογίας που έχουν εφαρμογή εδώ. Έτσι, οι θεμελιώδεις εκτιμήσεις μιλούν για βαθύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για επέκταση, ακόμη και για τη δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους.

Ο κίνδυνος μετά από μια τέτοια πορεία βρίσκεται πάντα στο γεγονός ότι οι φορείς συλλογικής λήψης αποφάσεων δεν παρέχουν μόνο υπηρεσίες που είναι χρήσιμες σε όλους, αλλά μπορεί επίσης να καταχρώνται την εξουσία τους σε ανακατανομή των πόρων μεταξύ των συμμετεχουσών χωρών. Ακόμη και δημοκρατικοί φορείς δεν είναι απρόσβλητοι από αυτόν τον κίνδυνο. Αντιθέτως, καθιστούν δυνατό για τις πλειοψηφίες το να εκμεταλλεύονται μειονότητες. Για να αντιμετωπισθεί αυτή η απειλή, τα δημοκρατικά όργανα χρειάζονται πάντοτε ειδικούς κανόνες για την προστασία των μειονοτήτων, όπως η απαίτηση της ψηφοφορίας με ειδική πλειοψηφί