Η τουρκολάγνα επίβουλη τηλεοψία και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Πριν λίγες ημέρες, επιστρέφοντας από τις Κυκλάδες, ταξίδεψα με ένα από τα πλοία της γραμμής για Πειραιά. Το θέμα, όμως, του άρθρου, δεν είναι το παμπάλαιο πλοίο, που εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, μπορεί και περισσότερα, ταξιδεύει με κλίση αρκετών μοιρών προς τα αριστερά, σαν ένας δύσμοιρος ηλικιωμένος, που δεν τον αφήνουν να βγει στη σύνταξη, πριν τον στραγγίξουν εντελώς.

Το θέμα του άρθρου μου, είναι οι τηλεοράσεις αυτού του πλοίου, και μάλιστα της τελευταίας

τεχνολογίας, καθώς όπως λένε, «Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε!». Έτυχε να επιβιβαστώ, λοιπόν, γύρω στις 6.30 μ.μ, οπότε είχε ήδη ξεκινήσει το βραδυνό τηλεοπτικό πρόγραμμα και όλες οι τηλεοράσεις του πλοίου ήταν συντονισμένες, για να «ψυχαγωγήσουν» τους επιβάτες που είχαν ήδη ανέβει από τη Μήλο και τη Σίφνο. Θα πει κανείς, και που είναι το παράξενο;

Το εντυπωσιακό, λοιπόν, είναι, πως όλες οι τηλεοράσεις του πλοίου ήταν συντονισμένες στο ίδιο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Στα τούρκικα σίριαλ! Όντας καπνιστής, έβγαινα από το σαλόνι στο κατάστρωμα για να καπνίσω και καθώς έπρεπε να περάσω από διάφορα άλλα σαλόνια και χώρους επιβατών, είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω το παραπάνω γεγονός. Όλες οι τηλεοπτικές συσκευές πρόβαλαν τα ίδια πρόσωπα και παντού ακουγόταν η ίδια γλώσσα. Μάλιστα, επειδή λόγω της περιόδου τα κανάλια καταφεύγουν σε επαναλήψεις, τα σίριαλ ήταν απανωτά, το ένα μετά το άλλο!

Όπου και να πήγαινες, όπου και να κοίταζες, επί ώρες, έβλεπες το τουρκικό, ψευδοευρωπαϊκό προσωπείο, το τραβηγμένο από τα μαλλιά της απομίμησης των Βραζιλιάνικων προτύπων του, ψευδοαστικό κίτς, με πολύ κλάμμα και απεγνωσμένους έρωτες, που θυμίζουν την Χούλια Κοτσίγιτ της δεκατίας του ’70, ή κάτι δικές μας ασπρόμαυρες μελό ταινίες, που στην είσοδο των κινηματογράφων πουλούσαν χαρτομάντηλα για το κλάμα. Όλα αυτά, βεβαίως, σε μια σύγχρονη έκδοση, που μαζί με το δάκρυ, το πακέτο εμπεριέχει, λόγω μουσουλμανισμού, την υπόνοια ολίγου μόνο σπέρματος και άφθονο αίμα από το γκαγκστεριλίκι και το πιστολίδι, ενώ παρελαύνουν χανούμισσες, αγάδες και μπέηδες εξευρωπαϊσμένοι, που μόνο το φέσι προδίδει την ιδιότητα τους.

Γιατί, όλο αυτό; Ποιός ορίζει ότι όλοι οι επιβάτες του πλοίου, θα πρέπει να υποχρεωθούν να ανέχονται τα κριτήρια της τηλεθέασης, που κάποιοι φαντάζομαι από το πλήρωμα, ή από την εταιρεία, αποφάσισαν πως είναι τα πιο κατάλληλα, τρομάρα τους, για την «ψυχαγωγία», των επιβατών;; Κοίταξα τριγύρω μου για να δω, αν μόνο εγώ ενοχλούμαι από την παρατεταμένη «πλύση» και από τους καταιγιστικούς βαρβαρικούς ήχους. Οι περισσότεροι επιβάτες, είτε κοιμώνταν, είτε έπαιζαν χαρτιά και διάβαζαν, άλλοι στα I Pad, ενώ κάποιοι έβλεπαν αναγκαστικά και από πλήξη τις τηλεοράσεις, και λίγοι με κάποιο ενδιαφέρον και προσήλωση.

 

Η υπομονή μου εξαντλήθηκε μετά από δύο ώρες και ειδικά, όταν σε κάποιο διάλλειμα προβλήθηκε το τρέιλερ του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, με τον υπότιτλο ο «Μεγάλος ηγέτης», ή κάτι τέτοιο, ενώ ετοιμάζεται