Ο βιασμός της δημοκρατίας

Για να έχει η πατρίδα μας ένα ευοίωνο μέλλον θα πρέπει επιτέλους να κλείσει ο κύκλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και των υποπροϊόντων του.

Ενώ βρισκόμαστε στο κατώφλι κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της ευρωζώνης, που θα καθορίσουν όχι μόνο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και ολόκληρης της γηραιάς ηπείρου, και ενώ η κυβέρνηση πελαγοδρομεί μέσα σε έναν κυκεώνα παθογενειών, αντιφάσεων και προβλημάτων να πράξει τα δέοντα, για να μη μας «τραβήξει την πρίζα» η Ευρωπαϊκή Ενωση στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής, πράγμα που θα επιφέρει την έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, το πολιτικό σύστημα και το κράτος συνταράζονται από το ζήτημα της πολιτικής βίας και της ανομίας, το οποίο λαμβάνει διαστάσεις που οδηγούν στην κατάλυση του κράτους και της δημοκρατίας.

Ο κινηματικός και επαναστατικός χαρακτήρας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 εισήγαγε την πολιτική ανομία και την πολιτική βία στην πολιτική ζωή της χώρας, βαφτίζοντας τις σχετικές ενέργειες λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες. Την ίδια στιγμή ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, συνδικαλιστικών, δημοσιογραφικών και «πνευματικών» μεντόρων επιδαψίλευε με τους τιμητικούς τίτλους του λαϊκού αγωνιστή και του προοδευτικού ηγέτη όλους εκείνους που πρωτοστατούσαν σε καταλήψεις, καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσίων, προπηλακισμούς, ακόμη και ξεβρακώματα «εχθρών» του σοσιαλισμού. Αυτά ήταν ίσως τα απαραίτητα εχέγγυα για να προχωρήσει και να ανελιχθεί κανείς στην πολιτική, τον συνδικαλισμό, τη δημοσιογραφία, την καθηγητική καριέρα σε πανεπιστήμια, λύκεια, γυμνάσια, ακόμη και δημοτικά σχολεία. Ηταν δε τόσο σφιχτός ο έλεγχος, που δεν μπορούσες να ανελιχθείς ούτε στην τέχνη και στον πολιτισμό, αν δεν είχες τις ανάλογες δάφνες που απαιτούσε το σύστημα εξουσίας, το οποίο επί της ουσίας είχε καταλάβει και είχε θέσει υπό επαναστατική ομηρία την ίδια τη χώρα και έβαζε στο ψυγείο τη δημοκρατία.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κινητοποιήσει τα πιο τυχοδιωκτικά, τα πιο αδίστακτα και τα πιο ανήθικα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από αυτό το σύστημα εξουσίας, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο στη μανία καταστροφής του κράτους και της δημοκρατίας.

Ηταν δε τόσο ισχυρό αυτό το σύστημα, που είχε τη δυνατότητα να επηρεάζει ακόμα και τη λειτουργία του κράτους δικαίου σε ό,τι εκινείτο από το ΠΑΣΟΚ και αριστερά και κατέλυε την έννομη τάξη στο όνομα των κοινωνικών αγώνων.

Χωρίς να παραβλέπει κανείς τις μεγάλες ευθύνες των προ του 1980 κυβερνήσεων και του κράτους της Δεξιάς στην πορεία της νεότερης Ελλάδος και στην ποιότητα του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, αυτός ο κύκλος αυτός του κίβδηλου πατριωτισμού έκλεισε τώρα, στις μέρες μας, με τη χώρα μας ημικατεστραμμένη, το κράτος και την ιεραρχία του διαλυμένα στο όνομα της «Αλλαγής», της Αριστεράς και της Προόδου, την οικονομία υποχείριο των δανειστών και την κοινωνία στα πρόθυρα της οικονομικής και της δημογραφικής κατάρρευσης.

Δεν υπήρχε όμως πιο κατάλλ