Οι κακοί Γεωργοί…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Η πλεονεξία, η αλαζονεία και η κακία των ανθρώπων, γίνονται πολλές φορές αιτία για προστριβές ή απογοητεύσεις. Άνθρωποι χωρίς αρχές, με ελαστική ηθική αλλά συγχρόνως με την επιθυμία οι άλλοι να τους υπηρετούν, να τους υπακούουν, χωρίς να προβάλουν αντίσταση, προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον. Εκμεταλλεύονται τις ικανότητες ή το έργο άλλων, προκειμένου αυτοί να προβληθούν σαν αστέρες, σαν ειδήμονες, σαν σωτήρες. Συνήθως επιτυγχάνουν το στόχο τους είτε προσφέροντας μια θέση γι’ αντάλλαγμα στον ικανό, είτε μπαίνοντας μπροστά

στην πρώτη ευκαιρία, αποσπώντας έτσι τόσο τα φώτα της δημοσιότητας όσο και τις πρώτες
εντυπώσεις.
Το φαινόμενο αυτό που δυστυχώς όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει στις μέρες μας, έρχεται να μας κάνει ν’ αναρωτηθούμε, αν επιτέλους θα υπάρξει δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, δημοκρατία.
Η παραβολή των κακών γεωργών μπορεί να δώσει απάντηση σε ορισμένες απορίες αλλά και να μας κατευθύνει στον τρόπο σκέψης. “Κάποιος άνθρωπος εφύτευσεν αμπελώνα”. Κάποιος άνθρωπος έφτιαξε ένα αμπέλι, ένα παραγωγικό και πλούσιο κομμάτι γης. Έτσι ξεκινά η παραβολή αλλά έτσι ξεκινούν κι οι προσπάθειες πολλών ανθρώπων που θέλοντας να δώσουν καλούς καρπούς στην κοινωνία φυτεύουν το δικό τους σπόρο, τη δική τους άμπελο, προκειμένου να της δώσουν όλα όσα έχει ανάγκη.
Τον αμπελώνα αυτόν ο άνθρωπος τον νοίκιασε σε γεωργούς κι έφυγε γι’ αρκετά χρόνια σε ξένα μέρη. Μετά από καιρό έστειλε έναν δούλο του στους γεωργούς για να του δώσουν μέρος της σοδειάς. Εκείνοι όμως αφού τον έδειραν, τον έδιωξαν. Έστειλε και δεύτερο δούλο ο οποίος κακοποιήθηκε και ατιμάσθηκε από τους γεωργούς. Τον τρίτο δούλο που έστειλε, αυτοί, αφού τον τραυμάτισαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα.
Αποφάσισε τότε ο κύριος του αμπελώνα να στείλει τον υιό του τον αγαπητό μήπως οι γεωργοί ντραπούν μόλις τον δουν και μετανοήσουν για τις πράξεις των.
Αυτοί, μόλις τον είδαν, άρχισαν να σκέπτονται κι έλεγαν μεταξύ τους “αυτός είναι ο κληρονόμος της αμπέλου. Ελάτε να τον σκοτώσουμε για να κληρονομήσουμε εμείς τον αμπελώνα”. Και βγάζοντας τον υιό του κυρίου έξω, τον εφόνευσαν. Κάπως έτσι λειτουργούν κι εκείνοι που θέλουν να αρπάζουν τους καρπούς των άλλων, που προσπαθούν να οικειοποιηθούν τον ξένο κόπο. Δεν διστάζουν να προσβάλουν, να συκοφαντούν, να λασπολογούν ακόμη και να κακοποιούν ανθρώπους που με αγάπη έδωσαν το είναι τους προκειμένου να συμβάλουν στην πνευματική ανάταση της κοινωνίας, στην αναβάθμιση μιας περιοχής.
Οι κακοί γεωργοί είναι ανάμεσά μας και συνεχώς στρέφονται εναντίον των ικανών, των ανθρώπων, που θέλουν να δώσουν πνοή στον άψυχο κόσμο.
Αφήνουν να ετοιμάζουν οι ικανοί την άμπελο, φοβούμενοι το κόστος της αποτυχίας, αλλά και γνωρίζοντας το μέγεθος της ανικανότητάς των. Και μόλις οι καλοί γεωργοί καταφέρουν να κάνουν την άμπελο να βγάζει ωραία σταφύλια, την άγονη γη να καρποφορήσει, ορμούν οι κακοί γεωργοί και την αρπάζουν φωνάζοντας ότι είναι δική τους.
Δική τους μπορ