Ομιλία στο Συνέδριο του Economist για την Ενέργεια

Λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις πλέον κρίσιμες εκλογές της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, όλοι όσοι φιλοδοξούμε να υπηρετήσουμε το εθνικό συμφέρον από μια θέση αυξημένης ευθύνης οφείλουμε να δώσουμε έμφαση στα μεγάλα ζητήματα που θα προσδιορίσουν  την πορεία της χώρας. 

Η χάραξη μιας μακροπρόθεσμης ενεργειακής στρατηγικής σε πολιτικό, οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο αποτελεί έναν από αυτούς τους τομείς.  Η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

στον τομέα της ενέργειας δυστυχώς επέδρασε αρνητικά στην προώθηση μιας σφαιρικής και ολοκληρωμένης πολιτικής. Προσωπικές ιδεοληψίες οδήγησαν σε μονομερή έμφαση στη λεγόμενη πράσινη ενέργεια αγνοώντας την κλασσική διάσταση της ενέργειας με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα προβλήματα της ΔΕΗ και τον κίνδυνο ματαίωσης της πολιτικής για τους ενεργειακούς αγωγούς. Ευτυχώς που έχουμε θετικές εξελίξεις στο ζήτημα της έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πράγματι συνέχισε την προσπάθεια που είχαμε ξεκινήσει εμείς το 2009.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτών των περίπου δύο ετών ιστορικές συμμαχίες ατόνησαν ενώ νεώτερες συμμαχίες δεν καλλιεργήθηκαν όσο έπρεπε.  Έμφαση έμοιαζε να δίνεται σε μια έννοια «πράσινης ανάπτυξης», πράγμα που υποβάθμισε την ενεργειακή διπλωματία και αγνόησε ότι ακόμα και μετά την επίτευξη των στόχων για τις ΑΠΕ η Ελλάδα θα εξαρτάται κατά 80% από πετρέλαιο, φυσικό αέριο και λιγνίτη.

Φυσικά οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας πρέπει να προωθηθούν και η αλήθεια είναι από το 2005 και μετά έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Εμείς ως κυβέρνηση είχαμε υιοθετήσει το ειδικό χωροταξικό για τις ΑΠΕ, είχαμε απλουστεύσει την νομοθεσία με τα φωτοβολταϊκά, προωθήσαμε το πρόγραμμα «φωτοβολταϊκά στις στέγες» και προετοιμάσαμε την απλούστευση της νομοθεσίας για την αιολική ενέργεια που προωθήθηκε κατόπιν απ’ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στηρίζουμε επίσης το πρόγραμμα «ΗΛΙΟΣ» αν και φυσικά απομένει πλήθος ενεργειών για την υλοποίησή του. Σημαντικότερο ερωτηματικό είναι το θέμα των δικτύων για μεταφορά της παραγόμενης ενέργειας απ’ το πρόγραμμα. Αλλά πολύ σοβαρό είναι και το ζήτημα της συμμετοχής σ’ αυτό της Ελληνικής Επιχειρηματικής Κοινότητας.

Ωστόσο, η επικέντρωση σ’ αυτή την πολιτική δεν θα έπρεπε να γίνει επί ζημία της προσπάθειας για μια συνολική ενεργειακή πολιτική. Η ζημιά που έγινε στο μέτωπο των αγωγών είναι δύσκολο να ανατραπεί πλήρως. Ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη φαίνεται ότι ματαιώνεται. Δεν φαίνεται επίσης προς το παρόν ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την πραγματικότητα που δημιούργησε η αμετάκλητη απόφαση της κοινοπραξίας του Σαχ Ντενίζ τον περασμένο Φεβρουάριο με την οποία αποκλείσθηκε ο ITGI από την περαιτέρω αξιολόγηση ως ο αγωγός μεταφοράς αζέρικου  αερίου στην Ευρώπη.
Αν οι εξελίξεις ως προς τον ITGI δεν μπορούν να αποτραπούν, στην καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει ότι θα συμμετάσχει στην πολιτική του Νοτίου Διαδρόμου της Ε.Ε. μέσω του ΤΑΡ, αν και κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε το μέγιστον των εθνικών μας επιδιώξεων. Ως γνωστόν