Παρέμβαση – χαστούκι του πανάξιου προέδρου του ΔΣΑ, Ιωάννη Αδαμόπουλου, στην κομματική πειθαρχία του μνημονίου!

Ελευθερία γνώμης και ψήφου εγκλωβισμένη σε κομματικά στεγανά
Του Γιάννη Δ. Αδαμόπουλου*

​Εκκινούμε από την παρατήρηση πως το δημοκρατικό μας πολίτευμα πρέπει να γίνεται αντιληπτό ως σημαντικότατη κατάκτηση, συγκρινόμενο φυσικά με καταστάσεις ανελευθερίας και νόθευσης της λαϊκής βούλησης που ο τόπος βίωσε στο σχετικά όχι μακρινό παρελθόν. Αυτό που αναμφισβήτητα χρήζει περαιτέρω βελτίωσης είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας μας έτσι ώστε να επανακτήσει την αξιοπιστία και το κύρος της έπειτα από τα αλλεπάλληλα πλήγματα που έχει δεχτεί εσχάτως, οδηγούμενη δυστυχώς σε καταστάσεις σχεδόν πλήρους

απαξίωσης. Η ανάκτηση αυτή συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη της σχετικής πολιτικής βούλησης για τη διενέργεια των απαραίτητων τομών, οι οποίες θα εξυγιάνουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα, θα το αναμορφώσουν και θα το αποδεσμεύσουν αποτελεσματικά από ελλείμματα, δυσλειτουργίες και παθογένειες τόσο
του παρελθόντος όσο και του παρόντος. Αντίθετα, η πλήρης, γενικευμένη και χωρίς διάκριση απαξίωσή του ως συνόλου καθώς επίσης και των εκάστοτε εκπροσώπων του εγκυμονεί κινδύνους επανόδου σε καταστάσεις που ουδείς θέλει να θυμάται.
​Η αναγκαιότητα υλοποίησης των επιταγών της τρόικας και εν γένει των δανειστών μας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εκταμίευση της κάθε φορά «επόμενης δόσης» μοιραία προϋποθέτει τη νομοθετική θέσπιση των – κατ’ αυτούς – επιβαλλόμενων μεταρρυθμίσεων. Έτσι λοιπόν ανοίγει και η υγιής συζήτηση γύρω από κάθε ξεχωριστή διάταξη, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής και τις αντιπροτεινόμενες λύσεις. Η διαδικασία αυτή είναι η προβλεπόμενη στα πλαίσια του αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα του πολιτεύματός μας, προάγει τη Δημοκρατία και ευνοεί την επικράτηση κάθε επιμέρους ρύθμισης πάνω στη βάση ενός γόνιμου διαλόγου. Όλα φυσικά αυτά με μία – πλην όμως σημαντικότατη – διαφορά: Αναφερόμαστε εν προκειμένω στο ιδεατό, στο ιδανικό που θα επιθυμούσαμε να ισχύει δίχως την παραμικρή αμφισβήτηση στα πλαίσια του πολιτεύματός μας και όχι δυστυχώς στο ισχύον και σε επίπεδο πράξης.

Η εν τοις πράγμασι καταστρατήγηση της διάταξης του άρθρου 60 παράγρ. 1 του Συντάγματος.
​Διαβάζουμε στο άρθρο 60 παράγρ. 1 του Συντάγματος: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Όπως γίνεται γενικότερα δεκτό, από την άποψη του Συνταγματικού δικαίου η διάταξη αυτή κατοχυρώνει το δικαίωμα της κατά συνείδηση γνώμης και ψήφου του βουλευτή ως έκφραση της γενικότερης δημοκρατικής αρχής, εκείνης τους ελεύθερης εντολής. Δικαιολογητικό λόγο της εν λόγω ρύθμισης αποτελεί η βούληση του συντακτικού νομοθέτη να προστατεύσει το βουλευτή έναντι των κρατικών οργάνων έτσι ώστε να μην υφίσταται ο κίνδυνος να υποστεί την οποιαδήποτε δυσμενή συνέπεια αναφορικά με ψήφο που έδωσε ή με έκφραση γνώμης την οποία διατύπωσε. Το σύνολο μάλιστα των διατάξεων των άρθρων 60 έως 63 του Συντάγματος, σε συνδυασμό με τη διάταξη του άρθρου 51 παράγρ. 2, κατοχυρώνουν την αρχή της αντιπροσώπευσης με γνώμονα της ενδεδειγμένης εκ μέρους του βουλευτή κοινο