Πίσω από το παραβάν.

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας, 30/4Λέω να στήσω από τώρα τις κάλπες, στο δικό μου φαντασιακό παιχνίδι των εκλογών. Και να σταθώ μετά πάνω από την κάλπη , υποτίθεται την μήτρα των πολιτικών συσχετισμών που θα επηρεάσουν την ζωή μου, τις ζωές μας, την χώρα.Βλέπω τα ψηφοδέλτια και ανακαλύπτω νέο πολιτικό δυναμικό, νέα ονόματα, νέους τίτλους κομμάτων, νέα σύμβολα. Έχω ,εν τω μεταξύ, αποθηκεύσει στο μυαλό μου και τις βασικές θέσεις των περισσότερων από τα κόμματα( δηλαδή καμιά δεκαπενταριά εξ αυτών…)Πίσω από το παραβάν, αναρωτιέμαι –ευχάριστα- γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πολιτεύονται, γιατί τόσα πολλά κόμματα  ζητούν την ψήφο μου. Προθυμία συνεισφοράς στα κοινά, συν θυμός, συν αγανάκτηση και ολίγον από νευρώσεις εξουσίας και  ‘εκλέγεσθαι’, συναντούν άραγε τα ιδεολογικό-πολιτικά πιστεύω τόσων ανθρώπων;Αλλά, ένα λεπτό: γιατί στις προηγούμενες εκλογές αυτό το φαινόμενο δεν υπήρχε; Γιατί τότε δεν σχηματίστηκαν τόσα πολλά  νέα κόμματα και δεν κατήλθαν τόσοι νέοι υποψήφιοι;  Μα φυσικά, γιατί  η κρίση πήρε διαστάσεις ανεξέλεγκτες και η οργή ξεχειλίζει, ο θυμός περισσεύει, η αγανάκτηση φούντωσε. Άραγε πόσο πολύ αυτά τα συναισθήματα  ξύπνησαν πολιτικά ένστικτα συμμετοχής στα κοινά και ιδεολογικές χορδές έκφρασης;Να μην το κουράζω: αυτή είναι η δημοκρατία ,άσχετα αν τα νέα κόμματα είναι  καταφύγια οργής και απελπισίας, σχηματισμοί διαμαρτυρίας στον διαχρονικό καθεστωτικό δικομματισμό. Και γι αυτό- πιθανολογώ- θα ψηφιστούν σε μεγάλο βαθμό, στην πλειοψηφία τους. Και ίσως αυτά που δεν έχουν μέσα παλιούς πολιτικούς, να ψηφιστούν περισσότερο. Αυτά δε που από μόνα τους ‘συσπειρώνουν’ φρονήματα και πατριωτισμό έχουν ήδη καταγράψει δυνάμεις στις δημοσκοπήσεις.Ναι ,αλλά εγώ τι κάνω; Ποιους πριμοδοτώ να με εκφράσουν έστω και μειοψηφικά στο κοινοβούλιο ή να συμμετέχουν σε θέσεις εξουσίας και διαπραγμάτευσης με ΕΕ και ΔΝΤ;Ο Βενιζέλος μιλάει υποτιμητικά για  τον Τσίπρα και τον Κουβέλη, δήθεν ότι δεν έχουν τα προσόντα για πρωθυπουργοί ή υπουργοί και  ο Σαμαράς ζητάει να αποφύγουμε  σαν χώρα  την είσοδο εθνικιστικών μειοψηφιών στο κοινοβούλιο. Μα, ένα λεπτό: δημοκρατία δεν έχουμε; Γιατί το λάθος του λαού να μην είναι αποδεκτό, αν ψηφίσει ακραίους και άπειρους στην διακυβέρνηση; Γιατί φοβόμαστε την Αριστερά και την ακροδεξιά; Οι πρώτοι θα μας κάνουν … Κορέα;  Και οι δεύτεροι Ναζιστική χώρα; Μπορούν; Έχουν τόση δύναμη και δεν έχει αντανακλαστικά η κοινωνία να αντιδράσει; Αμφιβάλλω και διαφωνώ με την κομμουνιστικό-φοβία και την απειλή του φασισμού που επισείετε πάνω από τα κεφάλια μας κύριοι. Μειοψηφίες είναι, που όσο και αν δυναμώσουν, αυτό-περιθωριοποιούνται στην κοινωνία και πολώνοντας τις απόψεις, οδηγούν το σύστημα σε πιο ευσταθή μακροχρόνια  ισορροπία, την οποία τώρα δεν έχει. Διότι σταθερότητα, δεν είναι η εναλλαγή των ίδιων προσώπων επί 35 χρόνια. Σταθερότητα είναι η χάραξη οικουμενικά αποδεκτής γραμμής πλεύσης της χώρας, η δόμηση συναινετικού εθνικού σχεδίου ανάκαμψης, η συναίνεση όσο το δυνατόν περισσότερων φωνών και απόψεων σε σταθερές εθνικές γραμμές.Και επειδή προβλέπω