Τι αποτελεί και τι δεν αποτελεί «διαπραγμάτευση»

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης

Συχνά ορισμένοι «ενδιαφερόμενοι» σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ως «διαπραγμάτευση» την πραγματική ή υποτιθέμενη λογομαχία (οσάκις προπαγανδίζεται κάτι τέτοιο) του κάθε υπουργού με τον οιοδήποτε υπάλληλο της Τρόϊκα, και βεβαίως, όταν αυτή η λογομαχία ξεσπά μεταξύ του οιουδήποτε μνημονιακού υπουργού των οικονομικών και του επικεφαλής της τροϊκανής αντιπροσωπείας κ. Τόμσεν (επισήμως επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ), τότε το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κατά βάση επικοινωνιακό (με όλο το σεβασμό, αλλά αυτό πιστεύω). Και πέραν κάθε λογικής, «διαπραγμάτευση»

θεωρείται η έριδα εντός
του ίδιου του φιλομνημονιακού μπλοκ, που ζούμε το τελευταίο καιρό, επί θεμάτων τα οποία η ίδια η Τρόϊκα λέει ότι ΑΡΜΟΔΙΩΣ συζητήθηκαν, αποφασίστηκαν και έκλεισαν, και ακολούθως, τούτο επιβεβαιώνονται ακόμα πιο αρμόδια, από τον ίδιο τον υπουργό οικονομικών.

Λογομαχία = διαπραγμάτευση, λοιπόν! Τουλάχιστον, ως στοιχείο ένδειξής της.

Αλλά, στηριζόμενοι στη κοινή λογική και εμπειρία επί του θέματος, μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι η παραπάνω ισότητα, δηλαδή, λογομαχία = διαπραγμάτευση, δεν συνιστά καν ενδεικτικό στοιχείο που να στηρίζει αυτή την ισότητα.

Όμως :

Λογομαχία ≠ διαπραγμάτευση.

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Και για να το πω πιο κυνικά : ποιος ο λόγος να χαλάς τη ζαχαρένια σου ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ με κάποιους με τους οποίους ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ γι ό,τι προτείνουν και ό,τι ΕΠΙΒΛΑΛΛΟΥΝ ως «θεραπεία» της δικής σου νόσου, ακόμα κι αν δεν ανήκεις σ’ εκείνους που θεωρούν «ευλογία» ή «ευκαιρία» την εδώ παρουσία της Τρόϊκα;

Κάποιος τροϊκανός συνομιλητής σου, με τον οποίο ήδη ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ, και συμφωνείς για τους χ, ψ λόγους : διότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, διότι δεν θέλεις, ή δεν μπορείς και δεν θέλεις, αδιάφορο, είναι πράγματι δυνατόν, να σε «εκνευρίσει» πάνω στη δυναμική της συζήτησης, αλλά, τούτος ο εκνευρισμός, ΟΣΟ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, δεν είναι καθόλου «διαπραγμάτευση» : είναι αυτό που λέει και η λέξη : «εκνευρισμός».

«Διαπραγματεύομαι», σημαίνει : έχω τις ΘΕΣΕΙΣ ΜΟΥ, όχι τις «γιαλαντζί» «κόκκινες γραμμές», ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ Η ΤΡΟΪΚΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΟΣΟ «ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ» ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΔΙΑΤΥΠΩΝΟΝΤΑΝ, όταν λέω κόκκινες εννοώ «κόκκινες» βαμμένες με αίμα και όχι με μολυβάκι φάμπερ, κι εκεί δίνω τη μάχη μου, έως ότου μαζί με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ «κόκκινη γραμμή» που θα πέσει (ΑΝ πέσει), ΘΑ ΠΕΣΩ ΚΙ ΕΓΩ, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΩ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ «ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ» ΜΟΥ.

Θ’ αφήσω τη «τιμή» του συνομιλητή σε άλλους, ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΛΙΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΔΩ, ΕΙΝΑΙ :

ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ, ΑΝ ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΤΡΟΪΚΑ, ΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΝ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΙΣ ΕΘΕΤΕ;

Φυσι