Το Λυκόφως των … θεών της μάζας

Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος

«Χρόνους πολλούς μετά την αμαρτία

που την είπαν Αρετή

μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν»

Οδ. Ελύτης

Ένας εσμός θλιβερών ονταρίων, στους οποίους για δεκαετίες αναθέταμε με την ψήφο μας τις τύχες του συλλογικού βίους μας, καταρρέει αργά αλλά αμετάκλητα, αφού προηγουμένως κουρέλιασε εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, αλλά και διέφθειρε συστηματικά και ύπουλα την πνευματική και ηθική ραχοκοκαλιά του κοινωνικού σώματος.

Μετά από τις δεκαετίες της παπανδρεϊκής καταναλωτικού διαβουκολισμού τωνμαζών που «λάδωσαν το αντεράκι τους»

(κατά την ξεδιάντροπη ρήση Μ. Παπαϊωάννου), του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» της μίζας, της αρπαχτής και των συνδικαλισταράδων, την πενταετία της νεοδημοκρατικής ανοχής και πιθηκισμού των πιο λερών μεθόδων της πράσινης πανώλης, φτάσαμε στη δολιότερη απάτη που εξυφάνθηκε ποτέ εναντίον ενός ολόκληρου έθνους, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο: Απ’ «το λεφτά υπάρχουν» του αδίστακτου απάτριδος στην δωσιλογική υπαγωγή της χώρας υπό καθεστώς υποθήκης, μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και … μαζικών αυτοκτονιών.

Όμως η τούρτα του αίσχους είχε και κερασάκι: Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες της εσχάτης απανθρωπιάς στην οποία μπορεί να καταντήσει μια εν «πολλαίς αμαρτίαις γηράσασα», αλλά πάντοτε λυσσασμένη για εξουσία «ψωροελίτ» (αλίτ, καλύτερα!). Έντρομοι οι Χρυσοχοϊδολοβέρδοι από το όνειδος της πλήρους κατάρρευσης των μηχανισμών υγειονομικού ελέγχου των οίκων ανοχής, που έφερε στην επιφάνεια η αποκάλυψη για την άτυχη οροθετική Ρωσίδα, αποδύθηκαν στην εκτέλεση της τελευταία πράξης με την οποία είθισται να ολοκληρώνεται ο δραματικός βίος κοινωνικών ομάδων (αλλά και ολόκληρων κοινωνιών) πλήρως αποσυντεθειμένων από τα δικά τους όργια: Τον τελετουργικό κανιβαλισμό.

Από τις οθόνες μας παρελαύνουν Ελληνίδες και αλλοδαπές οροθετικές ιερόδουλες (νόμιμες ή παράνομες αδιάφορο) προς ενημέρωση και προφύλαξη του… ευυπόληπτου άρρενος πληθυσμού της Πασοκομπανανίας. Ρημαγμένες υπάρξεις, όρθια κουφάρια, κορμιά ταλαιπωρημένα, πρόσωπα άδεια, λησμονημένα από την κοινωνία μας σε κάποια βρωμερά υπόγεια ή στους παράδρομους του κατειλημμένου από Αφγανοπακιστάνους κέντρου της τέως Ελληνικής πρωτεύουσας, θεατρίζονται και διαπομπεύονται με όλα τα προσωπικά στοιχεία τους ως δημόσιος κίνδυνος, λες και δεν ήταν, είναι και θα είναι το Κράτος (δηλ. οι πολιτικοί που είναι υπόλογοι για τη λειτουργία του και το αρμόδιο στελεχικό δυναμικό των υπηρεσιών του) το μόνουπεύθυνο για τον έλεγχο των οίκων ανοχής, όπως και γενικότερα για την τήρηση των θεμελιωδών κανόνων δημόσιας υγείας, ασφάλειας και τάξης.

Η με ταχύτητα φωτός διολίσθηση του ΚυβερνοΠασόκ (με τις, κατά τα άλλα, τόσο γνωστές ευαισθησίες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους Μπουταριδοκαμήνιδες) στον Μεσαίωνα των διαπομπεύσεων και του στιγματισμού ανθρώπινων υπάρξεων, μόνον και μόνον για να κερδηθούν οι εντυπώσεις μιας μάζας ψηφοφόρων προ πολλού εξανδραποδισμένης από τους κομματοταγούς, ουδόλως εκπλήσσει. Αυτό εξάλλου δεν έκαναν και