Σπασμένο τηλέφωνο: Κόκκινη γραμμή μπλεγμένη

Θα θυμάστε φαντάζομαι ένα κάπως ανόητο, αλλά συχνά διασκεδαστικό παιχνιδάκι που παίζαμε παιδιά: το σπασμένο τηλέφωνο. Κάθονταν τα παιδιά συνήθως σε κύκλο και ξεκινούσε το πρώτο ψιθυρίζοντας μια λέξη στο αυτί του διπλανού του, ο οποίος με τη σειρά του την...
ψιθύριζε στον επόμενο.
Η διαδικασία συνεχιζόταν μέχρι το τελευταίο παιδί, που έλεγε φωναχτά τη λέξη που είχε ακούσει και η οποία συνήθως διέφερε αρκετά από την αρχική έχοντας παραφθαρεί στην πορεία, συχνά με αρκετά αστείο τρόπο. Μια εξίσου ανόητη, πολιτικά ιδιοτελή, και πάντως καθόλου διασκεδαστική εκδοχή του παιχνιδιού αυτού, φαίνεται πως παίζουν οι πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης «Διαπραγμάτευση με την Τρόικα», που έχει ανέβει εδώ και δύο χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή, με πολυμελή και ανανεούμενο θίασο (απαρτιζόμενο από ηθοποιούς «σοβαρού» ρεπερτορίου, τραγωδούς, καρατερίστες, κωμικούς, ακροβάτες-ειδικούς στις θεαματικές κυβισθήσεις ή κωλοτούμπες κατά το κοινώς λεγόμενο) και που φθάνει αυτές τις ημέρες στην κορύφωση της.
Στις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα εν’όψει της υπογραφής νέας δανειακής σύμβασης και νέου μνημονίου ουδείς διατυπώνει καθαρά τις θέσεις του, τις επιδιώξεις του, το σχέδιο του.
Η ελληνική πλευρά, με το σύνθετο και δυσλειτουργικό της σχήμα (πρωθυπουργός «τεχνοκράτης»-τραπεζίτης, πολιτικοί αρχηγοί απερχόμενοι και επερχόμενοι, υπουργοί διαβασμένοι και αδιάβαστοι) υποδύεται ότι αγωνίζεται για μια λιγότερο επαχθή για τη χώρα και ισοπεδωτική για το βιοτικό επίπεδο των πολιτών συμφωνία.
Ουδείς ξεκαθαρίζει τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του, ουδείς εξηγεί στους πολίτες τις στοχεύσεις του, ουδείς θέτει όρια. Διαρρέουν μέσω «κύκλων» και δημοσιογράφων ανοησίες περί υποτιθέμενων «κόκκινων γραμμών», των οποίων η αξία και η σημασία, από τη στιγμή που δεν διακηρύσσονται επίσημα και δημόσια, δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή του απλού κουτσομπολιού. Αυτό είναι άλλωστε το βασικό χαρακτηριστικό του κουτσομπολιού: δεν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τα λεγόμενα του, όλα διαχέονται και κυκλοφορούν.
Η εικόνα εμφανίζεται όμοια και απαράλλαχτη δύο χρόνια τώρα: οι τροϊκανοί εμφανίζονται να απαιτούν συνεχώς «νέα μέτρα», και πάντως την υλοποίηση των συμφωνηθέντων και υπογραφέντων και οι «δικοί μας» να συναινούν απρόθυμα, «με το πιστόλι στον κρόταφο» και ακολούθως να καθυστερούν και να τορπιλίζουν «αντιστεκόμενοι» την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.
Αυτό, που δε γίνεται ποτέ σαφές, ήταν τι αντιπρότειναν, ποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση εκπόνησαν και παρουσίασαν. Δεν είναι μόνο πολιτική ανικανότητα, είναι και (κυρίως) πολιτική κουτοπονηριά αυτοσυντήρησης: «δεν φταίω εγώ, μου τα επέβαλαν οι κακοί ξένοι». Τώρα, αν συμφωνώ ή διαφωνώ, τι προτείνω, το αφήνω σκοπίμως ανοιχτό και νεφελώδες για να κάνω και τον «αντιστασιακό» εκ των υστέρων αν χρειασθεί.
Η κατάσταση έγινε δε, ακόμη πιο περίπλοκη και κωμικοτραγική, μετά το σχηματισμό της παρούσης κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε από την αρχή, ότι δεν είναι ...πολιτικός (δηλαδή;) και δεν μπορεί κ