Dr Jekyll and Mr Hyde

Χαίρετε κύριοιH ανάλυση του παιχνιδιού με την Άρσεναλ κρύβει μια παγίδα. Δεν γίνεται να μην μιλήσεις για τη δουλειά του Βαλβέρδε, η οποία βγήκε με τον τρόπο που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο Έμιρεϊτς, ούτε όμως να αγνοήσεις την αναίτια και εκ του αποτελέσματος καταστροφική απόφασή του να χρησιμοποιήσει τον Μαρκάνο στη θέση του Αβραάμ.Είναι δύσκολο δηλαδή να αναδείξεις και τα δύο, κατορθώνοντας να βρεις την ισορροπία και στο τέλος του κειμένου σου να μην νιώσεις άδικος ή αδικαιολόγητα προστατευτικός.Αφού σας μετέφερα τον αρχικό μου φόβο ή προβληματισμό είναι και πιο εύκολο να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Ο Ολυμπιακός πήγαινε στο Λονδίνο έχοντας στην προίκα τρεις μέτριες έως απογοητευτικές για τις απαιτήσεις εμφανίσεις.Δικαιολογίες υπήρχαν, αλλά ο τρόπος που έπαιζαν οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν τον σκάουτερ της Άρσεναλ να σιχαθεί το ποδόσφαιρο.Πέρα από τις μειωτικές δηλώσεις του για την ποιότητα του Ολυμπιακού μετά το παιχνίδι με τον Εργοτέλη, πρότεινε στον Βενγκέρ να ξεκουράσει όλους όσοι είχαν έστω και ένα μικρό πρόβλημα τραυματισμού και χρειαζόντουσαν αποθεραπεία.Ο Αλσατός τον εμπιστεύτηκε και η ενδεκάδα που κατέβασε στο γήπεδο ήταν πειραματική. Πέρα από τις απουσίες των Ζερβίνιο, Γουόλκοτ, Φαν Πέρσι, η πιο σημαντική τρύπα δημιουργήθηκε από την απόφαση να αγωνιστεί ο Σονκ στο κέντρο της άμυνας και να ξεκουραστεί ο Ράμσεϊ.Ο Βενγκέρ, λοιπόν, αδυνάτισε το κέντρο και κατέβασε μια σύνθεση με αμυντικό χαφ τον Φρίμποκ. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η πρόσφατη εικόνα του Ολυμπιακού έβγαζε φόβο. Πιο εύκολα πέρναγε από το μυαλό των περισσοτέρων πως οι αναπληρωματικοί της Άρσεναλ θα παίξουν με πάθος και θα διασύρουν τον Ολυμπιακό παρότι πως είναι ευκαιρία να έρθει το αποτέλεσμα.Ο φόβος έγινε μεγαλύτερος, όταν ανακοινώθηκε η ενδεκάδα, όπου ο Βαλβέρδε φύλαγε δύο εκπλήξεις. Την ώρα που ανακοινώθηκε πως ο Μαρκάνο θα πάρει τη θέση του Αβραάμ και ο Φέισα θα αγωνιστεί δίπλα στον Ορμπάιθ, οι κατάρες για τον Ερνέστο θα έπρεπε να άγγιζαν σε αριθμό, αλλά και σε ένταση  τις κατάρες που τρώει ο Βενιζέλος όποτε ανακοινώνει μέτρα.Το κακό για τον Βαλβέρδε είναι πως όλα πήγαν, όπως ο ίδιος είχε σχεδιάσει και πιθανόν να ονειρευόταν, αλλά η άνετα αδικαιολόγητη επιλογή του Μαρκάνο του στέρησε ένα μεγάλο αποτέλεσμα.Θα μου πείτε, πρέπει να πιστωθεί τον Φέισα που παρότι περπάταγε με τη Μαρσέιγ ο Βαλβέρδε πίστεψε σε αυτόν τον έβαλε κόντρα στη λογική και ο ίδιος τον δικαίωσε.Όταν, όμως, ένας προπονητής κάνει επιλογές πέρα από την κοινή λογική αυτές πρέπει υποχρεωτικά να του βγουν. Είναι υποχρεωτικό να αποδειχθεί στο γήπεδο πως σε αυτήν την επιλογή υπήρχαν βάσεις.Ο προπονητής επειδή βλέπει καθημερινά τους παίκτες μπορεί να πατάει κάπου που ο κόσμος δεν μπορεί να γνωρίζει. Στην περίπτωση του Μαρκάνο δεν είδαμε όμως τίποτα άλλο από μια καταστροφική επιλογή που συγκρούεται με την ποδοσφαιρική λογική.Το χειρότερο για τον ίδιο είναι πως αυτή η επιλογή ουσιαστικά ήταν και αυτοκαταστροφική, γιατί πρόδωσε τη δουλειά του. Δεν θα αποδειχθεί ποτέ αλλά αυτός ο αγώνας θα μείνει στην ιστορία ως το παιχνίδι που