Tα 37 λεπτά του κόσμου και τα τρία του Ντούντα

Ότι κι αν γινόταν στην επίθεση 10 δευτερολέπτων της Έφες, όποια κατάληξη κι αν είχε το σουτ του Λαφαγιέτ, το συμπέρασμα από τον αγώνα του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη δεν θα (έπρεπε να) άλλαζε: η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς έκανε μεγάλη εμφάνιση. Εμφάνιση που καθότι συνδυάστηκε με νίκη, δίνει ελπίδες για μια θέση στο φάιναλ-φορ κι ας παίξει στα προημιτελικά

Επίσης ότι κι αν γινόταν στην επίθεση 10 δευτερολέπτων της Έφες, όποια κατάληξη κι αν είχε το σουτ του Λαφαγιέτ, δεν μπορούσε να μείνει ασχολίαστη η τρικυμία που κτύπησε τους “ερυθρόλευκους” στο τελευταίο 3λεπτο, το οποίο αποδεικνύει το αυτονόητο για μια ομάδα που κτίζεται και επιλέγει να το κάνει αυτό ακολουθώντας τον δύσκολο (και σωστό) δρόμο.

Για 120 δευτερόλεπτα ο μαγικός Ολυμπιακός των προηγούμενων 37-38 λεπτών, πήγε περίπατο και προσπάθησε να βγάλει τα μάτια του μόνος του. Σε αυτό το τρίλεπτο-δίλεπτο και ειδικά στις “ειδικές καταστάσεις” δεν ήταν οι “ερυθρόλευκοι” εκείνοι που νίκησαν αλλά έχασαν οι Τούρκοι, που μεσοπέλαγα του Βοσπόρου βρήκαν σωσίβιο στο έλλειμμα συγκέντρωσης που παρουσιάζουν ομάδες, νέες σαν τον Ολυμπιακό και άγγιξαν τη νίκη ενώ έπρεπε να γνωρίσουν οδυνηρό διασυρμό.

Ο Ίβκοβιτς, παρότι αυτή τη φορά πήρε το τάιμ-άουτ που όφειλε να πάρει, έμοιαζε σαν τον Κάρολο Παπούλια που συναντά τους πολιτικούς αρχηγούς αλλά παρακολουθεί με σταυρωμένα τα χέρια την χώρα να παραδίδεται! Τη δεδομένη στιγμή, ο Σέρβος προπονητής δύσκολα μπορούσε να έπαιρνε δραστικά μέτρα, αφού η γνώση για την σωστή αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων αποκτάται από τα “παθήματα”, την ανάλυση και την εφαρμογή των παρατηρήσεων στις προπονήσεις και την βελτίωση του μονταρίσματος που πραγματοποιείται συνεχώς ακόμη και στο τέλος της σεζόν.

Αδικαιολόγητη λοιπόν η καθίζηση του τελευταίου 2λεπτου, αλλά εξηγήσιμη και κατανοητή σε μεγάλο βαθμό. Το ευτύχημα για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν συνδυάστηκε με μια επώδυνη ήττα, αλλά με ένα θρίαμβο που μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για μια ομάδα που έρχεται...

Από την αρχή της σεζόν, παρά την... αποψίλωση του ρόστερ, έχω την άποψη που έχω εκφράσει μάλιστα από τούτη τη γωνιά, ότι ο Ολυμπιακός ετοιμάζει στο ΣΕΦ μια σκληρή ομάδα. Μια ομάδα που θα στερείται ποιότητας σε μονάδες, αλλά θα της περισσεύει καρδιά και ψυχική δύναμη. Μια ομάδα που θα “δαγκώνει” στην άμυνα.

Και από εκεί πήρε την ώθηση για να κάνει το τεράστιο διπλό στην Πόλη, που έφερε το δεύτερο -από τον όμιλο του- εισιτήριο για το ΤΟΠ-8 στα δικά του χέρια. Σπουδαία τα καλάθια που έβαλε ο εξαιρετικός Παπανικολάου, σημαντικοί οι πόντοι που πρόσφερε ο Πρίντεζης, καθοριστικές οι βολές του Σλούκα, μεγάλα τα δίποντα του (μέτριου το βράδυ της Τετάρτης) Σπανούλη, αλλά το Α και το Ω του Ολυμπιακού ήταν η άμυνα του.

Από την επιθετική άμυνα οδήγησε την Έφες σε λάθη και περιόρισε το παιχνίδι του Βούγιασιτς, κράτησε στα ρηχά τον Σαβάνοβιτς, “έπνιξε” τον Κίνσεϊ. Από την ά