Δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας...

Η 12η Ιουνίου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και τη ψυχή όλων των Παναθηναϊκών. Ένα τεράστιο κεφάλαιο μπήκε στο ...pause, αλλά δεν έκλεισε. Ένα διάλειμμα μπορεί να είναι, ένα break, αλλά όχι το τέλος. Δεν μπορεί ρε μάγκες, δεν παίζει. Θα τα πούμε ξανά, θα γουστάρουμε, θα κλάψουμε, θα δακρύσουμε και θα υποκλιθούμε στον τεράστιο Ζοτς.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τι; Τίτλους, αστέρια, μαγικά, τι; Η οικογένεια του Παναθηναϊκού

για 13 χρόνια είχε καπετάνιο τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο προπονητή. Για τους δικούς του λόγους, λοιπόν, ο Ζέλικο αποφάσισε να κάνει μια παύση. «Αντίο» δεν είπε ούτε ο Ζοτς, ούτε ο Παναθηναϊκός. Η σημερινή μέρα είναι από τις δυσκολότερες στην παναθηναϊκή ζωή μας. Όσοι έχουν λατρέψει αυτό το σύλλογο, τον έχουν ακολουθήσει, έχουν τραγουδήσει (και δε μιλάω επαγγελματικά αυτή τη στιγμή), το ξέρουν. Ποτέ ένας αποχωρισμός δεν είναι ευχάριστος, όμως άλλο αποχωρισμός και άλλο διαζύγιο. Εδώ ισχύει το πρώτο και αυτό είναι σημαντικό για το μέλλον.

Όσες φορές και αν «χαλάστηκε» ο Ζοτς την τελευταία διετία με όσα μπορεί να έγιναν (γιατί ο Παναθηναϊκός είχε πάντα στεγανά), δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς πως θα έρθει το τέλος, ειδικότερα όσο τον έβλεπε να μπαίνει στο ΟΑΚΑ. Οι δηλώσεις του ήταν ίσως μια προαναγγελία, όμως και πάλι όλοι λέγαμε, πως θα συνεχίσει. Μετά το τέλος των αγώνων, ωστόσο, φάνηκε πως το είχε πάρει μέσα του απόφαση. Η’ μάλλον, είχε κάνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Και για όσους γνωρίζουν, το βήμα αυτό δεν το έκανε τώρα, το είχε σκεφτεί πριν δύο χρόνια, το είχε σχεδόν επιχειρήσει πριν από έναν και το ολοκλήρωσε φέτος.

Δεδομένα, έγινε μεγάλη προσπάθεια να μείνει στο τιμόνι, αλλά οι σημερινές ανακοινώσεις, αναφέρουν το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή το να μπούμε σε διαδικασίες ερμηνείας, όχι δεν είναι δυνατόν, απλά δε γίνεται. Δεν παίζει. Είναι τέτοια η συναισθηματική φόρτιση που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εξάλλου, μίλησαν επίσημα και ο Παναθηναϊκός και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Τώρα για την επόμενη μέρα; Αφήστε ρε παιδιά να πιούμε αυτό το φαρμάκι και από αύριο μπορούμε να τα λέμε, χωρίς ποτέ μα ποτέ να ξεχνάμε πως ο Ζοτς ήταν είναι και θα είναι ένας δικός μας άνθρωπος. Αυτά...

ΥΓ: Κάθομαι ξημερώματα πολλές φορές και γράφω για την τρέλα μου. Το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό. Αυτοί που με ζουν και με ανέχονται το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Απαντήσεις σε «gay» (στη ψυχή) δεν θα δώσω. Παρόλα αυτά για αληθινούς ΦΙΛΟΥΣ και ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥΣ θέλω να πω ότι είμαι περήφανος που πάντα γράφω αυτό που πιστεύω για πάρτι μου και για την ομάδα μου. Αν σε ένα άρθρο παρεξηγήθηκε κάτι, είναι ίσως θέμα διατύπωσης, λόγω έντασης της στιγμής και τίποτε άλλο. Ποτέ μην ψάξετε πίσω από τις λέξεις, εκεί γράφει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. Αν μου υποδείξει κανείς το τι θα γράψω την έκανα στο φτερό, όσο δύσκολες και αν είναι οι εποχές. Αυτό, με αφορμή μια κουβέντα παντελονάτη στο αεροδρόμιο με «mad» μυαλά, τα οποία θα σέβομαι και θα εκτιμώ μέχρι να πεθάνω, δεν θα φτύσω ποτέ εκεί που …φιλούσα.