Επιζών ενός ναυαγίου...

Τα ομαδικά αθλήματα για τους ίδιους τους αθλητές είναι πολύ πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά από ατομικά.

Ασχέτως του βαθμού δυσκολίας, διότι στα ατομικά ο (πρωτ)αθλητής πορεύεται μόνος του. Είναι μοναχικά αθλήματα και ο κάθε ένας πρέπει να νικήσει πρώτα τον εαυτό του, τα δικά του όρια και κατόπιν τους αντιπάλους του όταν έρθει η ώρα να τους συναντήσει.

Ακόμη και οι αγώνες είναι πιο σπάνιοι, γεγονός που κάνει την... απομόνωση και τη μοναξιά ακόμη πιο σκληρή. Ύστερα από όλα αυτά ίσως γίνεται ακόμη πιο εύκολα κατανοητό πόσο δύσκολο είναι για κάθε παίκτη ομαδικού αθλήματος να τραβήξει

έναν μοναχικό δρόμο που κάποιος τραυματισμός, κάποιο απροσδόκητο πρόβλημα υγείας του επιβάλλει να ακολουθήσει.

Όσο πιο απροσδόκητο είναι το πρόβλημα, τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχική δύναμη που καλείται να διαθέσει για να το ξεπεράσει. Όσο πιο σιωπηλό, τόσο και πιο ύπουλο. Όσο λιγότερο πόνο προκαλεί, τόσο πιο δύσκολο να συλλάβει το μυαλό τη σοβαρότητα και ταυτόχρονα κάνει την ατυχία να μοιάζει πολλαπλάσια.

Ακούγονται μπερδεμένα όλα αυτά; Δεν είναι καθόλου. Για παράδειγμα ο Περπέρογλου, ένιωθε σωματικά και μυϊκά απολύτως υγιής. Είχε άριστη κλινική εικόνα αλλά για επτά μήνες δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Από τις 19 Iουλίου, όταν εντοπίστηκε ο επικίνδυνος, ακόμη και για τη ζωή του, θρόμβος μέχρι τα Χριστούγεννα όποτε αποφασίστηκε να επιστρέψει στη δράση απαγορευόταν να προπονηθεί για να μην έρθει σε σύγκρουση με κάποιον συμπαίκτη του και δημιουργηθεί αιμάτωμα που λόγω των αντιπηκτικών που λάμβανε θα τον απειλούσε σοβαρά.

Όταν λοιπόν βλέπεις παιδιά σαν τον Στράτο, αλλά και τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο που έχει εξίσου δοκιμαστεί (κυρίως χρονικά, αφού απέχει συνολικά μεγαλύτερο διάστημα και αντιμετωπίσει διαδοχικούς τραυματισμούς) να γυρίζουν δυνατοί και νικητές μέσα από τέτοια (ύπουλη) περιπέτεια δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι. Ακόμη κι αν δεν πραγματοποιούν εντυπωσιακές εμφανίσεις σαν κι αυτή του Περπέρογλου στη Ρόδο που ήταν για να την... πιεις στο ποτήρι.

Αντίστοιχα μόνο βαριά θλίψη μπορεί να νιώθεις με περιπτώσεις σαν κι αυτή του Όντετ Κάτας, ή του Άρβιντας Ματσιγιάουσκας (ή του Χρήστου Κωστή στο ποδόσφαιρο και πολλών άλλων) που από μια λεωφόρο λαμπρής καριέρας βρίσκονται αίφνης σε ένα σκοτεινό και αδιέξοδο δρόμο...

Η περίπτωση του Στράτου Περπέρογλου είναι ακόμη πιο ξεχωριστή για έναν επιπλέον λόγο τον οποίο ανέφερα μόλις την περασμένη Τρίτη στην εφημερίδα που εργάζομαι, ΤΑ ΝΕΑ. Για τέσσερις ολόκληρους μήνες ο 28χρονος άσος, που με την επιστροφή του απέδειξε αμέσως πόσο σημαντικός είναι στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, ήταν μετέωρος!

Δεν γνώριζε πότε αλλά κι αν θα μπορέσει να παίξει ξανά και συνάμα δεν είχε την (όποια) ασφάλεια προσφέρει ένα -έστω μονοετές- συμβόλαιο. Όσο ημέρες περνούσαν στην αίθουσα με τα βάρη, ή στο παρκέ όπου έκανε σουτ και ατομική προπόνηση και φυσιολογικά η αγωνία για τη σεζόν (και το μέλλον του) ολοένα να μεγαλώνει είτε στο συνειδητό, είτε στο υποσυνείδητο.

Άλλωστε η χρονιά είναι κρίσιμη για το μέλλον