Έβγαλε αδυναμίες

Χαίρετε κύριοι.

Η Μπάρτσα κέρδισε με 3-1 τη Μίλαν και πέρασε στους «4» του Champions League. Πέρα από τις συζητήσεις που θα φέρει το δεύτερο αυστηρό πέναλτι που σφύριξε ο Ολλανδός διαιτητής, η εικόνα του αγώνα δεν δίνει το δικαίωμα στους Μιλανέζους να διαμαρτύρονται.

Η αλήθεια είναι πως η ομάδα του Αλέγκρι δεν έχει αυτήν την εποχή τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τη Μπαρτσελόνα. Η Μίλαν είναι ο σύλλογος που νιώθω πως έχει προδώσει τα ποδοσφαιρικά μου πιστεύω όσο κανείς άλλος. Πιθανότατα λόγω

ιδιοσυγκρασίας λατρεύω τις ομάδες που μπορούν να αμύνονται σε υψηλό επίπεδο με αποτελεσματικότητα.

Η Μίλαν ήταν ο σύλλογος που κατάφερε παίζοντας άμυνα με φινέτσα, στυλ και ευφυΐα να επικρατεί σε μεγάλες μάχες και να εκπληρώνει μεγάλους στόχους. Τα τελευταία χρόνια με λύπη μου είδα πως σταδιακά έγινε προσπάθεια μέσα από το σύλλογο να της αλλάξουν το DNA. Στο πρώτο παιχνίδι αποδείχτηκε πως το παρελθόν παίζει το δικό του ξεχωριστό ρόλο. Η Μίλαν κατάφερε να πάρει το 0-0 από τη Μπαρτσελόνα βρίσκοντας πρωταγωνιστές τον Νέστα που μπήκε από το παράθυρο, τον Αμπροσίνι που στα γεράματα έγινε 6άρι από εσωτερικός μέσος και τον Ζέντόρφ που στα 36 του ο Αλέγκρι τον χρησιμοποίησε ξανά στην τριάδα του κέντρου χαμηλά, όπου έπαιζε πριν πατήσει τα 30. Στο Καμπ Νου έμοιαζε δεδομένο πως η Μίλαν δεν είχε τη δυνατότητα να είναι ανταγωνιστική.

Στην πράξη αποδείχθηκε πως δεν ήταν παρότι η Μπαρτσελόνα δεν έπιασε τα στάνταρντ που μας είχε συνηθίσει. Δεν σας κρύβω πως λυπήθηκα τον Ζέεντορφ που στα 36 του αναγκάστηκε να παίξει στο χώρο που κάλυπτε στο πρώτο ημίχρονο ο Ινιέστα. Η εικόνα του στην επανάληψη να γυρνά στην άμυνα με χαλαρό τζόκινγκ, ενώ η μπάλα παιζόταν στο χώρο του θύμιζε παλαίμαχο και αδικούσε την ιστορία του. Σε μια Μίλαν με τις αρχές που είχαμε συνηθίσει ο Μπόατενγκ θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε το ρόλο του Ζέεντορφ. Ο Πρινς είναι εκπληκτικός αθλητής, δυνατό παιδί, μπαίνει με πάθος στις μονομαχίες μόνο που σήμερα καλύπτει στο ρόμβο ένα ρόλο οργανωτή. Ουσιαστικά, η Μίλαν χάνει πολλά από το νεύρο και τη σκληράδα που θα μπορούσε να δώσει παίζοντας ως εσωτερικός μέσος.

Θα μου πείτε, παίκτες τύπου Ρομπινιο δεν θα έπαιζαν στη Μίλαν που είχαμε συνηθίσει. Όπως είπαμε και πιο πάνω η Μπάρτσα στα δύο παιχνίδια με τη Μίλαν δεν έβγαλε τα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει. Για την ακρίβεια επειδή τα στάνταρ, ο «πήχης» που έχουν βάλει οι ίδιοι στον εαυτό τους είναι πολύ υψηλός, χτυπά άσχημα να τη βλέπουμε να βγάζει αδυναμίες. Για παράδειγμα, ο τρόπος που λειτούργησε η αμυντική τετράδα της στα διαστήματα που ψευτοπρέσαρε η Μίλαν δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Ο Ιμπραίμοβιτς πολύ εύκολα έπαιρνε μπάλα με πλάτη λίγο έξω από την περιοχή της Μπάρτσα χωρίς να έχει στόπερ ούτε χαφ κοντά του.

Με αυτόν τον τρόπο η Μίλαν πήρε από μία σπουδαία ευκαιρία σε κάθε παιχνίδι. Ο Ιμπραίμοβιτς πήρε μπάλα στον άξονα λίγα μέτρα έξω από την περιοχή της Μίλαν, γύρισε και βρήκε χώρο να πασάρει στο κόψιμο που έκανε στο πλάι του συμπαίκτη του. Στο «Μεάτσα» ο Εμάνουελσον μόλις είχε μπει