Η αμάθεια και η υποκρισία

Το Σάββατο το μεσημέρι, προσγειωθήκαμε στο Άκτιο, έτσι ώστε να ταξιδέψουμε από εκεί για Αγρίνιο, περίπου 100χλμ απόσταση.

Εκεί μας περίμεναν δέκα ΠΑΟΚτσήδες, γονείς συν τα παιδιά τους σε μία από τις ελάχιστες ευκαιρίες που έχουν να δούνε από κοντά την ομάδα.

Το ένα το παιδάκι έκλαιγε γιατί του υπέγραψε τη μπλούζα ο Σαλπιγγίδης και προσπαθούσαμε να το πείσουμε πως θα την πλύνει η μαμά και θα φύγει ο λεκές. Δεν ήταν ακόμη σε θέση να καταλάβει πως οι παίκτες υπογράφουν τις μπλούζες. Αναρωτιόταν το γιατί αυτός του λέρωσε τη μπλούζα.

Ήταν άνθρωποι από τη Πρέβεζα, τη Λευκάδα, οι

οποίοι είναι ΠΑΟΚ. Δύσκολο να είσαι ΠΑΟΚ σε αυτά τα μέρη που πριν δημιουργηθεί η Εγνατία οδός ήθελες δύο μέρες για να φτάσεις πηγαίνοντας από Θεσσαλονίκη.

Στον δρόμο, οι τέσσερις ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ ακούγαμε ΈΡΑ σπορ, λόγω του τελικού του χάντμπολ. Είναι γεγονός πως δεν πρέπει να έχουμε βρίσει συναδέλφους τόσο πολύ ποτέ, αφού αυτός που μετέδιδε τον αγώνα συμπεριφερόταν λες και περιγράφει το ΑΕΚ - Μπεσίκτας. Θελήσαμε να πάρουμε τηλέφωνο, αλλά μετά σκεφτήκαμε το ότι θα μας χαρακτηρίσουν πάλι γραφικούς και τα λοιπά. Αφήσαμε να καθαρίσουν τα παιδιά μας, για εμάς.

Το χάντμπολ του ΠΑΟΚ, που ταξίδεψε με λεωφορείο στη Πάτρα, που ήταν αουτσάιντερ, που τα παιδιά δεν ξέρουν τι νόμισμα έχουμε αυτή την εποχή στη χώρα, μπήκαν στο γήπεδο, πήραν τον τίτλο και επέστρεψαν.

Ο Τσακίρης όταν αποβλήθηκε, έφυγε από τον πάγκο και πήγε στη κερκίδα. Του φάνηκε πολύ λογικό και στις δηλώσεις του φάνηκε. «Όταν αποβλήθηκα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι από τον πάγκο και γι’ αυτό τον λόγο πήγα στη κερκίδα να βοηθήσω» είπε. Πόσο απλή και κατανοητή μπορεί να είναι αυτή του η δήλωση.

Φτάσαμε στο Αγρίνιο, βολευτήκαμε στα δωμάτια και βγήκαμε για ποτό. Καθίσαμε σε ένα μπαρ τυχαία και ξαφνικά, μας λέει ο σερβιτόρος «Δεν είστε από εδώ»; Του εξηγήσαμε πως είμαστε από Θεσσαλονίκη και πως ήρθαμε για τον ΠΑΟΚ. Μας λέει «Καθίστε να πω στο αφεντικό, ΠΑΟΚτσής είναι κι αυτός».

Εκεί γνωρίσαμε τον Γιώργο, έναν απολύτως συνειδητοποιημένο οπαδό του ΠΑΟΚ στο Αγρίνιο, ο οποίος όμως αγαπούσε παθολογικά και τον Παναιτωλικό. Παράξενο, αλλά άμα το σκεφτείς όχι και τόσο. Στην Ελλάδα θα πρέπει να επικρατήσει σε μεγάλο βαθμό το τοπικό στοιχείο στα οπαδικά. Και στο Αγρίνιο είναι μαγκιά τους που έχουν τόσο έντονο το τοπικό οπαδικό στοιχείο.

Ο Γιώργος μας έκανε πύραυλους, αφού ήπιαμε από έξι - επτά ποτά, καμιά δεκαπενταριά σφηνάκια τζακ και μας κράτησε σύνολο 33 ευρώ. Είχε πληρωθεί από την κουβέντα που έκανε απομονωμένος και αποκομμένος από την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Η χαρά του που μπορούσε να μιλήσει για ΠΑΟΚ με ομοϊδεάτες του ήταν τεράστια, δεν τον απασχόλησε το ταμείο σε μια τέτοια εποχή μάλιστα.

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε, πήγαμε στο ξενοδοχείο της ομάδας και ήρθαν κι άλλα παιδιά από τις γύρω περιοχές. Τα πρόσωπά τους έλαμπαν, έβγαιναν φωτογραφίες, ένας πιτσιρικάς 5 - 6 ετών με λωρίδα στο κεφάλι πήγε γεμάτος θράσος στον Γκαρσία και άρχισε να του μιλάει λες και ήταν ο θείος του από το