Η ασφάλεια του καλού… μπροστά στο «καλύτερο»!

Πήρα (μεταξύ άλλων) και δύο πολύ ενδιαφέροντα mail στο [email protected], σχετικά με το σχόλιο για το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αμφότεροι οι φίλοι συμφώνησαν… διαφωνώντας μαζί μου –κι αυτό ήταν το ενδιαφέρον. Κατ’ αρχήν, συμφώνησαν στο ότι, ειδικά σε ματς με τον χαρακτηρισμό «ντέρμπι», τη διαφορά την κάνουν αρκετά συχνά οι παίκτες-προσωπικότητες.

Και, κατ’ αρχήν διαφώνησαν στο ότι, γενικότερα, ο τρόπος αυτός –το να βασίζεσαι στις προσωπικότητες της ομάδας- δεν είναι ο πιο ασφαλής,

σε αντίθεση με τη δημιουργία συνόλου. Άποψή τους είναι ότι οι ομάδες πρωταθλητισμού, όπως ο Παναθηναϊκός, οφείλουν να βρίθουν προσωπικοτήτων, ακριβώς για να είναι απρόβλεπτες στο παιχνίδι τους και, βεβαίως, να βρίσκουν τρόπο να βγαίνουν νικήτριες στα ντέρμπι.

Δεν υποστηρίζω ότι είναι παράλογη η σκέψη. Είμαι, άλλωστε, ο πρώτος που έχω πει από εδώ ότι μου αρέσει αυτός ο τρόπος θεώρησης των πραγμάτων («απαιτώ μόνο το καλύτερο δυνατόν»!) στους οπαδούς μιας μεγάλης ομάδας. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων, άλλωστε, είναι που σπρώχνει τα πράγματα μπροστά, όχι ο εύκολος συμβιβασμός. Όμως μεταξύ εύκολου συμβιβασμού και… καθόλου συμβιβασμού, υπάρχει στο πιο πάνω προαπαιτούμενο η μικρή λεξούλα «δυνατόν». Και εδώ είναι που έχω εγώ την ένστασή μου.

Εννοώ: δεν είμαι κι εγώ… τρελός. Κι εγώ θα ήθελα η (όποια) ομάδα υποστηρίζω να έχει, εκτός από ομαδικότητα ΚΑΙ πέντ’ έξι προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς. Να είναι… Μπαρτσελόνα, π.χ., που είναι και ομάδα μου στην Ισπανία. Να αλλάζει 600-700 πάσες μέσα στο ματς, και τις 500 απ’ αυτές να τις έχει αλλάξει ο Μέσι με τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Φάμπρεγας, τον Άλβες…

Όμως, εδώ, θυμίζω, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, των διαφόρων διοικητικών ζητημάτων εδώ και μήνες και του ελληνικού, όχι του ισπανικού πρωταθλήματος. Άρα, αναγκαστικά, μιλάμε και για το καλύτερο ΔΥΝΑΤΟΝ, όχι για το απολύτως καλύτερο! Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά.

Οι «πράσινοι» της σεζόν 2011-12 δεν ξεκίνησαν ως μια εξίσωση που μπορούσε να λυθεί εύκολα, αυτονόητα ή… δια του «από μηχανής θεού». Δεν στήθηκαν ως money no object ομάδα (άλλωστε ΚΑΙ από τις δύο που στήθηκαν έτσι, η μία μόνο πέτυχε, υπονομεύοντας και το μέλλον, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα…) Στήθηκαν ως ένας κατά το δυνατόν χρυσός συμβιβασμός και, έτσι, ότι δεν θα διέθετε πληθώρα προσωπικοτήτων ήταν δεδομένο.

Γι’ αυτό και, κατά τη γνώμη μου, η πιο ορθή επιλογή για το ποια ακριβώς νοοτροπία έπρεπε να υιοθετήσουν αγωνιστικά, ήταν αυτή που έκανε ο Φερέιρα. Διότι αυτή, το ομαδικό παιχνίδι δηλαδή, το παιχνίδι στο οποίο, κατά κανόνα, το άτομο υποτάσσεται στην τακτική, είναι ο μόνος τρόπος που ΣΥΧΝΑ (πολύ συχνότερα απ’ ό,τι η έξαρση, η εξαιρετική βραδιά ενός ή δύο παικτών-κλειδί) αποδίδει στο πιο σημαντικό επίπεδο στο ποδόσφαιρο: στο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Το προχθεσινό ντέρμπι, ναι, το παραδέχτηκα πρώτος, πρακτικώς το πήρε «μόνος» του ο Λέτο, τελειώνοντας με άψογο τρόπο δύο φάσεις που, υπό νορμάλ συνθήκες ήταν 50-50% (και πολύ λέω). Όμως, ακόμη και αυτό που συνέβη ένα ευτύχημα που είχε να κά